14 September 2008. Ik kijk op de klokradio 06.05 uur. Onze zoon Tom meldt zich, qua biologische tijdklok kan hij zich meten met een haan. Na een onrustige nacht wordt ik wakker. Een paar minuten later zit ik samen met mijn kersverse vrouw Astrid en Tom omringd door een heel leger knuffels naar Nickelodium te kijken. Dit is niet zo maar een dag, nee ik ga mijn eerste Marathon lopen, de Mergelland Marathon.

Ik schrijf marathon met een grote M, omdat ik er als een berg tegenop kijk en er veel ontzag voor heb. Nu gaat pas het échte werk beginnen. Dit is andere koek dan10 Km runs in de Rur Eifelcup. Ik ga vandaag het begrip marathon ervaren, ook ga ik proberen een oude belofte aan Astrid en mezelf nakomen: het uitlopen van een marathon.

Drie jaar geleden toen ik nog druk doende was met cyclocross en nog geen 2 km kon hardlopen zonder te stoppen, riep ik dít steevast voor het laatst. Ondertussen weet ik wel beter, ik vraag me hardop af of het nu toch écht wel zo verstandig was om mij in de laatste week van juli op een regenachtige avond in te schrijven. Hoewel ik slechts 3x verder als 10 Km heb gelopen in wedstrijdverband: nl 2x 10 EM en eind augustus 28,1 Km de Monte Sophialauf in Niederzier (D) hoop ik dat het gebrek aan ervaring en lange wedstijd kilometers mij gedurende deze eerste marathon niet gaan opbreken.

Eind juli, inmiddels krijg ik nog wat tips van onze Marathon STB-ers (lees evaringsdeskundigen) Sjack Hoop, Rob Riksen, Running Herm Gerards, Ron Fens en Arno Hanssen. Vooral wordt er op gehamerd dat dit niet 4 x 10 Km (mijn favoriete afstand) en nog wat is. Nee, hier gaan lange duurtrainingen > 2 uur en schema’s aan vooraf. Gaande de wedstrijd, al na Km 25 kom ik hier dan ook op een pijnlijke manier achter dat dit écht noodzakelijk is!

Week 35, 2 weken voor de marathon in onze wittebroods-weken gaan we genieten in het mondaine Knokke. Ik train er elke dag maximaal anderhalf uur en begin te twijfelen. Op woensdag 3 september neem ik een rustdag en kijk vol bewondering naar de jaarlijkse Triathlon, wat een atleten! Ik voel me steeds kleiner worden. De countdown tikt , zeker als mijn gedachten afdwalen naar een training begin augustus. Terwijl ik drink van mijn Leffe Triple neemt de angst nog meer toe: Op 2 augustus na 500 meter ontmoet ik tijdens mijn training Jos Lempers. Jos, zoals altijd goed geluimd geeft aan dat hij +/- 35 Km gaat trainen. Vol goede moed ga ik met Jos op pad. Echter na anderhalf uur is de kaars bij mij al op gebrand, hoewel het tempo, volgens Jos, niet erg hoog is, vordert de training gestaag. Na 2 uur vertelt Jos me doodleuk: " als je eigen tempo wilt lopen dan ga maar"! Aangezien ik al überhaupt blij was dat ik nog kon volgen geef ik aan dat ik liever samenloop.

Maar goed het is nú reeds inmiddels 07.15 uur en exact over 4 uur klinkt het startschot! Zouden de toppers nog slapen? Ik hijs me in mijn campingsmoking en wandel mijn rondje met Copper. 08.15 uur de macaroni in kippenbouillon is klaar. Na 2 borden weggewerkt te hebben in combi met een paar grote mokken koffie is de basis gelegd. Paniek! Moet ik nu 2 tassen meenemen? Nl. om 09.15 uur gaan we "haas" Arno Hanssen thuis ophalen en daarna worden we gedropt bij de sporthal in Meerssen. Daarna zullen Astrid en Tom weer naar huis gaan en ergens rond de klok van 2 weer bij de finish weer aanwezig aan. Ik had in gedachten om direct na de finish van de marathon lekker mijn STB-suit aan te trekken, ik noem het gemakshalve tas 2. Maar ja, hoe moet dat dan? Ik moet me ook nog warmlopen vóór de marathon. Tas 1 dus, hierin doe ik mijn racebelt en een droog T shirt, mocht ik na afloop Astrid niet vinden dan kan ik nog altijd terugvallen op mijn Teamcaptain Arno, van ons winnende Vaals Venlo-team die vandaag de 25 Km loopt en die tas dus. Onachtzaam pak ik de eerste de beste plastic zak uit de garage en prop er mijn spullen in. 10.05 uur aankomst in Meerssen, direct vallen de blauwe STB jasjes als een baken op. De druk wordt nog even lichtjes opgevoerd: "Ben je niet nerveus? " Ik besluit nu de rij nog kort is om mijn startnummer af te halen. Al gauw krijg ik de eerste opmerkingen over "mijn"plastic zak met het opschrift "Lidl" , dit is blijkbaar not done bij lopers. Ik ben nl.omringd door sporters met grote sporttassen. Maar iedereen ziet er wel de humor van in, ook onze voorzitter!

Om 10.50 uur gaat het richting de start vergezeld met Arno, die vandaag het marathonfenomeen Jo Schoonbroodt gaat hazen. Zelf heb ik me de moeite genomen om een polsbandje te maken met tussentijden en wat ik +/- per Km moet lopen om nét onder de 3 uur te lopen, (eveneens een tip uit STB-gelederen). Of dat gaat lukken is vers twee, maar niet geschoten is altijd mis en een keer moet toch de eerste keer zijn! Normaal kijk ik altijd op internet naar de zwaarte van een parcours, om mezelf niet nog meer druk op te leggen heb ik heel globaal naar het hoogteprofiel gekeken.

Vlak voor de start wens ik de Marathoncracks Patrick Delait "onze" Jean Herpers en Jogger Jo veel succes. Patrick Franken wenst me nog veel sterkte. Wat kan er nu nog misgaan?11.15 uur De deken van Meerssen zegent de wedstrijd en de temperatuur is aangenaam. "Paffffffff" we worden weggeschoten voor 42,195 Km afzien. Na 200 meter zie ik Arno als een volleerd haas naar Jo Schoonbroodt snellen. Hoewel ik zelf van plan was langzaam te starten, heeft Arno mij toevertrouwd dat Jo "gehaast" wil worden op 4 min per Km, pff dat is toch 9 seconden sneller als ik in gedachten had, kortom na wat rekenwerk 2.48.00. Ik besluit tegen beter weten in dat ik hun moet volgen.

De eerste doorkomsten: 5Km 19.07 en 10 Km 38.56, Jo maant Arno gas terug te nemen. Hij ligt nl al 1 minuut onder zijn schema. Terwijl ik al mijn eerste flesje sportdrank leeg heb verlang ik stiekem naar peperkoek, bananen en mueslirepen. De benen voelen vermoeid aan en het tempo gaat gestaag door. Doorkomst 15 Km 59.16. Zelf hou ik me met de gedachte zoet nóg maar 10 Km én dan is er de doorkomst bij de finish én dan begint de laatste lus van 17,195 Km, positief blijven denken! We schrijven Km 22 er volgt een zware beklimming in de buurt van de autosnelweg, langzaam moet ik een gaatje laten vallen van enkele meters. Roger Rousseau, die al fietsend voor de mental support in het groepje zorgt ziet het ook al gebeuren. Dat is vroeg . Nu al lossen? Ik besluit aan te klampen.

Km 24, ik heb het zwaar en Arno die er nog frisjes bijloopt vraagt: "Hoe gaat ie? " Ik schud mijn hoofd. Langzaam maar zeker eist het hoge tempo en mijn gebrek aan ervaring én lange duurtrainingen zijn tol. Jos Krist, die niet onverdienstelijk reeds zijn 10 Km heeft gelopen roept triomfantelijk vanaf de zijkant "dadelijk begint de wedstrijd pás!" 25 Km passage, het groepje "hazen" heeft prima werk verricht en voor hun zit de wedstrijd er op., het publiek laat zich massaal horen. Ja Jos, nú begon inderdaad pas de wedstrijd, lees lijdensweg, we noteren 1.37.26 bij deze doorkomst. Nu ben ik alleen nog met de meester, waarvan ik zoveel prachtige wedstrijdverslagen op zijn site heb gelezen. Vlak nadat we Meerssen verlaten hebben volgt er wederom een zware beklimming richting het vliegveld. Op de open vlakte waar een flinke tegenwind staat heb ik voor mezelf besloten dat ik me laat uitzakken, ik kan niet meer volgen. Op zijn Duits gezegd: Tote Hose. Ondertussen vraagt Jo nog even aan Roger Rousseau wat het laatste nummer van Erwin (van het Merretkoer) gisteren in Ahoy was! Het gat wordt groter, Jo wacht en maant me om aan te pikken. Forceren heeft geen zin en dit moordend tempo kan ik met mijn kleine motor niet bijbenen, ik wens hem nog veel succes, terwijl ik nog hoor dat het reuze gezellig in de Ahoy moet zijn geweest. Snel verdwijn ik al uit de schaduw van de meester.

Km 29 zijn we net gepasseerd moederziel alleen en met totaal verzuurde benen passeer ik bij het 30 km punt in 1.57 en nog wat seconden. Bergop bij het gehucht Waterval zie ik Jo in de verte gas geven en zakt het tempo bij mij nóg verder in. Op mijn polsbandje kijk ik allang niet meer, finishen is nú mijn credo en de inkt is reeds uitgelopen! De man met de hamer heb ik niet gezien maar ik heb het gevoel dat hij nu bovenop me zit! Het gaat richting Schimmert ergens bij Km 33 staan onze voorzitter Albert Verbunt en Wim Vanderlinden te supporten. Wim, geeft me nog een tip: hou oogcontact met je voorganger (lees Jogger Jo). Stoer steek ik mijn duim op, zelf weet ik wel beter "dit gaat niet lukken". Op naar de 35 Km waar ook een drankpost is. Lekker water, een estafette loper naast me wordt afgelost en geeft me nog even een ferme por. Ik ben al zover heen dat ik niet meer reageer aangezien ik toch wel altijd welbespraakt ben, bij deze dit zijn (ongeschreven) fatsoensregels die deze jonge garde helaas nog niet kent dit doe je dus niet, never !. Ik vervloek de marathon en vooral mezelf omdat ik tegen beter weten in en té weinig specifieke training zonodig mijn "droom" wilde waarmaken. Vlak na de passage van het 37 Km punt 2.28.44 krijg ik nog een laatste mentale boost. Ik bel al rennend met mijn vrouw die met Tom reeds bij de finish staat " Schat, ik kom eraan nog maar 5 Km"!. Nu schiet me ook te binnen dat in de informatie folder van deze marathon staat "In de laatste 2 Km krijg je vleugeltjes en gaat het bergafwaarts richting het centrum van Meerssen" Klinkt als Red Bull in de oren!

Dus…….. eigenlijk nog maar 3 Km en daarna gaat het vanzelf! Ik focus me op het rechte stuk van de Lange Raarberg op het 40 Km punt. Ik heb al heel lang niet meer omgekeken. Echter net voor het passeren van het 40 Km punt hoor ik iemand in rap tempo naderen warempel Fons de Bie, waar komt die vandaan? Fons vraagt me of het gaat en wenst me nog veel succes, ook hier kan ik niet meer volgen. Na een scherpe bocht naar rechts zie ik hem al bijna niet meer. Ondertussen kijk ik op mijn hartslagmeter 146 Hpm, ik weet een ding zeker: ik ga eindigen onder de magische 3 uur grens. Ondertussen geeft een signaleur me nog te kennen "nog ongeveer inge Kilometer" De emoties beginnen nu op te spelen, het monster is bedwongen. Het huilen staat me nader als het lachen ik besluit me te vermannen en mijn zonnebril af te zetten als ik Arno Hanssen zie. Hij escorteert mij tot op 200 M voor de finish en geeft me nog een Dextro-energie "En nu genieten dit moment is voor jou" roept hij me na. Huilend met een foto van Tom en Astrid in mijn hand passeer ik als achste de meet 2.54.21. Albert, onze voorzitter feliciteert me en overhandigd me nog de medaille van de marathon, daarna val ik in de armen van Astrid , en heeft Tom nog een leuk boeketje bloemen van het tankstation voor me!

Direct na aankomst voel ik mijn vermoeide benen en voel ik dat mijn dikke teen wel erg veel pijn doet. De teennagel blijkt blauw te zijn. Annick Ploumen adviseert me om me gratis te laten masseren verderop, organisatie klasse! Ik volg het advies gretig op. Terwijl me een jonge dame met een licht Duits accent vraagt of ik voren of achteren pijn heb. Antwoord ik: eigenlijk doet alles pijn. Daarna ga ik al strompelend naar het feestpaviljoen waar wederom een flinke batterij STB-ers staat. Marcel Meens en Sjack Hoop regelen gelukkig nog even een bank waar ik kan op adem kan komen, mannen bedankt. Nu kan ik pas bijkomen en informeren wie er überhaupt gewonnen heeft. Patrick Delait won de editie van 2008 in een super tijd van 2.34.09 voor Jan van der Marel "onze" Jean Herpers werd 3e in een toptijd van 2.39.36. En wat te denken van "onze"Lara Klaassen die deze Marathon op haar naam schreef bij de vrouwen 3.09.05, John Haan complementeerde de STB afvaardiging op de marathon eveneens in een fabuleuze tijd van 3.13.48. Eveneens een groot compliment voor Renzo Roumen (Caesar), die volgens velen ook zijn debuut op de marathon maakte, hij werd 5e zijn tijd 2.46.10! En de meester zelf? Jo Schoonbroodt hij werd 6e 2.48.11, gevolgd door Fons de Bie. Jo is blijkbaar klaar voor de Marathon van Eindhoven dit najaar waar hij weer wilde plannen heeft wederom met Arno aan zijn zijde. In totaliteit namen er maar liefst 33 STB-ers deel verdeeld over diverse afstanden! Bravo, en dan heb ik het nog niet over de supporters die voor de nodige ondersteuning zorgden en oh zo belangrijk zijn.

Nu 3 dagen na de marathon en wederom omringd door een leger knuffels maar nú met muziek van Bob de Bouwer op de achtergrond kan ik zeggen: Heerlijk. Wat een ervaring, nu heeft onze vereniging STB enkele leden die reeds tientallen marathons gelopen hebben. Maar ik denk dat iedereen heus nog wel weet wat ooit zijn eerste marathon was en hoe dát aanvoelde. Een ding weet ik zeker. Met de (ongeschreven) regels van de marathon moet je niet te dollen. En mocht ik weer eens een ingeving op een avond krijgen: Een goede voorbereiding is het halve werk!….dat is mij na deze calvarie tocht pijnlijk duidelijk geworden.

© Iwan Theunissen – Av STB – Landgraaf