Wat kan het leven toch raar in elkaar steken – Loopkrant.nl

In november liep deze jongen nog in New York en ging het oh zo lekker. Nou ja, zo lekker als een marathon kan gaan natuurlijk. Het blijft wel een marathon natuurlijk. Ik was goed getraind. Mede dankzij mijn loopmaatje die op de lange duurlopen met mij mee fietste. Maar wat ik niet wist, stom natuurlijk, was dat het New York zo omhoog liep. Ik wist natuurlijk wel dat er hoogteverschillen in zaten. Maar zoveel? Fuck a duck.

Maar ik heb hem wel gelopen. En wat een sfeer. Geweldig. Er was vorige jaren al meerder malen aan mij gevraagd om New York mee te lopen. Maar het trok me niet zo. Een hoop geld neer leggen om daar aan de andere kant van de oceaan een marathon te gaan lopen. No way. Dat kan hier in Rotterdam ook wel. Maar toen de Atletiekunie mij en Wim Akkermans aanbood om daar te gaan lopen als blijk van waardering voor onze goede prestaties van de laatste jaren met Start to Run, dan zeg je geen nee natuurlijk. En wat hebben we genoten. The Big Apple is amazing and awesome. De mensen langs de kant roepen dat steeds tegen de lopers. Maar New York is dat zelf ook. Niet dat de stad mooi is. Ik zeg tegen iedereen dat Den Bosch veel mooier is. Maar New York is wel een stad waar je je ogen uit blijft kijken. Het is een stad waar je van alles ziet en steeds weer iets anders. Dus een aanrader voor iedereen die nog eens een keer een marathon wil gaan lopen. Ga naar New York.

Maar dat is niet de moraal van dit verhaal. Na de marathon heb ik weken lang lekker gelopen. En ik liep op wolken. Een paar weken later heb ik de 7-heuvelenloop nog gedaan samen met mijn maatje en heel erg lekker getraind. De volgende wedstrijd zou de Halve marathon van Egmond worden. Samen gezellig met mijn maatje. We keken er echt naar uit.
Maar het weer gooide roet in het eten. Sommige trainingen konden niet door gaan vanwege de spekgladde ondergrond. En een paar weken voor Egmond werd mijn maatje ook nog eens goed ziek. Dus de voorbereiding voor haar was niet optimaal.
Maar haar kennende was niet lopen in Egmond echt geen optie. En ik zou haar natuurlijk nooit in de steek hebben gelaten.

Maar wat gebeurt er?! De onschuldige Kangoeroeloop waar je gewoon op je gemak kan lopen gooide bij mij roet in het eten. Voor het eerst in lange tijd zou ik mijn eigen tempo weer eens lopen en niet bij mijn maatje blijven. Dat wilde zij perse niet. Waarom?? Omdat zij ziek was geweest en een kortere afstand dan de 15 km wilde lopen. En dat ze hoopte dat ik een ander oud loopmaatje van mij tegen zou komen, die er elk jaar is met de Kangoeroeloop. Die is door een ernstige blessure moeten stoppen met lopen. Maar 1 keer per jaar is ze er bij op 2e Kerstdag en dan liep ik nog wel eens met haar samen. Mijn loopmaatje hoopte dat ik mijn ex-loopmaatje zou zien en dat ik dan met haar mee zou kunnenlopen. Dat is nou echte lopersliefde. Dus ik onderweg om mijn ex-maatje te vinden. Die bleek achteraf niet mee te hebben gelopen. De reden? Dat is een heel ander verhaal.

Maar ik dus lekker aan het lopen op die 15 km. Leuk aan het ouwehoeren onderweg zoals ik altijd doe. En het ging goed totdat….. ergens net na de drankpost op de 8 km, wilde ik een groepje lopers inhalen. Hiervoor moest ik een klein stukje de berm in. Normaal niet zo’n probleem. Maar een 100 meter verder begon het ineens te trekken aan mijn hamstring. GVD. Dat werd dus wandelen. Kon echt niet anders meer. En dan door de bossen terug naar het clubhuis is het nog best koud moet ik zeggen. En ik die altijd vrolijk is, had ontzettend de pest in. Ook met mijn maatje die al zat te wachten in de kantine was het niet goed genoeg gegaan. Dus niet goed nie allemaal.

In het napraten in de week na dit alles, leek de beste beslissing dat wij Egmond gingen afzeggen. Dit deed zo zeer. Zeker omdat we vorig jaar in Egmond al waren en het toen afgelast werd. We konden echt wel janken. Maar dit was echt wel de beste beslissing. Wat ik hiermee ook wil zeggen is dat die spierverrekking van mij niet zo maar uit de lucht kwam vallen. Want ik weet zeker als dit niet gebeurd was, dat mijn maatje echt wel Egmond zou hebben gelopen. Terwijl ik weet dat het voor haar ontzettend zwaar zou zijn geworden. En nu ging zij ook niet voor mij. Omdat ik geblesseerd was.

Volgend jaar komt er een nieuwe kans die wij zeker aangrijpen om in Egmond te gaan lopen. Want Egmond is niet voor watjes. Wel voor ons. Maar de moraal is dus zoals boven aan de kop van dit verhaal staat. Wat kan het leven toch raar zijn. maar er is ergens iets of iemand die in de gaten had dat Egmond er dit jaar voor ons weer niet was weggelegd. Dus het is goed zo.