31 Oktober. Plannen is een activiteit die niet echt goed bij mijn karakter past. Desalniettemin begrijp ik best dat plannen heel wat voordelen heeft. Daarom doe ik ook zo goed mij best en probeer ik echt zaken te plannen. De ervaring leert echter dat, ook al plan je zaken redelijk strak, het soms heel anders kan lopen. Ik denk dat deze K en C loop hier een heel mooi voorbeeld van is.

Ik had een heel aardig mailtje ontvangen van Cris Simons Hierin gaf hij aan dat hij heel graag een K en C loop wilde organiseren in de mooie Kampina. Cris is een ultraloper die regelmatig aanwezig is bij loopjes waar ik ook rond ploeter. Toch had ik hem nog nooit ontmoet. Dit is gelukkig een raadsel dat vrij gemakkelijk op te lossen is: Cris loopt altijd een heel stuk voor mij. Dus voor mij weer een mooie win-win situatie die ik met twee handen aangreep. Achteraf bleek trouwens dat dit voorlopig de laatste keer was dat ik iets met twee handen aangreep.

Nog even terug op het plannen. Ik was mij optimaal aan het voorbereiden op een echte ultraloop die over een weekje plaats zou vinden. Dus plande ik om deze zaterdag uit te slapen en dan even rustig mijn laatste langere loopje te doen en zodoende topfit en helemaal klaar voor het echte werk te zijn. Een strak plan dus. Helaas..mijn vrienden van de NS hadden besloten om dit jaar wel heel vroeg te beginnen met het uitdelen van Sinterklaaskadootjes. Voor het schamele bedrag dat zij voor een treinkaartje rekenen mocht ik ook nog 45 minuten met de bus en vervolgens een half uurtje extra op een station op de trein wachten. Omdat ik er vrijdags ‘s avonds achter gekomen was dat mij deze verrassing te wachten stond had ik spontaan besloten om dan ook maar een trein eerder te nemen. Kortom het geplande uitslapen heb ik maar niet gedaan.

Tegen de tijd dat ik in Oisterwijk aankwam was ik al zolang uit mijn bed dat ik zo wakker was dat ik volop kon genieten van het aangename K en C gezelschap dat naast Cris uit de recidivisten Renske, Ernst-Jan, Jo, Selim, Pieter en Jean-Pierre en de debutanten Mark Zwart en Wilma Vissers bestond. En daarnaast kregen we het aangename gezelschap van Arja die met de mountainbike mee zou rijden. Arja ken ik nog van de SJM waar zij heel wat hand en span diensten verrichtte. Ook zorgde zij er na iedere etappe voor dat mijn koffer netjes op het beste plekje van de slaapzaal stond. Arja was er dan ook de reden voor dat ik de hele week de weersvoorspelling angstvallig in de gaten gehouden had. Ik had namelijk beloofd dat als er stukken van het parkoers té nat waren om met de fiets door te komen ik haar fiets zou dragen. Dus ik zat de hele week te kijken of het ging regenen zodat ik weer de gentleman kon uithangen….

Na even het erg leuke centrum van Oisterwijk bekeken te hebben ging het via een buitenwijk de natuur in. Ik kende trouwens Oisterwijk niet maar opvallend was wel dat alle lopers van mijn generatie meteen een associatie met eiken meubelen hadden. Vroeger had je dus echte reclames die nu nog werken, hetgeen helaas van de lokale meubelindustrie niet meer gezegd kan worden. Via een mooi pad langs een beekje doken we de bossen in. Dit duiken was in mijn geval wel erg letterlijk. Ik presteerde het om met een voet achter de allereerste boomwortel te blijven haken. Ik kwam dus vol op dezelfde knie terecht als waarop ik ook 3 weken geleden in Berg en Dal gevallen was. Vervolgens ben ik nog op een zij terecht gekomen en een flink stuk doorgeschoven. Toen ik met hulp opgestaan was voelde de knie niet goed. Hij werd meteen dik en ging behoorlijk veel pijn doen. Hier was ik niet erg blij mee. Ik heb altijd verkondigd dat je na een val partij meteen weer door moet lopen. Dus besloot ik dit zelf ook maar te doen. Ik had immers nog een kleine 50 kilometer voor de boeg. Ik ben nooit de meest elegante loper geweest maar het gestrompel wat ik de rest van de dag getoond heb was echt niet om aan te zien. Dat het niet om aan te zien was was nog tot daarentoe maar het deed ook wel zeer en ik kon amper vooruitkomen. Dus zag ik mijn plannen voor komende week in het water vallen en dat was niet bepaald bevorderlijk voor mijn stemming. Het heeft wat moeite gekost maar daar heb ik mij redelijk overheen kunnen zetten.

Na een kilometer of zo wilde ik mijn camera uit het tasje aan mijn gordel pakken. Mij viel op dat het tasje en de camera erg vreemd aanvoelden. Bij nader inzien was er niets mis met de camera of het tasje maar stond het bovenste kootje van de middel (!) vinger van mijn rechterhand in een hoek van 90 graden. Ook al zag dit er heel grappig uit, dit was niet de bedoeling. Zodoende besloot ik om de vinger maar in originele toestand te herstellen. Dit lukte vrij goed, maar het resultaat was maar van korte duur. Gelukkig is Wilma fysiotherapeute dus de redding was nabij. Haar eerste conclusie was dat er waarschijnlijk een peesje was blijven hangen. Die conclusie leek mij logisch want het had helemaal geen pijn gedaan en het deed nu ook nog geen pijn. ’s Avonds kreeg ik een mailtje van Wilma met het dringende verzoek om toch maar z.s.m. naar mijn huisarts te gaan. Er was namelijk een peesje afgescheurd en om het heel interressant te maken: ik was de trotse eigenaar van een Mallet Finger. ZSM is een rekbaar begrip dus toen ik na een paar dagen bij nijn huisarts kwam werd deze diagnose bevestigd. De redemie hiertegen is dat ik een week of 12 met een spalk en daarom dus met een gestrekte middelvinger rond mag lopen. Helaas moest ik nog even wachten omdat ze geen spalkjes in mijn maat hadden en dus besteld moesten worden. Ik geniet er nog iedere dag volop van om met een gestrekte middelvinger te moeten rondlopen. Ook blijft het leuk om aan iedereen die vraagt wat er met mijn vinger aan de hand is te kunnen uitleggen dat dit een hardloopblessure is.

Maar goed (ook een stomme uitdrukking in dit verband) de pijn die ontbrak aan mijn vinger was wel aanwezig aan mijn knie. Ik kon op dat moment kiezen tussen gaan kniezen of besluiten dat ik geen last van de knie had en dus gewoon onbezorgd gaan genieten van de werkelijk grandioze tocht die Cris voor ons in petto had. Dit was gelukkig niet zo’n moeilijke keuze. Ik had gehoord dat grootste attractie inde regio rond Oisterwijk toerisme was, toen ik daar rondliep begreep ik dat meteen.

Wat een schitterend gebied ! De vennetjes, zandvlaktes, heide gebieden en bossen. En hier mag ik dan een dag rondhobbelen, soms vraag ik mij af waar ik dat aan verdiend heb. Ondanks dat ik die dag een perfecte imitatie was van een zeerover die zijn houten been verloren had, heb ik echt genoten. Ik kan weer niets anders doen dan naar mijn 200 plaatjes verwijzen met de toevoeging dat het gewoon niet lukt om de echte indrukwekkende schoonheid in een plaatje te vangen. De vraag waarom ik maar 200 plaatjes gemaakt heb is volkomen terecht. Het antwoord heeft te maken met mijn vinger waardoor het toch wel wat moeilijk was om de camera aan te krijgen en daarna ook nog het juiste knopje in te drukken. Daarnaast betekent iedere foto even stoppen wat heel prettig was voor mijn knie maar niet opwoog tegen de sensatie van het vervolgens weer van de plaats te moeten komen.

Op de weg naar huis heb ik nog heel lang zitten nagenieten van deze schitterende tocht. En in de wetenschap dat ik nog een week had om mijn knie te laten herstellen deed deze veel minder pijn en was ik blij dat ik een week voor een echte loop nog een rustig duurloopje ingepland had.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/