Vrijdag 30 april 2010. Een dag vol cultureel avontuur, vaak uitgestald op kleedje op straat, met veel oranje en rood-wit-blauwe gezichten die toekijken. Een bezoek aan een plaatselijke dorpsplein ontbreekt meestal niet. Voor ons begint de feestdag pas goed als de schoenen zijn aangetrokken voor een aantal rondjes om de kerk.

In het westen van het land liepen een 700-tal lopers al in de vroegte hun Breakfastrun. Het onweer was nog maar nipt uit de lucht of het startschot aldaar klonk al. Wij, redactie Loopkrant.nl, lieten de BreakfastRun dit jaar aan ons voorbij gaan. Zes uur was na zo’n slopende Koninginnenacht  toch wel heel erg vroeg. De keuze uit Oranjehardloopfeesten was ook dit jaar weer enorm groot. Een oranjefeest is eigenlijk niet compleet zonder sportief element. Vele oranjeverenigingen organiseren dan ook al jarenlang een hardloopwedstrijd op deze dag. 

Besloten werd om ditmaal eens naar Elburg af te reizen. Een locatie waar we nog niet eerder waren geweest, ook niet zonder hardloopschoenen. Iets wat we dan ook nog niet wisten: Elburg is een stad en zeker geen dorp. Al sinds 1233 hebben ze stadsrechten. Tijdens de rit in de auto gingen de ruitenwissers flink op-en-neer: een regenbui zou ons echter niet aan het schrikken brengen. Alles wat nu valt, valt straks niet meer. Dit waren de bemoedigende woorden die we elkaar volmondig toespraken. Aangekomen bij het stadscentrum werden we keurig de weg gewezen naar een groot parkeerterrein. De resterende afstand naar de start en het inschrijfbureau op close distance, 2 minuten wandelen. Een gezellige drukte rondom de kerk, ondanks de regendruppels. Achter de inschrijftafels veel toptalent: Titus Mulder en Melanie Spruijt verzorgden op ieder hun eigen charmante wijze de inschrijvingen.

Goedgemutst als altijd stonden we even later onder het startdoek. De zon kwam iets door, dus misschien kon er met droog weer worden gelopen.  Echter  twee minuten voor de start begon het weer flink te regenen en de druppels bleven maar aanhouden. Kilometers lang was het natuurlijk wel genieten van de extra zuurstof in de lucht. Met de eerste meters nog door het stadshart werden we als loper even later de stadswal opgestuwd en werd het parcours grotendeels vervolgd door de polder. Redactielid Fiona stond sinds december eindelijk weer eens aan de start van een 5km. Na een weekend met verkoudheid en keelpijn kon de start voor haar uiteindelijk nog nipt doorgaan.

Fiona:"Al bij het inlopen moest ik de zakdoek meerdere malen opzoeken, dus een extra voorraad mocht niet ontbreken tijdens de wedstrijd. Heerlijk voelde het om weer in een startveld te staan. Wat een gemis is dat. Gezelligheid alom en overal bemoedigende woorden. Iedereen die lacht en iedereen is toch wat zenuwachtig voor wat komen gaat. Als dan het startschot uiteindelijk klinkt lijkt het wel alsof een volle vrachtwagen vol met opgeschoten wild het parcours op dentert. De adrenaline vloeit over het asfalt of hier in Elburg over de klinkers. De eerste bocht was dan ook oppassen geblazen. Gelukkig werden we hier tijdig door de organisatie op geattendeerd. Na de drukte in de eerste kilometer is het lopen op eigen tempo. Voor mij betekende dit de inzet van de eerste zakdoek. De enthousiaste aanmoedigingen aan de zijlijn hoorde ik al bijna niet meer. De oren leken door het overtollige snot wel dicht te zitten. Na de eerste snuiterpartij kon ik de zuurstof letterlijk weer naar binnen zuigen. Oef, wat een opluchting. Daarna was het elke kilometer raak. Overal voelde ik het snot opkomen en even had ik de neiging om het van me af te schudden net zoals lopers dat doen. Gelukkig was ik nog helder van geest en heb ik dat uiteindelijk maar niet gedaan. De wind was in de polder enorm sterk en zo’n losse flodder gaat dan hele rare dingen doen.

Met wat scherpe keerpunten en bochten in het parcours was het een mooi en snel parcours. Zelf kon ik aanhaken bij een groepje heren en dames. Zij gaven mij de laatste steun waardoor ik mezelf even kon laten meedraven in de slipstream van  anderen. Vlak voor de finish uiteindelijk dan toch de wallen waar de loop zijn naam aan heeft verleend. Een romantisch grindpad langs de stadswal van Elburg. Wat mij betreft het allermooiste gedeelte van de route en had het geen probleem gevonden om hier desnoods tien maal overheen te lopen. Misschien door de ontstane plassen en zachte ondergrond waar ik altijd een liefhebber van ben. Ondanks dat ik het me zelf plechtig had beloofd om vooral vandaag niet volle bak te gaan liep ik een nieuw persoonlijk record.

Op de laatste honderd meter liep ik letterlijk met snot voor mijn ogen richting de eindstreep. Het duizelde wat op de kinderkopjes. De blik vertroebelde wat, maar bij het zien van Nick Hoogendoorn (één van de vele vrijwilligers) wist ik dat ik de bewuste finishstreep toch echt was gepasseerd. Nicks woorden "je bent nummer zes"  dwaalden nog even langs me heen. Later besefte ik pas dat ik dus net buiten het podium was beland. Een onverwacht mooie prestatie op een dag als deze. Met een ferme hand van een compleet natgeregende Henk Mentink (organisator Wallenloop en trainer Running 2000) kon ik met een tevreden gevoel huiswaarts keren. En zoals de traditie op Koninginnedag is zal dit worden gevierd met een puntzak friet en een groot glas bier. "

© Redactie Loopkrant