Zaterdagmorgen negen uur 1994. De opkomst is maar klein. Echter met een grote dosis inzet en veel gein. Het indelen van de groepen was zo gedaan. Groep-3 met Teun, Groep-1 en Groep-2 zochten bij elkaar morele steun. Zo zijn we onderweg gegaan. Ik keek eens om mij heen en zag de trainers Ard, Peter en Leen. Iedereen nog fris en zonder lucht van zweet, opeens een hartverschreurende kreet:
ACHTERBLIJVER! Iedereen schrok, Zo vroeg al een blessure of iemand gevallen over een stronk? We keken achterom. Moeilijk te zien. De man liep een beetje krom. Hij was een heel stuk achter en ging alsmaar zachter en zachter. De achterblijver kwam gelukkig dichterbij. Het was Leen. De hand aan de buik. Een beetje sip kijkend en helemaal niet blij. Iedereen dat:"Leen is ziek", maar het verlossende woord kwam al snel. "Het is mijn elastiek. Ik ben de klos. Het hele spul hangt los.".
Vele ideeën werden geopperd: een touwtje, een speld, misschien een stuk puntdraad voor onze held, maar niets werd spontaan opgeofferd. Dus maar naar het hok gelopen om een speld te zoeken om het hele spul op te knopen. Na een lach en een traan zijn we weer verder gegaan. Opmerkingen zoals: "Hoe loopt het meet een speld door je vel?" beantwoord Leen:"Ik krijg jullie nog wel!". De rest van het uur is zonder problemen verlopen. Af en toe een beetje hijsen en trekken bij grondoefeningen en kuiten rekken. Hij heeft zich gedragen als een held. Wat was hij trots op die reddende speld. Hoe de man is thuis gekomenheb ik nooit vernomen. De volgende zaterdag een andere broek, de kleur is blauw. Misschien een geschenk van zijn vrouw?
Beste Leen, houd ook met een speld TRIM APELDOORN in ere, alleen een echte trimmer zweet zich te klere.
© Anonieme trimmer – Trim Apeldoorn