Maandagmiddag 16.00: ik ben klaar met werken. Nog nadenkend wat er allemaal gebeurd is het afgelopen weekend een paar mensen mijn verhaal verteld. Je moet het toch kwijt. Het gevoel blijft trots. Als je dat mag zeggen van jezelf. Ik vond het een hele aparte ervaring. Lopen ben je gewend, veel lopen ook en ver lopen ook (wat is ver?). 

Honderd kilometer: het klinkt zo mooi afgerond. Je kan het ook lekker snel zeggen en dan rustig doorlopen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

Zaterdag 16 september ben ik er in Winschoten achtergekomen dat honderd kilometer toch wel ver is en dat deze afstand ook van een ervaren loper het respect verdiend. Zo dacht ik er ook over. Niet onoverkomelijk, maar met heel veel respect voor deze afstand. Net zoals ik ook respect heb voor diegene die de kortere afstanden lopen. Die doen het toch ook maar.

We beginnen met vrijdag 15 septembter: de reis naar Winschoten met de auto. Best ver voor een loopje. Dit alles kost papa natuurlijk weer een weekendje want hij mag wel lopen maar dit gaat niet zomaar. Vrouw en kinderen hadden de trein genomen vanaf Voorschoten en vier uur later kwamen zij aan in Scheemda, waar wij sliepen in de Stayokay aldaar.

Scheemda is een prachtig idyllisch dorpje in de buurt van Winschoten. Heerlijk geslapen in de Stayokay. Niet al teveel last van de zenuwen. Jammer was dat de mensen in kamer vier nogal luidruchtig waren. Wat ze aan het doen waren weet ik niet en ik wil het denk ik ook niet weten. De zaterdagochtend was een goede zaterdagochtend. Lekker relaxed, veel eten, plassen, veel drinken, veel plassen, nog een klein beetje eten, nog een klein beetje plassen, staartje in (lang haar!), weer plassen…Zullen dat dan toch zenuwen zijn? Ik geloof er niks van!

Iedereen in het dorp gedag gezegd en op de fiets naar Winschoten. Na een barre tocht met de zon in de rug en de wind mee aangekomen in huize De Klinker (het zenuwcentrum van de RUN). Veel bekenden tegengekomen uit het wereldje wat altijd weer leuk blijft. Even over de vorm van de dag gesproken die uiteraard niet goed is, want….Nu volgt er rijtje waar je uit kan kiezen bij de volgende loop om alvast een excuus te hebben als het niet lekker loopt. Dit zijn zo een beetje de standaardexcuses voor een wedstrijd:

• verkouden geweest
• raar hoestje
• druk op het werk
• slecht geslapen
• feestje gehad en had niet zoveel moeten drinken
• net terug van een blessure

9.55 uur. Vijf minuten voor de start komt er een mooie rust in mijn lichaam die mij veel zelfvertrouwen geeft. Hoe anders kan dit lopen tijdens een wedstrijd. Zo blijkt maar weer dat elke race eigen wetten heeft. De start ging heel vlotjes. De man met het pistool had verder niemand geraakt, dus wij begonnen rustig met lopen. Je moet ook rustig beginnen want je moet je natuurlijk sparen voor de tweede helft van de wedstrijd.

De eerst drie rondjes in ongeveer vijf minuten per kilometer. Weet het niet precies, omdat een gevoelsloper geen horloge draagt. Daarna dachten wij de snelheid te gaan opbouwen of in elk geval te continueren tot zeventig kilometer en daarna zouden we het wel zien. Maar niks van dit alles. Bij de veertig/vijfenveertig kilometer ging het lopen niet zoals ik gewend was. Benen waren al moe en deden zelfs al pijn. Dit kan allemaal gebeuren bij wedstrijden van deze omvang. Na drie, vier of vijf kilometer kom je daar weer uit en ren je rustig door op het tempo wat je wilt.

Eigenlijk duurde het gevecht met mezelf tot kilometer negentig, dus vijfenveertig kilometer verder en dat is best lang. Het mentale dieptepunt. Later bleek dit toch ook een soort mentaal hoogtepunt op vijfenzestig kilometer, waarbij ik mijn startnummer had afgedaan om gewoon te stoppen. Deze afstand was voor mij vandaag te ver, dacht ik. Kan altijd gebeuren. Na een paar minuten zitten op een stoel van een toeschouwer even met mezelf gepraat. Tikje boos geworden op mijzelf en met mijzelf afgeproken om het rondje te volbrengen en dan maar zeventig kilometer lopen. Ook best een leuke afstand, maar toch. Dit overkomt je gewoon en waar het aan ligt weet ik niet. Het zal vorm van de dag zijn en zoiets blijft ongrijpbaar .. gelukkig.

Bij de zeventig kilometer aangekomen dacht ik als ik nu naar de tachtig ga dan zijn het nog maar twee rondjes en dan is er misschien nog kans om het te halen. Zo gezegd zo gedaan(toch?). Bij de tachtig ook doorgelopen. Hard werkend met mezelf naar vijfentachtig kilometer waar het lichamelijke gestel zich begon te roeren en dat roeren was in mijn knie. Overbelasting denk ik. Wandelen tot zesentachtig kilometer waar een post was van de EHBO die mij geholpen hebben met van alles. Uiteinelijk een knieband om de knie om wat stevigheid te geven. En wrempel het hielp. Wat was ik gekukkig. In deze zin staan wat spelfouten, maar dat komt door de emotie die je toch nog voelt.

Ik ga het gewoon halen die honderd kilometer. Het zal toch niet waar zijn. Na al die ellende van de afgelopen vijfenveertig kilometer. Lees wel loopellende. Geen menselijke ellende, dus niet al te dramatisch. Dan ga je aftellen: nog 9, 8, 7, 6, 5 ,4 ,3,1, finish. U denkt waarschijnlijk:"hij kan na zolang lopen niet meer tellen maar ik had de 2 gemist. Traan in de ooghoek. Tijd telde absoluut niet meer voor mij. De finish halen was voor mij het belangrijkste.

De finish vergeet ik nooit meer: Bekenden en onbekenden. Diana Daan Bente, leden van het triteam, een penningmeester met bloemen, sinterklaas. Ho nu draai ik een beetje door. Waarom ik dit nooit zal vergeten afgezien van het halen van de finish enzo is het meeleven van mijn familie, mijn triteam, toeschouwers waarmee je een band opbouwt in al die rondjes. Mensen uit Texel, een man uit Duitsland, een man met een paardemiddel, twee ouwetjes uit Winschoten, de verzorgingsposten. Eigenlijk zoveel dat je geen tijd hebt om te lopen.

Een doel is voor mij na een aantal jaren afgeloten met een fantastisch gevoel over van alles en bij kilometer 65 heb ik mijzelf het beste leren kennen in een lopersdieptepunt. Zo moe en een menselijk hoogtepunt: toch doorzetten. Rest mij niks anders om uiteraard ook het estafetteteam te feliciteren met hun uitstekende prestatie en mogen wij zo lekker door blijven lopen..amen.
 
Oh ja. Uiteindelijk was ik toch nog 3e in open categorie mannen/jongens 35. Van de 80 deelnemers zijn er uiteindelijk 34 aan de finish gekomen.
 
© Guus van Veen – Wassenaar