‘Het valt niet mee de dingen te nemen zoals ze komen,’ bedacht ik terwijl ik moeizaam over de besneeuwde straten rende. Het was zo glibberig dat bij elke stap vooruit, ik er twee achteruit gleed. Boos rende ik nog wat harder, in een poging toch tempo te maken, en herinnerde me toen chi-running. ‘Je moet je niet verzetten tegen de omstandigheden, maar er in meegaan,’ prevelde ik, en ontspande.

Toen kwam ik nog steeds niet hard vooruit, maar ik ergerde me niet meer, en probeerde te ervaren wat de besneeuwde wegen me konden leren. Ongetwijfeld was het feit dat mijn achterste voet telkens weggleed een wijze les over mijn manier van afzetten. En telkens als ik weer boos werd omdat het lopen zo moeizaam ging, herinnerde ik mezelf eraan mee te buigen met wat de weg me bracht, en prompt liep ik veel fijner.

Het is een les die ik ook in mijn dagelijks leven probeer toe te passen. Ik probeer de dagschotel die het leven serveert onbevangen aan te nemen, en niet meteen te schreeuwen: ‘Maar dát had ik niet besteld!!!’

© Nicole Orriëns / http://www.moedershomerun.blogspot.com/