Zaterdagmiddag bijna 14.00 uur en de telefoon gaat. Degene van wie ik een kamer dit weekend in Egmond had gehuurd belde dat de halve marathon niet door ging. Op dezelfde tijd stond mijn maatje Anita aan de deur om samen daar naar toe te gaan. Ik wierp een blik op Anita en antwoordde meteen:"Wij komen toch!"
Al die tijd hadden we hier samen met Desiree voor getraind. Plus het was die dag haar verjaardag. En natuurlijk gaan we dan naar Egmond. Wel een beetje teleurgesteld natuurlijk dat de wedstrijd niet door ging. In Egmond aangekomen bleek alles reuze mee te vallen. Oké, er lag sneeuw, maar iedereen weet "Egmond is niet voor watjes". Dus voor ons was deze wedstrijd extra als hij door was gegaan. Want hij zou extra zwaar zijn geweest. Ik heb er ook wel eens gelopen met be-ijzelde duinpaden. Dus.. Maar oke. ‘s-avonds hebben we een fijn Italiaans restaurant opgezocht. Was hardstikke gezellig. We spraken af dat we de volgende dag zo rond 10.00 uur toch het parcours gingen lopen en wel zouden zien hoe het zou gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Wij weg over het strand. Het was koud, maar wel een lekker windje in de rug richting Castricum. Het ging hardstikke goed. Er lag sneeuw, er lag ijs en je zakte weleens weg. Och. Is dit alles? Na zo’n 10 km kwam het keerpunt. Omdraaien. "Nu gaat het beginnen", zei ik tegen munne moat. De wind recht in het gezicht en af en toe wat kleine sneeuwbuitjes. Maar oh, wat genoten we samen. Heerlijk. Onderweg werden we nog ingehaald door Raymon van den Berg, die ook aan het lopen was.
Langzaam kwam de vuurtoren weer dichterbij. En toen:"YES, we did it!". Anita was zo gelukkig. Ik vond dat zo fijn voor haar. Wat een topprestatie van haar en ze kon natuurlijk de hele wereld aan op dat moment. We hebben nog een ererondje door Egmond gemaakt waar we de winkeliers en anderen trakteerden op de liedjes van o.a. "Lekker loape". En onderweg hadden we ook natuurlijk ons eigen motivatielied gezongen:"Anousjka". Dat is zo’n lekker lied waar je op kan blijven lopen. Na afloop kwamen we Robert van Boxtel nog tegen. Hij had een kleine 25 km op zitten. Heel goed en leuk om te zien dat het met hem ook goed gaat. Ik zal deze loop nooit meer vergeten en mijn maatje Anita zeker ook niet.
De komende weken zal het wel een beetje afzien worden voor me, want Anita moet donderdag onder het mes voor een knie-operatie. Hopelijk hersteld ze snel, want ik zal haar heel erg missen! En Egmond…och volgend jaar 8 januari is er weer een kans.
© Wim van de Griendt – Den Bosch – http://wimsalabim.web-log.nl