12 december. Ik geloof dat ik dit jaar heel regelmatig voor een stukje te lopen een dagje van huis geweest ben. Ik vond het dan ook tijd om weer eens iets leuks met mijn gezin te gaan doen. Ik heb dan ook heel spontaan mijn hele gezin uitgenodigd voor een weekendje "all inclusive". Om het nog specialer te maken heb ik niet verteld waar we heen gingen, alleen wanneer.
Ruim een jaar geleden heb ik ook al een keer mijn vrouw op een weekendje Berlijn getrakteerd en moest ik verplicht van haar daar de marathon lopen. Nu wilde ik allerlei verassingen voorkomen en had ik zelf al voorzichtig gekeken of er toevallig op onze vakantiebestemming een stukje te lopen was. Het heeft mij trouwens heel wat moeite gekost maar ik heb helemaal geen details over ons tripje losgelaten. Wel maakte ik een keer de fout om te vragen waar de dopjes van de luchtbedden lagen. Gelukkig kon ik door een geweldig blabla verhaal, dat ik tot mijn grote verbazing blijk te kunnen ophangen, ervoor zorgen dat er geen verband gelegd werd tussen luchtbedden en ons tripje.
Vrijdagavond heb ik alle bagage en mijn hele familie in mijn auto geladen en de hele handel op de Duitse autobahn gezet. Ook al was er van alles te lezen op de borden ze hadden geen flauw idee waar het heen ging. Hoe langer het duurde hoe spannender het werd. Op een gegeven moment verlieten we zelfs Duitsland en ging het Frankrijk in. Nog spannender werd het toen het enige op de borden wat nog een beetje bekend was Basel was. Zwitserland dus. Vervolgens reed ik weer Duitsland in en waren ze weer letterlijk in duisternis gehuld. Uiteindelijk verliet ik de autosnelweg en ging het over B-wegen en kwamen we ergens op een industrietrein bij het plaatsje Bühl uit. Daar draaide ik het parkeerterrein van een loodsachtig gebouw op. Heel triomfantelijk kon ik mededelen dat wij daar de komende twee nachten zouden gaan slapen. Ik ben de trotse vader van een dochter van net 13 jaar en een zoon van 11. Meisjes van 13 jaar hebben een heel mooie manier om je duidelijk te maken dat ze het ergens niet mee eens zijn. Mijn dochter is daar op het moment wereldkampioen in. Mijn mededeling dat wij daar gewoon op de grond in het gezelschap van een aantal wildvreemde lopers zouden slapen kon haar dan ook niet van gedachten doen veranderen. Tot mijn grote verbazing bespeurde ik ook bij mijn echtgenote iets in de trant van "als jij de volgende keer weer ergens wil gaan lopen, ga gerust; we zien je wel een keer terug komen". Zo te zien was zij dus wel heel blij met mijn kadootje en had ik daardoor weer groen licht voor een jaartje loopavonturen. Mijn zoon die zag het trouwens wel helemaal zitten.
Eenmaal binnen zag het er heel gezellig uit en werden we letterlijk met open armen ontvangen door Brigitte en Rolf Mahlburg. Ook waren we precies op tijd om aan te schuiven bij het avondeten. De combinatie van ongedwongen sfeer, het onverwachte van het geheel en het feit dat mijn familie mij en mijn streken inmiddels wel een beetje kent zorgde toch wel voor een echt vakantiegevoel. Zeker toen ik ze vertelde dat ik morgen verplicht 10 uur moest lopen en zij de tijd winkelend in Baden-Baden moesten doorbrengen. Als klap op de vuurpijl heb ik toen nog uitgelegd dat het voor het bestrijden van de financiële crisis wel de bedoeling was dat het prijsverschil tussen twee hotelovernachtingen en het kamperen in een sporthal ook door hun bij de lokale middenstand besteed moest worden. Dit begrepen ze zonder verdere toelichting en opeens was het toch wel erg leuk om ergens in een sporthal op een matje te gaan liggen.
Ik had gepland om de volgende morgen samen met de lopers rond een uur of half zes op te staan, rustig te ontbijten en dan met de bus naar Offenburg te gaan en daar dan de hele dag te gaan genieten van de Eisweinlauf. Mijn gezin zou rustig kunnen uitslapen en dan naar Baden-Baden kunnen rijden. ’s Avonds zouden wij dan op de kerstmarkt weer verenigd worden en vervolgens gezamenlijk er nog een mooi weekend van maken. Ik was vergeten dat Rolf en Brigitte de sporthal moesten afsluiten en dus hoefde mijn gezin niet zolang uit te slapen. Spontaan besloten zij dan ook om mij naar de start te brengen en vervolgens ook nog naar de eerste verzorgingspost te komen. Kortom het zoveelste bewijs dat ik als loper wel heel veel geluk heb met een zo’n gezin.
Het was mij dus toch weer gelukt om aanwezig te zijn bij de Eisweinlauf. Ik ben om twee redenen hier blij mee; het is een hele prettige manier om een goed doel te ondersteunen en het is een heel erg mooie loop. Ik heb al een aantal keren deel mogen nemen aan de loopjes van Rolf en Brigitte (lees Laufendhelfen.de) waarbij alles wat de lopers betalen naar een goed doel gaat. Gewoon een reeel bedrag betalen voor een loop, geen ondoorzichtige toestanden en alles volledig transparant naar kinderen met de ziekte van Duchenne. En het vervolgens ook nog met behulp van creativiteit, inzet en sponsors het zó regelen dat de lopers absoluut niets te kort komen.
Misschien noem ik al heel snel een loop een mooie loop. Gelukkig komt dat niet omdat ik niet kritisch ben maar in de gelukkige omstandigheid dat er genoeg te kiezen is, zodat ik mij de luxe kan permitteren om alleen daar te lopen waar ik het mooi vind. Maar ook binnen mooie lopen is een rangorde te onderkennen. En deze stond vorig jaar in de top drie. Een bergloop in de sneeuw onder een staalblauwe hemel is toch wel iets vrij unieks. Je hebt het gevoel dat je deel uitmaakt van een kerstkaart. Mooier kan eigenlijk niet. En daarom is de kans vrij groot dat de volgende editie duidelijk minder mooi wordt. Eigenlijk moet je dan het lef hebben om niet meer te gaan. Dit lijkt een beetje op het stoppen op je hoogtepunt. Mooie theorieën maar naast de theorie heb je ook de praktijk. Je weet nooit hoe iets is voor je het gedaan hebt. Het dilemma dus van de arme man die moet controleren of de lucifers in een doosje het allemaal daadwerkelijk doen. Daarnaast is het ook zo dat als een loopje het ene jaar een 10 scoort en wellicht het volgend jaar een 8 je het nog steeds hebt over een prima loopje.
Dus ook al regende het dit jaar gedurende het eerste uur, het bleef een juweeltje. Het is gewoon een mooi en uitdagend stuk van Duitsland om te lopen. Dit is een van de parkoersen die mij heel erg goed ligt: de lange stevige stukken omhoog en de geleidelijke afdalingen op een prima ondergrond en dat een dikke 65 kilometer. Eigenlijk zou ik dus ruim op tijd in Baden-Baden moeten kunnen zijn om te voorkomen dat mijn gezin niet genoeg liquide middelen meer heeft. Maar hier staat de mooie combinatie van werkwoorden:"moeten kunnen zijn". Er is een duidelijke afspraak: wij worden om klokslag 18:00 op de kerstmarkt van Baden-Baden door de Ober Burgermeister ontvangen. En met "wij" wordt de hele groep bedoeld. De afspraak is dus dat niemand de voorlopers inhaalt. Iedere loper heeft denk ik wel aan den lijve ondervonden dat te snel lopen een absolute garantie is voor het niet of veel later halen van de finish. Te lángzaam lopen lijkt een garantie voor een ontspannen dagje maar niets is minder waar. Dit is een uitdaging die behoorlijk slopend kan zijn. Hier is in mijn geval maar één oplossing voor, en dat is heel veel ouwehoeren en nog meer rondkijken en genieten. Gelukkig biedt deze loop daar alle gelegenheid voor. Je start met een kleine 100 lopers en bij iedere verzorgingspost (om de ca 10 kilometer) komen en er nieuwe lopers bij. Uiteindelijk zijn het er aan de finish zo’n kleine 200. Dus er zijn meer dan genoeg en steeds nieuwe mensen om een praatje te maken. Dit jaar was er geen sneeuw, althans niet de dikke pakken van vorig jaar maar toch blijft het een landschap er een waarbij je je ogen uitkijkt. Ik heb weer een poging gedaan om hiervan de nodige plaatjes te maken maar het zijn er helaas maar 133 geworden, dus de spalk zit nog steeds om mijn vinger.
Uiteindelijk komt dan het grote kippenvel moment. Je komt uit de bossen de luxe van Baden-Baden in, het licht van de kerstmarkt omringt je, het centrum van de markt vult zich met lopers. Boven op het podium staat de Ober Burgemeister, maar dat intresseert mij geen lor. Aan de kant staat mijn gezin en dat blijft voor mij toch het mooiste dat ik tijdens een loopje kan zien. Tenslotte: als je maar genoeg moeite doet om de lucht uit de luchtbedden te halen is er in de kofferbak van een auto best veel plaats voor een heleboel plastic tassen met inkopen.
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/