2 April. "Der Rheinsteig ist der unbequemste Wanderweg, um von Bonn nach Wiesbaden zu gelangen. Aber auch der schönste." De aanloop. Etappelopen vind ik grandioos en het concept achter Laufend Helfen draag ik een erg warm hard toe. Ik heb dan ook de uiterste moeite gedaan om mijn verlofkaart helemaal uit te wringen zodat ik bij de achtdaagse Rheinsteiglauf van de partij kon zijn.
(Note Redactie Loopkrant.nl: De Rheinsteig. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in vijf afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over drie dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het eerste deel van deze bijzondere loopervaring)
Om zeker te zijn van een startplaats had ik mij ruim van te voren aangemeld. Naast de aanmelding bestond mijn voorbereiding uit een vriendelijk verzoek aan mijn echtgenote om mij even naar Bonn te brengen en mij samen met een tas vuile was acht dagen later in Wiesbaden weer op te halen. Uiteraard stond zij te trappelen om mij dit plezier te doen. Toen zij voorstelde om hiervoor mijn auto te pakken, en ik zag waar Wiesbaden lag was ik spoorslag van de voordelen van het openbare vervoer overtuigd. Toevallig hoorde ik van Helmut Hardy dat er in Duitsland een kaartje was waarbij je met maximaal 5 personen de hele dag van alle treinen en bussen gebruik kon maken. Hiervoor diende wel 34 euro neergeteld te worden. En laat Helmut nu toevallig zo’n kaartje gekocht hebben om hiermee naar de Rheinsteig te reizen. Dus gaarne heb ik me opgeofferd om een vierde van de kosten hiervan voor mijn rekening te nemen. Omdat ik het langste van dit kaartje gebruik ging maken, kreeg ik dit kaartje samen met een beschrijving waarin stond op welk station om welke tijd ik verwacht werd, thuis gestuurd. Als ervaren openbaar vervoer gebruiker houd ik normaal gesproken altijd rekening met vertragingen. Omdat ik nu echter een heel duidelijke beschrijving van de plaats en tijd waar mijn medereizigers zich bij mij zouden voegen had,voelde ik die noodzaak veel minder. Prachtig hoeveel zelfvertrouwen je kunt ontlenen aan zo’n treinkaartje.
Ondanks dat ik dus werkelijk perfect voorbereid was besloot ik toch nog donderdagmiddag even naar het loopje te kijken. Op de een of andere manier was ik in de veronderstelling dat het een loopje langs de Rein betrof. Een vlak parkoers dus. Nu had ik al gezien dat de afstand Bonn Wiesbaden 160 kilometer is. De geplande tocht was echter 320 kilometer met bijna 14.000 meter omhoog en dus ook weer omlaag. Vandaar dus dat ze het steeds hadden over Rhein in plaats van Rein. Dit loopje had dus meer hoogtemeters dan de Swiss Jura; verrassend. Als je de hoogtemeters deelt door de afstand kom je tot een heel leuk gemiddeld stijgingspercentage. Hier had ik echter een mooie oplossing voor. Een aantal etappes waren korter dan de marathonafstand. De organisatie kende mij en wist dat ik nooit korter dan een marathon loop, dus was al afgesproken dat ik af en toe een stukje extra zou mogen lopen. Dus zou in ieder geval de noemer van de breuk veranderen.
Om allerlei problemen te voorkomen en om de deelnemers onderling te laten kennis maken werden de deelnemers op donderdagavond in een restaurant in Bonn verwacht en was er een slaapplek in de jeugdherberg daar gereserveerd. Ik was blij dat ik kon aanhaken bij de Rheinsteig veteranen Helmut, Martine en Gabi, ook al weet ik niet of de andere reizigers in de overvolle spitstreinen zo blij waren met onze bagage. Doordat dit jaar Pasen relatief vroeg viel hadden was de zomertijd al in gegaan en hadden we het genoegen om nog met daglicht in Bonn aan te komen. Zodoende zagen mijn reisleiders voor het eerst dat er gewoon een heel kort paadje naar het restaurant was en dat je helemaal geen uur door allerlei bosjes hoefde te ploegen.
Het eten en het samenzijn waren oergezellig en duidelijk de voorbode van een perfecte loop. Het eten was in buffetvorm en er stond een gigantische kom met het nagerecht. Wat het precies was kon ik niet ontdekken. Zelfs nadat ik hier een beetje van geproefd had, had ik nog geen flauw idee. Ook de andere aanwezigen hadden geen idee wat het was. Toen we klaar waren was de enorme voorraad niet noemenswaardig geslonken. Nieuwsgierig als ik ben, ben ik naar de kok gestapt en heb hem gevraagd wat dit voor een delicatesse was. Letterlijk zij hij:"Melk, suiker en iets uit een of ander pakje". Toen hij mijn waarderende blik bespeurde voegde hij hier aan toe: "Het zag er inderdaad helemaal niet uit zoals de foto op het pakje, dus heb ik het maar een tijdje in de koelkast gezet. Maar ook dat hielp niet". Toen ik dit hoorde moest ik aan mijn zoontje denken die op zesjarige leeftijd besloot om een toetje te gaan koken, het combineren van de inhoud van keukenkastjes en het gootsteenkastje levert soortgelijke resultaten op.
3 April Bonn – Unkel: "Alle begin is moeilijk". Aantal kilometers: 52,6 Omhoog: 2.700 meter Omlaag: 2.803 meter. Tijdens de het eten gisteren had Rolf ons nogmaals op het hart gedrukt dat het absoluut de bedoeling was dat wij op een aantal punten en bij de finish gezamenlijk zouden aankomen. Dit in verband met de aanwezigheid van de pers. In eerste instantie had ik iets van:"Pers, ik dacht het niet. Dit hoeft voor mij echt niet. Sterker nog, ik wil dit absoluut niet hebben." Ook hier bleek weer dat het soms verstandiger is om even te luisteren en te begrijpen wat iemand bedoeld voordat je oordeelt.
Een van de doelstellingen van deze loop was het onder de aandacht brengen van het goede doel waarvoor gelopen werd. Dit was het onderzoek naar een genezing voor de ziekte van Duchenne (spierdystrofie). Vandaar ook het motto "Gesunde Muskeln für Kranke Muskeln". Hiervoor was dus aandacht van de media nodig. En ik moet toegeven: de organisatie van media aandacht was perfect. De regionale kranten waren steeds op de hoogte, radio kwam regelmatig interviewen. Op een aantal plaatsen werden wij door de pers gespot en bij iedere finish was weer pers aanwezig. En toe ik mij eindelijk realiseerde dat het niet om het lopen maar om de aandacht voor de ziekte ging was ik meer dan bereid om daartoe mijn beste beentje voor te zetten. En gezien de reactie onderweg en de financiële bijdragen die in ruime mate werden verstrekt, werkte het echt. Rolf had zijn briefing afgesloten met de opmerking dat hij zich de volgende dag wel zou verontschuldigen voor het feit dat de geplande afstand voor geen meter klopte. Op zich een heel interessante opmerking die mij de rest van de loop bijgebleven is.
Tijdens het ontbijt stonden plotseling en uiteraard onaangekondigd Heinz Jäckel en Willem Mütze voor onze neus. Heinz wilde nog even een paar etappes meelopen als laatste test voor de Trans Europa Footrace en Willem had nog een paar loopjes nodig om in de loop van dit jaar de 1000 vol te maken. Door de komst van Willem was plotsklaps de Nederlandse delegatie met 50 procent uitgebreid. Want naast ondergetekende was ook Kees Meeuwsen een van de 19 lopers die op de lijst stond voor alle etappes. Om nog maar even bij de cijfers te blijven: uiteindelijk hebben 73 lopers een of meer etappes gelopen.
Bij de start werden we allemaal getooid met ballonnen en moesten we even wachten op de komst van een groep kleuterschoolkinderen. Deze hebben de eerste paar honderd meter meegelopen. Geweldig! Uiteraard mochten wij ook bij hun finish meehelpen met het uitreiken van hun medailles en meegenieten van hun verzorgingspost. De kinderen hadden ook hun spaarpotten leeggemaakt en allerlei acties op touw gezet. Dit alles resulteerde in een prachtige cheque. Vervolgens ging het richting de markt van Bonn, waar de echte Rheinsteig route begon. Dus voor de start hadden we al de eerste 5 bonuskilometers binnen. Ook hier was weer pers, kleuters en mochten we dus nog een rondje door de stad hollen. Vervolgens werden we ontvangen door de burgemeester van Bonn en was er een uitgebreide verzorgingspost voor ons en een enveloppe voor het goede doel. Ook stonden hier een aantal lopers van een lokale loopgroep om ons op een gedeelte van deze etappe te vergezellen.
De eerste kilometers waren door de stad en langs de oevers van de Rein. Achteraf weet ik dat dit het enige stukje van de hele tocht was dat min of meer vlak was. Sinds lange tijd was het weer goed. Ruim 20 graden en strak blauw. Wat kun je nog meer wensen. Ik weet nog steeds niet hoe het kan, maar ik dacht vorige week geleerd te hebben hoe ik mij goed moet voorbereiden op een stukje lopen. Dit is helemaal niet moeilijk en goed samen te vatten in een woord: DRINKEN. Dus had ik deze ochtend volstaan met het drinken van precies twee kopjes koffie. We zullen het er maar op houden dat ik soms wat traag reageer.
Ik had mij voorgenomen om alle stukken bergop te rennen. Dit heb ik ook de hele dag volgehouden. Toen tot mij doordrong dat ik weer te weinig gedronken had ben ik dit toch blijven doen. Het woord rennen kon echter vanaf dat moment beter vervangen worden door het woord harken. Ook had ik mij voorgenomen om zo veel mogelijk bij de groep te blijven. Kortom ik heb heel veel en heel lang van alle uitzichtpunten kunnen genieten. Het was een spectaculair mooie tocht. Het lukt mij echt niet om dit met woorden te beschrijven. Ik heb een poging ondernomen om dit met foto’s (209) vast te leggen. Maar je moet in de gelukkige omstandigheid zijn om hier zelf aan te mogen deelnemen om dit echt te ervaren. Enige letterlijke hoogtepunten waren de Petersberg en de Drachenfels. Dat er genoeg moeite gedaan was om alle hoogtepunten in de route te stoppen blijkt wel uit het feit dat de normale afstand tussen Bonn en Unkel een kleine 20 kilometer is; wij hadden er ruim 52 voor nodig. Maar er is in dat gebied ook geen enkele heuvel die wij niet op gelopen zijn. En nu we het toch over kilometers hebben: volgens het programma was deze etappe 44,2 kilometer. Vandaar dus de opmerking over de foutieve afstanden.
Op de laatste 15 kilometer zijn wij vergezeld door een parlementslid en die vond het zelfs zó leuk dat hij de volgende dag ook nog een stuk heeft meegelopen. Bij de finish heeft hij voor een paar dienbladen bier en water gezorgd heeft. Vreemd was trouwens wel dat het bier meteen op was en het water niet. Op ongeveer twee kilometer voor de finish was er een winkeltje. Hier heb ik nog snel een grote fles cola gekocht. Toen ik afrekende begon de winkellier te zeuren over het feit dat hij statiegeld in rekening wilde brengen. Ik legde hem uit dat dat niet nodig was. Terwijl hij de zin uitsprak dat dit wel het geval was had ik de hele fles al netjes door mijn keelgat geschud. De grote ogen die de man zette zullen wel veroorzaakt zijn door het feit dat hij voor de eerste keer een Hollander zag die gelijk kreeg. Toen ik de fles terug gaf zag ik pas hoe erg ik er doorheen zat: ik had cola light gedronken!
Na een toespraak van de burgemeester en de gebruikelijke enveloppe volgde nog een uitnodiging van de plaatselijke turnvereniging om die avond naar hun toe te komen om daar een aantal lenigheidsoefeningen te doen. Ondanks dat ik hiervan heb afgezien kon ik terugkijken op een hele mooie eerste etappe en kon heel voldaan na het douchen aanschuiven aan een zeer rijkelijk voorzien avondmaal.
Wordt vervolgd…
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/