Zaterdag 20 juni. De jaarlijkse TNT sportdag staat op het programma. Tijd voor vertier, plezier en bier vanaf een uur of vier! Op locatie Papendal te Arnhem veel feloranje vlaggen van één van de grootste postorganisaties van Nederland. Postbezorgers houden van sporten, dus het aantal blessures zal vandaag wel loslopen. Als redactielid én postbezorger kon een hardloopverhaal natuurlijk niet uitblijven.

Zo’n 600 man worden in de feestelijk ingerichte Athenezaal welkom geheten door schaatser Jochem Uytdehaage. Zijn spraakwaterval aan woorden zijn vanaf dit moment duidelijk niet meer te stoppen zijn. Vol enthousiasme roept hij alle teamcoaches in de zaal op het podium om hun regioteam te enthousiasmeren. Voor Jochem geldt: hoe gekker, hoe beter. Verder als "ehh.." en "Wij zijn Area West en "We are the best’" komen de meeste coaches jammer genoeg niet. Ondanks dat veel gebrul en gejuich onder de teamleden. Dan hét moment suprème. The minute of fame van Ruud Kok, ook wel bekend als dreamteamlid 2009. Hij is deze zaterdag samen met Gerry Koekkoek de coach van mijn team, het zwarte team van Area NoordOost. Met hem en de, als joker in te zetten, sporttalenten schaatster Renske Mulder en hoogspringer Roy van Meel is de winst al bijna binnen handbereik. Zo lijkt het. Met de woorden ‘veel plezier en genieten’ gaan we de strijd aan met de rest. Als nuchtere ooster- en noordelingen worden we door de rest op deze ochtend nog wat uitgelachen, maar in de loop van de dag zal het lachen hen snel vergaan en verschijnt bij ons vast en zeker een steeds grotere ‘smile’ op het gezicht. We zullen het zien.

Zelf blijf ik de hele dag wat rondhangen op het terrein waar de sterrenslag plaatsvindt. Met een sterke teambuilding winnen we met overmacht en ook bij de andere sportonderdelen doen we het de hele dag goed. Meestal tweede of derde, dus kans op de eindoverwinning is in zicht. Aan het eind van de middag dan eindelijk het hardlooponderdeel. Veel snelle lopers in het team, zoals Rudi van der Lelie uit Heerenveen. Met tijden in de 32 minuten een graag geziene loper in menig loopwedstrijd. Veelal pronkt in de uitslagenlijst voor zijn naam ook het cijfer 1, maar zal dit vandaag ook lukken? Met de doelstelling om met een team van twee heren, twee veteranen en twee dames zo weinig mogelijk punten bij elkaar te sprokkelen gaan we om klokslag half vier van start.

De zon schijnt nog steeds, maar verdwijnt gelukkig zo af en toe achter een klein wolkendek. Vooral bij de ronde om de golfbaan is een beetje schaduw zeker prettig. Een snoekduik voor overvliegende golfballen is gelukkig ook niet nodig. Veilig kunnen we dit traject verlaten. We lopen over een licht glooiend terrein en ik waan me even in de wereld van een topsporter. Als een echte atleet over het trainingsgebied van de écht topwielrenner en topatleet. Het parcours is compleet verhard met her en der een fikse klim en akelige afdaling. De spanning op mijn bovenbenen neemt warempel iets toe. Het tempo gaat licht omhoog en de kilometerborden naderen dan ook zeer snel. De tussentijden beloven na drie kilometer al veel goeds. Na de eerste ronde passeer ik de ereboog en maak ik me klaar voor de tweede ronde. Een persoonlijk record van ruim twee minuten sneller op half koers heb ik al in de pocket.  Nu slechts nog een kwestie van tempo vasthouden en nog één of twee lopers inhalen voor het teamklassement. Dat is het enige wat moet gebeuren in de volgende kilometers. En het droomscenario gebeurt. Bij kilometer zes wandelt de eerste concurrent. Tja, soms kan het makkelijk zijn. De andere loper passeer ik nog geen kilometer verder.

Nu alleen de eindtijd nog. Ik pak de ideale lijn van het parcours en loop dan ook midden op de brede asfaltweg. Onderweg attenderen Jochem Uytdehaage en Ron Zwerver me er nog even aan dat die witte lijn niet, zoals bij een marathon, de ideale lijn is hoor. "Die zijn ze vandaag vergeten!". Ik weet echter dat de zijkanten van de weg schuin aflopen en vervelende gevolgen kunnen hebben op mijn enkels en kuiten. In de verte zie ik mijn teamleden in volle extase. "Zit je nog onder je schema??". Ik kan op dat moment alleen maar lachen en mijn duimen opsteken. Jazeker, zonder al te veel moeite arriveer ik op de hockeyvelden. Nog eenmaal kijk ik op mijn klokkie en zie dat ik voor de laatste 80 meter nog een 45sec speling heb voor een tijd onder de 52 minuten. Om achteraf niet nét boven deze droomtijd te komen, want dat zou zuur zijn, ga ik voor een volle sprint. De speaker en de rest van de sporters zien deze versnelling gelukkig ook en ik haal nog even vol uit. Met de cijfers 5-1-4-1 op de klok loop ik harder dan ik ooit heb gedaan op een tien kilometer wedstrijd. Woorden schieten me even te kort. Ik denk alleen: "Yeah, Sure I Can!"

Na het douchen en een gezond buffet begint de prijsuitreiking. Bij elk sportonderdeel staan we op de tweede stek. Ook bij het hardlopen belanden we op stek twee. Dit tot ongeloof van de mannelijke hardlopers uit mijn team. Foutje van de organisatie? Dan de uitslag van het eindklassement. Zijn wij het geworden? Het zwarte team, we komen uit het niets, niemand ziet ons komen en JA we zijn nummer één!!! Al juichend en springend rennen we naar het podium. Tja, écht nuchter zijn we dan eventjes niet. De wisselbeker pronkt even later op onze tafel en iedereen wil natuurlijk met de beker op de foto. Op naar 2010, dan zijn we er weer en gaan we weer voor veel plezier! Immers plezier is hét geheim van topsport. En niet alleen op Papendal.

© Redactie Loopkrant.nl – Fiona Markus