Om 06u30′ gaat de wekker, ik wil er eens vroeg bij zijn vandaag. De marathon is wel op 10min van de deur, maar net zoals op het werk zijn de mensen die het dichste bij wonen meestal de laatste aanwezig. Stevig ontbijten. Bij het opentrekken van de ijskast krijg ik twee woorden over mijn lippen. " miljaarde, miljaarde". De ijskast is leeg. Wat nu? Het is zondag? Mmmm, in Lier is vandaag de ‘ontbijtjogging’, ook toevallig.
De start is om 08u30′ dus is het wat voortmaken want Lier is toch bijna een uurtje rijden. Na een korte wegomlegging staan we aan de piste klaar met een groep lopers. Alles voor het goede doel, kom op tegen kanker. Ik kies voor de 5km in plaats van de 10km. We lopen allemaal samen in groep en iedereen wacht steeds op elkaar. Het is een prachtige loop, echt genieten, Lier is echt wel prachtig mooi. Na 4km houden we even halt voor een verfrissing en groepsfoto, dan weer verder tot aan de piste. Gezellig dat moesten ze veel meer organiseren, geen startnummer, geen uitslag, samen uit samen thuis. Maar we zijn hier niet voor het lopen natuurlijk, eten bracht me tot hier. Om 10u zitten we wat verderop in een zaaltje, een heerlijk ontbijt. Ondertussen komt ring-tv natuurlijk nog filmen. Zo komen we ook nog even op tv. Een babbel met organisator Ronny die zelf kanker heeft. Na het eten nog even tijd voor een rekoefening en ik moet voort een beetje tegen mijn zin,maar de plicht roept.
12u05′ Aankomst Buggenhout, ze noemen dit de bosgemeente en dus noemt de marathon ‘bosmarathon’. Waar gaan we weer aan beginnen, marathon nummer 77. De inschrijving verloopt goed en er zijn voldoende toiletten in de sporthal. Veerle en Bart staan al te popelen om hun halve marathon te lopen. Hennie de ultraloper is er ook en Vincent die bezig is aan de ene marathon na de andere. Martine die de ccc liep en ons nu gaat voorzien van drank op de laatste post, de Herbalife girls. Jaques en Suzane waar we weer grapjes mee kunnen maken. Nog wat bekende gezichten en al gauw is het 13u, tijd om te starten. Voor de duidelijkheid legt de speaker ons nog uit dat we gaan aftellen van 10 naar 0. Iedereen begreep het en we mochten gaan. Anders dan gewoonlijk start ik op de eerste rij. Als een gek spring ik weg met de halve marathonlopers en de kilometers vliegen. Elke kilometer staat er een duidelijk bordje. Een beetje zelfmoord waar ik mee bezig ben maar we zien wel hoever we geraken.
Na 1 uur lopen door prachtige velden en bossen zit ik al aan 13,5km. Veel te snel en nu minder ik toch serieus gas. Na km15 branden mijn voeten weer dat het niet mooi is…en het is nog ver. Vincent komt me voorbij en blijft enkele kilometers meelopen.
Renaat komt voorbij gefietst en zo hebben we weer een babbel van een kilometer, alles helpt om vooruit te komen. Ik zit wat te harken want het is wee eens goed afzien. Ik speel met de gedachte van na 1 ronde te stoppen. Juist voor de aanvang van de tweede ronde staan Ronny en Conny aan te moedigen. Tja, nu kan ik niet anders dan verder gaan want ik beloof hun dat onder de vier uur wel zal lukken.
1u45′ en we gaan verder, ik gaf ooit een wedstrijd op in mijn loopcarriere en dat was op 77km, nu is het de 77ste marathon en die geef ik niet zomaar op. De eerste dame komt me voorbij en ik blijf wat in haar spoor. Na een sanitaire stop loop ik weer uit maar het is enorm enorm zwaar aan het worden. Vorige week zal wel nog wat in de benen gezeten hebben zeker. Ik zie in het bos dat de eerste dame terug nadert en dat ze met een groepje van drie zijn. Ik wandel even en klamp aan bij het groepje. We raken allemaal in gesprek en dat wa swatnu op het moment echt nodig was, even de pijn vergeten. De mannen verbazen zich over wat ik allemaal uitsteek maar ze zijn bescheiden want het zijn zelf geen gewoon. De eerste dame kwam vanmorgen nog met de fiets, even 130km fietsen en dan een marathonske lopen. 4 gekke bijeen dat kan niet mislopen en de kilometers gaan weer wat sneller. Soms moet ik terug wat stappen en dan weer al lopend tot bij het groepje raken.
Verder weer stappen, maar weer twee man die me meetrekt, ik klamp aan en kom weer bij het andere groepje. We lopen weer met vijf, kilometer 36 en we hebben terug een tempo te pakken. Bedankt mannen want zonder dit groepje zou het nog eens zo hard geweest zijn. Ik negeer de pijn maar zie af, de laatste drie kilometer is het echt wel doorbijten. Ik stap en trek me terug op gang, dit keer alleen… weer voorbij de eerste dame, het is een doel geworden. "hoe doet ie het" roept ze me na. Het ene been na het andere denk ik, meer is het niet meer. Op de kant van de weg een spandoek " Run Forrest Run", zo noemen ze mij op werk ook wel eens.
Ik ben er zeker van dat het een supermooie marathon was met prachtige uitzichten maar veel verder dan een meter voor mijn voeten kon ik niet kijken. Zo zag ik wel twee kleine hondjes die op de kant stonden en medelijden hadden. Het goede nieuws is dat we de aankomst zien en deze keer geen kikkers geplet.
3u52′ en nog wat. Een medaille om bij de rest te hangen, ik had liever water maar dat was er niet meer. Ik zet me even op kant maar al de spieren verstijven alsof het -54°C is (alsof ik weet hoe dat voelt). Strompelen naar de wagen en ondertussen aankomende lopers aanmoedigen lukt nog net. Die Malheur die we kregen mogen ze zelf opdrinken, daarvoor stappen we geen 500m terug.
Als een peke van 105j laat ik mij in de wagen vallen en vraag me nu al af hoe dat peke er terug uit gaat stappen. Er zijn zo van die marathons, de ene keer is het genieten en de andere keer wat doorbijten. De organisatie was goed, zeker voor een eerste keer. Enkele minpunten zijn de vele wagens op het parcours. Een glas cola aan de laatste post is altijd heel welkom en de wandelaars die zou ik ergens anders laten wandelen, die hadden niet echt veel respect voor de lopers. Positieve kritiek natuurlijk want de bosmarathon is toch wel een aanrader.
We zijn er weer vanaf, het pak frit ruil ik voor een bord pasta. Nog een paar loopjes dit jaar en Paultje gaat enkele maanden rusten.
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com