13 graden, geen wind, af en toe kleine spatjes regen: kortom ideaal loopweer. Als je dan ook nog met meer dan duizend andere lopers de Diepe Hel mag bedwingen is het hardloopfeest compleet. Enkele waaghalzen vertoonden zich in singletje (let op de klemtoon) wellicht er van overtuigd dat ze de 10 EM wel binnen het uur zouden afleggen. Het gros van het voetvolk lekker in korte mouwtjes en korte broek.
Eigenlijk heb ik niets met een oranje pion ergens in een wedstrijd. Het lijkt soms een onnatuurlijk stukje extra dat afbreuk doet aan het karakter van een loop. Maar om het parcours de exacte afstand te kunnen geven ontkomt het soms niet aan een extra puist. Het keerpunt in de Diepehelholterbergloop stond dit jaar op een prachtige plek. Doordat de start "bovenaan" bij hotel "Dalzicht" was kregen we de gelegenheid niet alleen af te dalen, maar ook weer op te klimmen uit de Diepe Hel. En dan na het keerpunt op 8 kilometer kan dat allemaal gewoon nog een keer.
Op 7 kilometer kwam de eerste Keniaan me al weer tegemoet. Moeiteloos vloog hij aan de andere kant van de weg voorbij. In zijn kielzog kwamen ras de andere lopers. Clubgenoot Johan Kats zwaaide me ontspannen en bemoedigend toe. Irene Kalter geconcentreerd achter een kleine Keniaanse. Even later volgden de andere clubgenoten met als laatste Remco die ik in zijn karakteristieke daventria-shirt al langer in het vizier had. Net voordat ik om de pion mocht draaien herkende ik Deventenaar Hans IJsseldijk die een tiental meters voor me liep. Nadat ik de chipmat had laten piepen op 33:14 kon ik zelf aan aan de terugtocht beginnen. Eerlijk gezegd voelt dat wel lekker: kijkend naar de atleten die nog op de heenweg zijn. Lopers als Gerard gebruikte mij weer als haas en Bjørn liet een gaatje vallen bij de beklimming. Marten genoot als vele anderen zichtbaar ondanks de stijging op het moment dat ik aan een afdaling begon. De groepjes waarin ik liep wisselde steeds van samenstelling, maar Hans en ik hielden elkaar goed in de gaten.
De pittige klim naar de grenssteen Nijverdal-Holten haalde het tempo er helemaal uit, maar daarna was eigenlijk het moeilijkste achter de rug. De kilometerbordjes volgden elkaar na steeds ruim vier minuten op. Na de bocht over het heideveld was het grootste leed geleden en konden we aanzetten voor de laatste dalende kilometer. Ik wist er zowaar nog een eindsprint uit te persen en klokte moe en tevreden op 1:06:20 uur.
De snelle Daventrianen zaten al aan een kopje lauwe thee en samen verwelkomden we ploeggenoten en andere bekenden. "To hell and back" was overwonnen en mochten we onze prijs ophalen; "diepehelholterberg-sportsokken" voor alle winnaars. Gelukkig kon Hotel Dalzicht ook nog iets aan ons verdienen toen we onszelf trakteerden op koffie met heerlijk appelgebak. Daar doe je het toch allemaal voor op een mooie herfstdag in Salland. Voor velen de generale repetitie voor de Zevenheuvelen.
© Hans Blankestijn – Deventer