Bevrijdingsdag, de dag van de vrijheid. Een vrije dag midden in de week. En wat doe je dan?? Lekker hardlopen natuurlijk! Vanochtend stapte ik in de auto met de intentie naar het bos te rijden en aldaar mijn training te beginnen. Het plan was een kilometertje of 20 lekker ontspannen door het bos rennen. Niets meer en niets minder. Het plan werd echter niet helemaal correct uitgevoerd en het werd iets meer.
Iets van 10 kilometer meer. Oeps!
Ik had m’n auto bij Boshuis Drie neergezet. Een mooie omgeving, waar ik de weg aardig ken. Als ik maar de weggetjes loop die ik aardig ken. En daar ging het mis. Ik zag een leuk weggetje en mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand. Terwijl ik al een goed uur onderweg was, ging ik een weggetje in dat ik niet kende, waar ik nog nooit geweest was. Dit weggetje kwam uit, tja… waar kwam het eigenlijk uit? Ik had geen flauw idee, in ieder geval was ik ook daar nog nooit geweest.
En zo volgden de weggetjes waar ik nog nooit geweest was elkaar op. Het ene weggetje was nog mooier dan het andere, maar ik had geen benul van waar ik liep. Ook de richting waarheen ik liep was mij niet duidelijk. Liep ik nu richting de auto, of er steeds verder vandaan?? Ondertussen was ik al ruim anderhalf uur onderweg. Volgens plan zou ik bijna bij de auto moeten zijn, maar mijn rode bolide was nog in geen velden of wegen te bekennen. Ook van paddenstoelen of andere wegwijzers die mij de goede kant uit zouden kunnen sturen, ontbrak ieder spoor. Dan kun je twee dingen doen. Heel hard om je moeder roepen of lekker doorlopen totdat je toevallig wel een wegwijzer tegenkomt. Ik koos voor optie twee en liep lekker door. Want het ging nog best wel lekker.
Bijna twee uur nadat ik mijn auto achter liet, kwam ik iets tegen dat op een grote weg leek. Even dacht ik dat ik aan het hallucineren was, maar het leek er niet alleen op, het was er werkelijk één. Een groot verkeersbord gaf diverse richtingen aan; Apeldoorn, Harderwijk, Ermelo, Garderen, Vierhouten. Garderen kwam het dichtst in de buurt van waar ik wezen moest, dus ging ik die kant maar op. Al gauw kwam ik weer op bekende grond terecht. Recht toe recht aan ben ik naar de auto gelopen, mijn nieuwsgierigheid naar leuke paadjes in bedwang houdend. Na twee uur en veertig minuten kwam er een eind aan mijn training, zo’n 30 kilometer aan mooie bospaadjes verder.
Da’s voor mij het ultieme gevoel van vrijheid. Lekker rennen en maar zien waar je uit komt. Heerlijk!
© Ilonka van den Hengel – http://www.ilonkavandenhengel.nl/