Ja, en toen was er maar zo weer een marathon. En niet zo maar één!! We gingen naar Berlijn. We is Marinus, Mustafa, Marjon en ik. Marjon? Ja,mijn dochter ging mee. Bertha zou eerst mee, maar die begon ’s maandags aan haar eerste opleidingsdag van haar nieuwe baan en het staat niet zo stoer als je dan al weg blijft. Berlijn zouden we weer lopen voor de stichting SMGK. En zo weer proberen aandacht te vragen.

Marinus en Mustafa hadden prachtige lopersoutfits verzorgd. Berlijn is het snelste parcours ter wereld. Supervlak en snel. Niet voor niets staat hier het wereldrecord van Haile Gebrselassie op 2.03.59. Een snelle tijd kan er dus in zitten. Alleen waren de laatste weken niet al te ideaal geweest voor een goede marathon. Weliswaar had in goed kunnen trainen en was ik blessurevrij. Maar mijn prive situatie werd er niet beter op. Sinds november 2008 thuis met een burn-out. Zakelijke perikelen en wat trammelant in de familie. Geen ideale voorbereiding dus. Met name de laatste weken heb ik erg slechte nachtrust gehad. Tot overmaat van ramp werd ik laatste week ook nog verkouden. Maar goed, het was mijn 18e marathon, dus ik ben inmiddels wel wat gewend. Maar ideaal was het niet en zelfs dit was nieuw voor mij. Ik zal bij het begin beginnen.

Vrijdag 18 september 2009. Ik sta om 6 uur op. We gaan wat eten en 6.45 uur rijden we naar Mustafa waar we om 7 uur hem en Marinus oppikken. De stemming zit er goed in, we hebben er allemaal ontzettend veel zin in. Vandaag reizen we naar Berlijn om de marathon te lopen. We reizen met GTB-marathons uit Oldenzaal. Een organisatie waar ik inmiddels goede reacties van gehoord heb. We rijden gezellig babbelend naar Deurningen, daar stappen we in de bus en rijden al snel Duitsland binnen. In een gemoedelijke sfeer en leuk gezelschap gaat de reis voorspoedig. Na een paar stops rijden we de laatste 200 km snelweg voor Berlijn. Dit was tijdens de periode van "de muur" de enigste toegangsweg naar Berlijn. De weg lag nl. 200km door voormalig Oost-Duitsland en werd volledig bewaakt. 200km lang!! En Marinus? Die slaapt. Man wat kan die slapen. Echt overal kun je hem neerleggen. Even zitten? Slapen!! Even liggen? Slapen!! En dat soms wel 11-12 uur per dag. In het voren slapen, noemt ie dat. En dan lacht hij vriendelijk.

Er is onderweg nog wel wat file. Later is het ook in Berlijn erg druk. Langs de snelweg staat vlak voor Berlijn ineens een grote tribune. Dit is de tribune van het vroegere Formule-1 circuit van Berlijn. De snelweg maakte er deel van uit. We rijden rechtstreeks naar de marathon-Expo. Deze is in de grote gebouwen van vliegveld Tempelhof. Het is het grootste gebouw van Europa. Gebouwd door de nazi’s in de jaren 30. Het vliegveld is nu niet meer in gebruik maar werd destijds vooral gebruikt als luchtbrug voor de West-Berlijners toen de muur net werd opgetrokken. Elke minuut landde toen een vliegtuig met voedsel en goederen voor de bevolking. Het was de enige manier om te overleven. Later werd de enigste snelweg opengesteld. West-Berlijn werd in 1961 binnen 3 maand volledig door een muur omheind. 150 kilometer muur werd toen gebouwd. Tijdens die 3 maand was er dag en nacht een menselijk militair cordon aanwezig.

Op de Expo halen we onze startnummers op en bekijken we de beurs met vele hardloop artikelen. Ik zou hier mijn internetvriend Pieter (The Runningman) uit Leeuwarden nog ontmoeten, maar we lopen elkaar mis. Helaas is de tijd wat krap en moeten we alweer weg. Na 3 mislukte pogingen op de pasta-party gaan we met de bus richting hotel. Een prachtig hotel in noord-Berlijn. Hotel Dorint vlakbij de Holländerstrasse. Toepasselijk. Het ligt op een aanvliegroute van vliegveld Tegel dus dat wordt lekker. In de praktijk valt het mee. De ramen zijn geluiddicht en tussen 22 en 7 uur wordt niet gevlogen. En overdag is het een prachtig gezicht. De vliegtuigen scheren letterlijk vlak over het hotel en het is een hels kabaal. Gaaf!! ’s Avonds diner en daarna lekker slapen. We waren het lekker zat en behoorlijk moe.

Zaterdag 19 september 2009. We zouden naar de breakfastrun. Maar we moesten er dan erg vroeg eruit en dat trok ons toch niet zo. Ook een dag van tevoren nog lopen leek ons niet verstandig. We konden dus lekker uitslapen. Wel jammer aan de ene kant want het moest erg mooi geweest zijn met finish in het Olympisch stadion. We hebben eerst een fotoshoot gemaakt voor weekblad De Brug. Marjon maakte de foto’s en Marinus, Mustafa en ik hebben wel 20 keer hetzelfde stukje gerend. We zijn daarna op ons gemak met de U-bahn naar de groep gegaan. Hier konden we instappen voor de stadstour. Deze was geweldig en we hebben 3 uur lang veel van de stad gezien en gehoord van de Nederlandse gids die was ingehuurd. Veel zaken zijn dubbel in Berlijn vanwege de historische muur. 2 dierentuinen, 3 vliegvelden, etc. en veel "nieuwe" gebouwen. In WO-II werd nl. 75% van de stad verwoest door 165 bombardementen. Veelis hier nog zichtbaar van. Veel monumenten en nieuwe gebouwen. Daarna hadden er een paar uur vrij te besteden. We hebben een terrasje gepikt, een broodje gehaald en de Gedächtniskirche bezocht. Zeer indrukwekkend verhaal op een historische plek. In de nieuwe kerk die er naast en er omheen gebouwd is was een koor aan het oefenen met een orkest. Wat een serene rust straalde daar vanuit in zo’n drukke stad!! Schitterend! Daarna naar hotel, diner en plat op bed, rusten en de beentjes omhoog.

Zondag 20 september 2009. Ik had een slechte nacht. Kon niet inslapen en was een paar keer wakker. Om half 6 stonden we op en maakten ons klaar voor vertrek. Eerst nog ontbijt, wat eten uit de eetzaal meesmokkelen en om 7.15 uur reden we met de bus naar het startterrein. Er heerste een uitgelaten sfeer en iedereen had er zin aan. Op een mega groot terrein met grote afstanden begon het allemaal wel te kriebelen. Natuurlijk zaten wij weer achterop het terrein zodat we erg ver moesten lopen. Tja, wat wil je met startnr. 37560. We doen er een uur over om de kledingtas weg te brengen, terug te lopen, ons door de massa’s mensen heen te wurmen en naar het startvak te lopen. Grote afstanden, daar kan de organisatie nog wel iets van leren om de paden breder te maken, er was soms geen doorkomen aan. Marjon ben ik dan allang kwijt. Die is richting de 1e kilometers na de start gelopen. Marinus en Mustafa gaan naar een ander startvak.

Om kwart voor 9 kom ik in mijn startvak en ik sta redelijk dicht achter de startstreep. Zo’n 100 meter. En als ik kijk wat er voor enorme massa mensen nog achter mij staat. Dus het kwam allemaal goed. Ik wurm nog wat naar voren voor een goede plek. 4 minuten na het startschot loop ik onder de startpoort door dus lekker vlot weg. Ik kan direct wel hardlopen maar nog niet voluit. Vol, vol, vol, wat een megafestijn is dit zeg!! Superbrede weg. De Strasse des 17.juni. We lopen eerst op de Siegessäule af. Een enorme zegepilaar midden op een rotonde. Langs deze weg na de start staan werkelijk duizenden en duizenden mensen. Op de weg duizenden hardlopers. Bij de start gaan nog eens duizenden gele Adidas ballonnen de lucht in. Er vliegen 6 helikopters in de lucht om alles te verslaan. En voor de meute uit zijn de handbikers en wheelers gestart.

Het gaat lekker vlot richting 5 km en ik kan goed het beoogde tempo lopen. Ik zit allemaal rond de 4.35min./km. 5km kom ik rond de 23 minuten door. Ik heb het al wel warm. En mijn tenen gaan nu al zeer doen. Toch die nieuwe schoenen? Bij 5-6 km let ik op, hier zou Marjon misschien ergens staan. Ik zie haar niet, ze blijkt later 2km na de start te hebben gestaan aan de linkerkant en ik liep helemaal rechts. Mijn hamstrings voelen nog niet echt happy, maar het gaat. Ik krijg er verder niet meer last van. De kilometers vliegen voorbij. Richting 10km gaat het echter niet zo lekker. Ik kan niet boven de 13km/u lopen terwijl ik dit wel graag wil voor een eindtijd van rond de 3.15-3.20. Ik probeer langzamerhand het tempo wat op te voeren maar merk dat het niet gaat. Tijd zat, dus rustig en gedoseerd doen. Het is nog druk en te vol. Veel te vol. Je hebt veel last van de andere lopers. Wanneer loopt het veld nu eens uit elkaar? Het zal niet gebeuren. 41.000 lopers is gewoon een hele grote massa mensen. 1 start, 1 stroom mensen.

Bij 15 km merk ik dat het tempo gewoon niet omhoog gaat. Ik kan niet pushen en doorduwen zoals anders. Mijn hartslag is ook relatief laag. Dus het wordt het gewoon niet vandaag. Het wordt ook warmer. Ik denk aan alle shit van de laatste maanden en het hele jaar. Het is eigenlijk ook geen wonder. Vandaag wil ik daar niet aan denken en duw alle negatieve gedachten weg. Ik besluit rustig door te lopen en vooral te gaan genieten van de resterende ruim 25 km. Dat lukt aardig. Wat een enorme massa mensen ook hier. We lopen nu door Oost-Berlijn. De start is in West. Onvoorstelbaar dat deze stad nog geen 20 jaar geleden in tweeën gedeeld was. Veel mensen met vlaggen, spandoeken, borden, jassen aan paraplu’s, vishengels etc. Veel muziek langs de kant, heel veel muziek. Bigbands, hardrock, jambay, DJ’s, cheerleaders, trommelaars. Later hoor ik dat er meer dan 70 muziekgroepen staan. Dat zijn er bijna 2 op elke kilometer!!

Bij 21 km zie ik Marjon met 2 mensen uit ons reisgezelschap. Da’s mooi, dan hoeft ze niet alleen door Berlijn. Mooi dat ze met hun meegegaan is. Ze staan te schreeuwen en te gillen op een verhoogde middenberm. Ik kan ze goed zien. Keessie!! Keessie!! Keessie!! We hebben veel lol. Ik geniet lekker verder. 25 km; hier komt Pieter,  theRunningman, naast me lopen. Hij gaat erg goed, loopt makkelijk. Hij gaat als een speer en ik ga niet lekker. Ik zeg: GO Pieter!! Maak er iets moois van!! Hij loopt met een hazengroep op 3.30 uur. Voor mijn gevoel lopen ze veel te hard en ver onder 3.30, want ik loop zelf op 3.25. Een paar kilometer verder zie ik Pieter weer. Ik haal hem weer in. Hij gaat volgens mij niet zo lekker want hij is niet zo enthousiast meer. Ik loop even bij hem maar ga weer door want ik heb een behoorlijke opleving. Ga ik er dan toch nog wat van maken? Ik besluit weer te gaan knokken.

Helaas, richting 30km wordt het weer wat minder. Ik besluit nu lekker uit te lopen, niets meer te forceren, en heel veel te gaan genieten. Ik kan wel steeds blijven lopen, ik hoef nooit te wandelen. Dat genieten lukt hier prima, wat een sfeer en wat een feest!! Er is wel vreselijke drukte bij de drinkposten. Erg chaotisch. Gelukkig heb ik eigen drinken bij me, dus hoef niet overal te zijn. Loop dus midden op de weg rustig door. Wil ik wel drinken dan loop ik vaak even door. De drinkposten zijn erg lang en verderop is het steeds veel rustiger. Wel is het een enorme troep op de weg. De natte, plastic bekertjes zijn erg glad en dat is uitkijken. Ik neem nog een speciale spons voor Fabian mee, de sponzen zijn in de vorm van Spongebob en dat vind ie prachtig. Ik zie een piepklein Chineesje voor me lopen. Ik schat haar op 1.40 lang (kort) Wat een smurf, het is komisch om te zien en ze heeft veel bekijks. Voor de start zag ik ook al Asterix en Obelix die ook meededen. Marjon had zelfs een enorme, lopende schoen gezien. Ik zie steeds meer wandelaars. Als je zelf dan kunt blijven hardlopen is dat altijd een lekker gevoel. Ik loop en kan redelijk makkelijk blijven lopen.

In de buurt van 35 km kom ik bij de Gedächtniskirche waar we gisteren ook waren. Ik hoor vaak een ambulance en er worden er veel afgevoerd anwege de warmte of uitdroging. Vele gaan er languit of lopen te zwalken over het parcours. Hier ook volop genieten, de tijd interesseert me allang niet meer. Ik loop ergens op een eindtijd rond de 3.30 maar het boeit me niet. Velen zouden er blij mee zijn. We gaan nu weer Oost-Berlijn in. De bouwstijl veranderd weer zichtbaar. Bij 40 km ergens draaien we een paar keer. En eindelijk gaat de enorm brede laan met zijn vele bomen Unter den Linden op. Nog 1,5 km tot de finish. Wat ik hier aantref, enorm veel publiek en dolenthousiast. En het zal nog erger worden. Op Unter den Linden loop je lekker beschut onder de 4 rijen lindebomen. Er was sowieso wel redelijk veel schaduw op het parcours. Hetzij tussen de gebouwen en anders onder de vele bomen. In de verte zie ik de Brandenburger Tor al, daarna ligt de finish. Maar het is nog 1,5km. Ik ben geweldig aan het genieten van de laatste meters. Hoor weer een ambulance. Er staat hier weer duizenden mensen langs de kant die helemaal uit hun dak gaan.

Bij 41 km zie ik Marjon aan de rechterkant staan. Ze wordt helemaal gek en knipt vele foto’s. We lachen en zwaaien naar elkaar en ik steek beide armen in de lucht. Ik vind het fantastisch. Ik heb de grootste lol en heb weinig geleden en weinig last. Ik loop dus enorm te genieten. Dan nadert de Brandenburger Tor. Wat een mega poort!! En wat een geweldig gevoel om op zo’n historische plek te lopen!! Wat ik na die poort zie is onbeschrijfelijk. Nog 400 meter tot de finish. Er liggen tientallen fotografen op de grond. Er zijn gigantische tribunes gebouwd die bomvol met mensen zitten. En die zijn helemaal uitzinnig en gaan helemaal uit hun dak. Wat een sfeer heerst hier. Je zou bijna gaan wandelen om er extra lang van te genieten. Ik zwaai naar alle kanten en bedank uitgebreid het publiek. Echt waanzinnig. Kippenvel!! Dit heb ik nog nooit meegemaakt!

Ik finish en zoek een plekje aan de kant. Even zitten. Ik voel me erg goed, weinig last en geniet van de sfeer. Ik zie nu pas goed wat de hitte heeft aangericht. Mensen komen echt waggelend binnen en velen weten niet meer waar ze zijn. Lopen de verkeerde kant op. Velen worden opgevangen door medici of worden afgevoerd. Er storten ook nogal wat mensen gewoon in elkaar. Wat een slagveld. De brancards rijden af en aan en vele hulpverleners rennen door het finishvak. Het is dus toch wel aardig warm geworden. (later blijkt 26 graden!!) Ik besluit hier nog even te wachten. Misschien zie ik Marinus, Mustafa of Pieter nog wel net achter me binnen komen. Maar ik kan ze niet vinden. Ik loop na een kwartier toch maar weer verder en krijg een prachtige medaille omgehangen. Ik krijg een plastic Adidas kleed om, drink veel en zie op een bord dat Haile gewonnen heeft in 2.06.07. Geen wereldrecord dus. Veel te warm voor. Duncan Kibet staat niet bij de 1e 5!

Ik loop verder naar de kleedtenten en kom Pieter tegen. Hij was behoorlijk teruggevallen en gefinisht in 3.43 uur. We babbelen wat en maken nog een foto achter de Reichsdag. Even later kom ik Marinus tegen. Hij was in 3.40 uur gefinisht en Mustafa kwijt geraakt bij een drinkpost. Ik ga me omkleden en haal nog een halve liter alcoholvrij bier die me heerlijk smaakt. Marinus ben ik alweer kwijt dus ik ga richting de bus. Een eind lopen en bij de bus moet ik nog wel een uur wachten voordat deze naar het hotel gaat. Marinus kom ik bij de bus weer tegen. Hij voelt zich niet goed en is misselijk. Hij kotst een paar keer flink en met een wit bekkie knapt hij weer wat op. Eindelijk gaan we naar het hotel. Iedereen heeft mooie verhalen van vandaag.

In het hotel heb ik Marjon maar even gebeld want die heb ik ook niet weer gezien. Ze is onderweg naar het hotel. Alleen Mustafa blijft heel erg lang weg en we maken ons wat zorgen. Hoe zou het met hem zijn? Heeft hij uitgelopen? Hij zal de weg toch wel weten? Kan hij de bus vinden? Waar bleef hij toch? Het duurde zolang. Ach, Mustafa was vast weer ergens een praatje aan het maken en stickers aan het uitdelen voor de stichting. Na Marinus nog even wakker te hebben gemaakt (die sliep alweer?) om te kijken hoe het met hem ging hebben we nog een poos op bed gelegen. Later diner en weer op bed. We waren allemaal erg moe, dus 10 uur slapen. Bertha nog even gebeld. Alle Twitter vriendjes en vriendinnetjes nog even bijgepraat en bedankt. Marjon had steeds Twitter berichten geplaatst vandaag dus dat vond iedereen geweldig. Toen was het nog 1 nacht in Berlijn lekker dromen over alle marathonbelevenissen van vandaag.

Maandag 21 september 2009. Hele goede nacht gehad, meer als 10 uur geslapen als een blok. Ik heb Marjon wel even wakker gehouden met mijn gesnurk. De vliegtuigen landen weer zo dat ze vlak over het hotel scheren. Het blijft een machtig gezicht met een hele hoop herrie. Na een stevig ontbijt met vele kreupele lopers is dan om 10 uur het vertrek richting Nederland. Al die kromme, kreupele lopers blijft altijd weer een komisch gezicht. Vooral als ze in en uit de bus moeten die smalle trapjes op en af. Ik liep vroeger zelf ook zo. Maar nu heb ik weinig last. Ik kan nu toch merken dat ik met mijn vele trainingskilometers de afstand makkelijker aankan. Ook het mentaal instellen op ultra-afstanden maakt de marathon klein. Maar nooit te onderschatten, ik heb nog steeds respect voor de afstand. Geen misverstand daarover. We hebben een vlotte reis met een paar keer wat file en een stop onderweg. Weer veel mooie verhalen van iedereen. We hebben weer leuke mensen ontmoet, wisselen wat e-mail adressen uit en na een afscheidsdiner in Deurningen keren we allemaal weer terug naar huis. Ik kijk terug op een fantastisch weekend.

Meer informatie over SMGK (Stichting Marathonlopers voor het Gehandicapte Kind)

© Kees van de Wetering – IJsselmuiden