Dag 1 Kreuzlingen – Hulftegg. De start was gepland aan de oever van de Bodensee. Dus wandelden we gezellig keuvelend die paar honderd meter. Daar werd als startteken een mooi stukje vuurwerk afgestoken. Mijn vraag om dit over te doen omdat mijn foto mislukt was werd serieus overwogen. Schijnbaar kende de organisatie mij nog niet goed genoeg.

(Note Redactie Loopkrant.nl: De Trans Swiss Run. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in zes afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over twee dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het tweede deel van deze bijzondere loopervaring)    

Het was de bedoeling dat Walti ( de man binnen de organisatie verantwoordelijk voor de routes) het eerste stuk met ons mee zou lopen. Daarom moest de groep het eerste stuk bij elkaar blijven. Zo kon hij ons door Kreuzlingen loodsen. En kreeg ik geen ezelsoren aan mijn kaarten. Vrij spontaan vormde zich al heel snel een kopgroep bestaande uit een dame en 3 heren. Tot mijn verbazing was ik een van die drie heren. Vrolijk keuvelend, genietend en voor ons gevoel meteen na de start kwamen we bij de eerste verzorgingspost. Deze was zeer ruim voorzien. Toch bleek achteraf dat dit slechts een schamele afspiegeling was van alles wat ons de komende periode te wachten stond. Deze post was bij een boerderij en de boer had tevens voor de lopers een kist appels klaar gezet. Dat vond ik een van de vele voorbeelden dat de mensen die je onderweg tegenkwam het erg leuk vonden dat wij op die manier aan het genieten waren van al het moois wat hun land te bieden had.

Nadat ik alle vier de mogelijkheden die de viersprong, waar de verzorgingspost was, uitgeprobeerd had, ben ik uiteindelijk weer op de juiste route gekomen. Dat was ook de weg die ik bij de eerste poging om weg te komen gekozen had. Ik besloot toen dat ik de volgende keer als ik de route niet zou kunnen vinden weer mijn eerste gevoel zou volgen. Gelukkig heb ik dat die dag nog niet hoeven toe te passen. Wel kwamen we even in een omgekeerde situatie. Wij wisten vrij duidelijk waar we moesten lopen, alleen was die weg op niet te overziene wijze afgesloten. Ik gebruik hier wel het woord weg maar het was een bos waar we door heen moesten. Dit was een mooie gelegenheid om het verschil in cultuur tussen Europeanen in de praktijk te zien. Mijn Duitse medelopers waren hier heel duidelijk in: "Het is verboden om dit bos in te gaan, dus gaan wij ook niet!". Ik als jonge onderzoeker wilde uiteraard weten waarom ik dat bos niet in mocht. Achteraf ben ik tot de conclusie gekomen dat de beslissing om dit bos af te sluiten nog niet zo gek was. Toch had het mogen kruipen en klimmen zijn voordelen: mijn spieren waren zo ontspannen dat ik wat makkelijker de extra snelheid kon produceren. En die kon ik weer goed gebruiken om de mensen die de omleiding gelopen had in te halen.

Bij de volgende verzorgingspost kregen we naast het uitgebreide assortiment ook pasta en verse soep. Ik kon dus mooi thuis vertellen dat ik ook als ik aan het lopen was, mijn middagmaaltijd niet oversloeg. Het eerste stuk van deze etappe was vergelijkbaar met Zuid Limburg. Maar als je in Limburg blijft doorlopen dan kom je vanzelf in de Ardennen en dat was hier ook het geval. Dus na verloop van tijd begonnen de heuvels steeds hoger te worden. Tot mijn groot plezier zaten er af en toe stevige lussen in het parkoers om zodoende de volledige hoogtemeters te benutten. Das was ook het moment dat ik kennis maakte met het fenomeen Rolli. Rolli is een enorm sympathieke Zwitserse loper. Meer specifiek Rolli is een oriëntatieloper. Hij had er dus een handje van om de beste verbinding tussen twee punten te vinden, dit was dus niet altijd de beschreven route. Dus ook al wist je zeker dat hij achter je was en dat hij je niet in gehaald toch kon je hem dan opeens weer een heel stuk voor je zien. Kortom ook in Zwitserland kunnen ze toveren.

Na een stevige heuvel beklommen te hebben kwamen we in een dorpje. Aan het einde hiervan lag een heel mooi en groot klooster. Uiteraard trok dit onze volledige aandacht. Hoe het kwam weet ik nog steeds niet maar aan de zijkant van het klooster midden in een weiland meende ik Franz (een van onze verzorgers) in een klapstoel te zien zitten. Achteraf bleek met mijn ogen niets mis en was het inderdaad de bedoeling om daar een verzorgingspost in te richten, zij het dat de organisatie er van overtuigd was dat wij nog lang niet in de buurt waren. Nadat wij voor een gedeelte het werk van het uit de auto sjouwen van flessen cola en gebak bespaard hadden konden wij de aanval openen op de laatste deel-etappe van dag 1. Ik had al op het hoogteprofiel een stevige bult gezien En dat klopte dus. Gelukkig heb je op de eerste dag nog meer dan genoeg kracht dus was dit een mooie gelegenheid om eens te testen hoe sterk de kopgroep was. De finish was grandioos. Helemaal boven op een berg lag een hotel en verder niets. Het uitzicht was spectaculair en dat gecombineerd met het besef dat je hier helemaal op eigen kracht naar toe gerend bent geeft een gevoel van voldoening dat niet te beschrijven is. Zeker als je nergens last van hebt en weet dat je nog 7 dagen mag lopen.

Ik dacht dat het nu een kwestie van douchen en après lopen was, maar daar had ik mij in vergist. Iedere etappe werd afgesloten met de vijfde verzorgingspost. Helaas waren wij veel sneller dan gepland, dus de post moest nog komen. Maar wat er toen gebeurde was het wachten ruimschoots waard. Er werd een barbecue opgebouwd en gebruikt. Hans-Jörg van de organisatie was een gepassioneerde hobby kok en kon zich dus helemaal uitleven. Gezien het feit dat er nog een hele aanhang wagen met bier was heb ik heb geadviseerd om het vooral rustig aan te doen met koken. Het binnenkomen vóór de andere lopers had nog een nadeel. De kamerkeuze. De meerpersoonskamer bestond uit twee verbonden slaapkamers, de ene met een tweepersoonsbed en de andere met zes stapel bedden. Bescheiden als ik ben heb ik mij maar weer opgeofferd en de anderen behoed voor de moeilijke keuze wie in het tweepersoonsbed moest gaan liggen.

Dag 2 Hulftegg – Bruni.
Het is prachtig om te zien hoe snel een aantalen wildvreemde mensen een groep kunnen worden. Op vrijdag avond zie je mensen voor het eerst op zondagmorgen zit je opeens met een groep vrienden te ontbijten. Lopen verbroedert dus echt. Daarnaast droeg ook het ontbijt een steentje (lees Chinese muur) bij aan de sfeer. Ik heb heel wat ontbijtbuffetten gezien maar dit sloeg alles. Ik zag later een foto op een website waarin ik temidden hiervan sta. Ik denk dat die foto heel treffend het jongentje in Luilekkerland weergeeft. Achteraf bleek dat dit restaurant heel bekend is voor zijn zondagochtend brunch en dat ze die bij wijze van ontbijt voor ons iets eerder klaargezet hadden.

Door de organisatie was besloten om de snelle lopers een uurtje later te laten starten. Zodoende kon ik mooi de rest zien starten. Omdat de beide Wilma’s wat problemen hadden met het monteren van contactlenzen besloten zij spontaan om met ons mee te gaan. Door de goede instructies van de organisatie vonden wij zonder problemen het bospad waar wij in moesten. Na verloop van tijd stonden wij voor de keuze: over een berg of onderlangs. Onze keuze viel op boven over. Toen ik tijdens de klim tussen twee bomen doorkeek zag ik onder ons over de weg Rolli. Hierdoor kreeg ik het vermoeden dat ik voor de juiste route gekozen had. Toen wij daarna weer over een berg moesten die duidelijk op de kaart naast de route lag was ik hier niet meer zo zeker van. Hoe het ook zij, het was een schitterend begin van weer een prachtige dag.

Na verloop van tijd ging het richting het mooie stadje Rapperswil. Vervolgens stond Pfäffikon op het programma. Op zich niet vreemd zij het dat er een meer tussen beide plaatsen licht. Beide plaatsen worden verbonden door een kilometerslange brug die alleen toegankelijk voor voetgangers is. Heel apart, je hebt het gevoel dat je over het water aan het lopen bent.

Vervolgens stond Einsiedeln op het programma. Een plaats die erg mooi maar ook erg toeristisch is. Het klooster en de indrukwekkende kerk zijn zeker de moeite van een bezoekje waard. Op deze zondagmiddag dachten heel wat mensen daar ook zo over. Het was zo druk dat het de verzorging niet lukte om daar een post in te richten. Gelukkig hadden ze wel een doos met eten en drinken in een parkje achtergelaten. Tenminste dat denk ik. Als dat niet het geval is geweest heb ik de picknick van Zwitserse dagjesmensen soldaat gemaakt. Ik was er ook echt aan toe want om te voorkomen dat ik mijn nieuwe drinkrugzak na een loopje weer mag vervangen had ik besloten om er alleen water in te doen. Dus was wat brandstof meer dan welkom. Dus weer helemaal op krachten kon ik het laatste deel van deze etappe gaan doen. Niet dat ik ooit van Bruni gehoord had maar het klonk in ieder geval heerlijk Zwitsers. En het was ook zo, want het lag in het zicht van de kleine en grosse Mythen. Twee bergen met opmerkelijke namen. Het uitzicht op deze bergen was net zo mooi als de aanblik van Hans-Jörg die daar vol passie maultaschen stond te bereiden.

Bij de aanmelding voor deze loop moest je de keuze maken tussen een eenpersoons, tweepersoonskamer of een mehrbedzimmer. Ik had gekozen voor de optie mehrbedzimmer. Tot en met dat moment had ik nog geen berouw van mijn keuze gehad. Toen ik het leuke hotelletje zag waar wij zouden slapen ook nog niet. Toen ik vroeg waar mijn kamer was kreeg ik een beschrijving waarvan ik mijn wenkbrauwen even moest fronsen. Ik moest onder het hotel zijn en dan door de skiopslagruimte lopen en dan door de ruimte voor de verwarmingsketels en dan zou ik het wel vinden. Dus vol verwachting ben ik mijn ontdekkingsreis begonnen. Eerst ben ik in de garage tussen de grasmaaiers beland. Zo leerde ik dus dat er twee kelder ingangen waren. Toen ik de goede gevonden had kwam ik na de verwarmingsketel in een ruimte met heel grote, dikke kluisdeuren. Het deed mij dus goed te ervaren dat men mij als een kostbaar iets beschouwde en daarom dus extra wilde beschermen. Schijnbaar was ik niet de enige kostbaarheid want het was ze gelukt om achter die deur 16 stapelbedden te proppen. Dit in combinatie met een hermetisch afgeschermde ruimte zorgde ervoor dat hier waarschijnlijk geen kou geleden zou worden. Toen na verloop van tijd deze ruimte vol begon te lopen met lopers en met hun spullen was ik blij dat er amper lucht was. Immers deze zou meteen bedorven zijn. Eigenlijk baalde ik dat Willem opeens met een heel grote grijns in de deur opening stond. Willem en Annemarie hadden namelijk een tweepersoonskamer en daarop bleken ook nog twee één persoonsbedden te staan. En dus had Willem een probleem. Willem en Annemarie zijn namelijk niet getrouwd. En uiteraard gedragen ze zich daar ook naar. Maar ze willen voorkomen dat ze de schijn tegen hebben dus zochten ze twee chaperonnes. Zodoende hebben Jos en ik ons opgeofferd en zijn maar naar de eenpersoonsbedjes verkast.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/