He, he eindelijk te pakken!! – Loopkrant.nl

Het gebeurt altijd onverwachts. Nadat mijn poging in Brussel, door het zware parkours, mislukte had ik de hoop al een beetje opgegeven dat ik ooit onder de drie uur de marathon zou lopen. Nog versterkt toen vorig weekend Joop en John in Eindhoven hadden gelopen. Twee jongens die zo gedisciplineerd trainden en een hoge basissnelheid probleemloos er uitpersten en die net wel en net niet de magische grens van drie uur haalden. Dan zou ik het zeker niet halen.

Misschien is het dat wel geweest dat ik op zondag 15 oktober zo ontspannen aan de start van de Amsterdam Marathon stond en op hoop van zegen begon. Jan Derksen en ik passeerde pas na 1.25 min de startstreep hetgeen mij een achterstand gaf op de door mij zelf gemaakte armband waarop de tussentijden per kilometer genoteerd stonden. De kilometers moesten worden afgelegd in 4.15 min. De eerste kilometer ging door het oponthoud na de start al gelijk mis. 5 min gaf mijn klok aan dus deze 45 sec moest ik al gaan inlopen. Dit was binnen de 5 kilometer gepiept en het ging goed.

Volgende uitdaging was de 1.25 min startachterstand inhalen om wat speelruimte te verkrijgen. Dit was gelukt op de halve marathon plus een extra winst van 45 sec. Bij 22 kilometer zag ik Rinus Groen lopen. Dit gaf mij weer vleugels, dus inhalen. Bij het passeren vertelde hij dat in het groepje voor hem Robert Jan Wagelaar liep. Volgende uitdaging was dus om bij dat groepje te komen.

Bij 23 kilometer was ik erbij. Ik liep goed en het voelde ook zo. Robert Jan gaf aan dat ik iets te hard voor hem ging. Wat een compliment was dat en dan krijg je weer vleugels ( bedankt Robert Jan). Het bleef goed voelen en eenmaal bij het 25 kilometerpunt besefte ik dat als het moest gebeuren dat het vandaag de dag zou zijn dus doorgaan. 30km punt prima nog lekker doorgaan. Bij 34,5 km liepen de kuiten vol en moest ik voor het eerst even wandelen. Niet lang, mischien maar 20 meter want de 3 uurs grens stond op het spel.

Doorzetten, pijnlijden en blik op oneindig. Nog een keer wandelen. Doorzetten! Bij 41 km weer heel even wandelen en daar ging Robert Jan me voorbij. Kom op Ruud riep hij en met veel pijn ( viel achteraf ook nog wel mee) en moeite kwam ik weer op gang. In het stadion kon Robert Jan nog even versnellen, hetgeen er bij mij niet meer inzat, en 20 sec op me uitlopen. Doordat Robert Jan reeds de startstreep na 8 sec was gepasseerd bleef zijn netto eindtijd helaas 30 sec boven de drie uur en dook ik er 35 sec onder.

Een overwinning op mij zelf. Zeer tevreden heb ik alweer in mijn hoofd om zonder te wandelen op 2.55 uur uit te komen. Wanneer en waar? Dat is nog even de vraag maar mischien op 3 december in Lissabon wel. Wie weet!