De Grizzlyrun, georganiseerd door de AxeValleyRunners, behoort naast de London Marathon en de Great North Run tot de populairste runs in Groot Brittanië. Met een gelimiteerd aantal deelnemers is deze multiest terrain race elk jaar in september reeds uitgeboekt. De route varieert van jaar tot jaar door schipbreuk, landverschuivingen, modderstromen, overstromingen en al dan niet welwillende landeigenaren.
Na de Grizzly 2008 had ik me al voorgenomen hier terug te keren en aldus geschiede. Mijn trouwe chauffeur en meeloper, Hans Hartman, had de inschrijvingen weer geregeld met de vrouw van Wil Goessens. Zij lopen deze race elk jaar met een groep van Unitas Sittard en daar zijn dan ook mensen bij welke voor de 11e maal meelopen. Els Roovers en haar man Hub, beiden zeer bekend in de hardloopscene zijn ook van de partij. Overnachtingen waren gereserveerd in het dorpje Beer wat langs de route ligt. Deze regio moet het hebben van het toerisme en buiten het zomerseizoen zijn ze dan ook erg blij met de Dutchies welke toch met een 50tal de pensions overstromen.
Vrijdag. Na een nachtelijke rit over verlaten snelwegen en een snelle passage door de Eurotunnel kwamen we in de regio Devon aan. Wil je ook eens wat anders oplopen dan een verkoudheid ga maak dan gebruik van het toillet in de Eurotunnel, altijd prijs. Het links rijden aan de overkant blijft vreemd, 1000den spookrijders en niemand klaagt. Bij het passeren van het Stonehenge monument zagen we aan de horizon besneeuwde klippen opdoemen. Het had hier woensdag nog gesneeuwd en flink ook. Dat beloofde nog wat voor het weekend. De voorspellingen hadden het al over een Noorderwind met storm en winterse buien. In Beer was de sneeuw echter al gesmolten en behoudens een enkele dakgletjer ook niet meer te zien. Snel kwartier gemaakt in het pension en de wandelschoenen aan om de benen even te strekken. Achter het dorp ligt namelijk Beer Head en dat is de hoogste cliff waar we zondag onze hartkleppentest doorvoeren. De grond is goed drassig en uiteraard staat er een stevige koude wind on top. As usual…
De zaterdag wordt nog het parcours deels verkend tot aan Branscombe alwaar een beek het strand doorsnijd en waar we duidelijk zondag doorheen mogen. Vervolgens lopen we nog de andere kant op naar Seaton om onze startnummers op te halen in het Race HQ. De locale hardloopshop had met de hoofdsponsor Saucony een stand opgezet waar je niet omheen kon. Schoenen voor dumpprijzen en demonstratiemodellen van de Xodus met gator. Zo zijn er zelfs Trailschoenen te krijgen met gelimiteerde Grizzly Approach print met een waanzinnig profiel. Een paar, 40 pond, twee paar 60 pond. En de pond staat laag, zeer laag. Ik hoef niet te zeggen dat ze wegvliegen. Met 2 dozen keer ik dan ook pensionwaarts.
Raceday. Vroeg op en flink ontbijten, scrammbled eggs on toast. Geen English breakfast voor mij. Het groepje uit Maastricht had gister het parcours ook verkend en nog geen modder gezien. We houden nu lachend onze mond dicht, surprise surprise denken we maar. Ik besluit om tijdens de race niets mee te nemen, geen water, geen bananen, nop. Elke kg is er eentje nietwaar. Ik kies de voor de oude SauconyOmni trail schoenen omdat daar wat meer demping inzit. Ik had ook een paar Xodus bij maar op de stony downhill is dat niet echt prettig. Droge warme kleding in de Deuter en vervolgens met de hele groep te voet naar Seaton. Aldaar wordt er warm gelopen, omgekleed en gesmeerd met geheime middelen. Ik zie dat Wil Goessens een compleet arsenaal Born bij zich heeft. Ik neem me voor om 29 maart ook dik te smeren, dan kom ik na het zwemmen droog uit het water. En dan hebben we het niet over de parelloop. Maar dat is de volgende story.
Als ik thuis vertel dat ik de Grizzly als training loop voor de 29e dan kijkt ieder me vreemd aan. Geloof me nou maar, het kan nog veel gekker.
Op de boulevard naast het strand komen de lopers samen voor de start. In tegenstelling tot voorgaande jaren start de Cubrun [9 miles] gelijk met de Grizzly [20 miles]. Ha, denk ik mogen hun ook de barrage over het steenstrand maken. Zijn ze vast erg blij mee. Persoonlijk vind ik de 4 pebbled beachpassages het zwaarste van de hele Grizzly en besluit dan ook hier nu niet te veel energie in te stoppen. Het startschot valt en de massa komt in beweging, eind van de boulevard links het strand op tot aan rivier de Axe om vervolgens weer over de boulevard de start voor de tweede maal te passeren. Het stuk strand is hooguit een mijl . De losliggende pebbles waar je je niet op kan afzetten maken een hels kabaal door de massa lopers. Ik kies aanvankelijk voor de vloedlijn waar kleinere stenen liggen wat makkelijker loopt. Michel welke naast me loopt vloekt dat er nu al stenen in zijn schoen zitten. Ik kies gelijk voor het hogere moeilijkere spoor. Bij het verlaten van het strand gaat hij dan ook direct door de knieen om het probleem verhelpen.
Om mij heen lopers van allerlei herkomst en leeftijd. Shirts van clubs met collorful names als Taunton Trotters, Honington Harriers, Almost Athletics, Polizei Dusseldorf en achteraan de Running Mums. Vrouwen van formaat welke toch maar ff de Grizzly uitlopen in uiteraard tijden van formaat. De eerste hellingen kom ik rennend op en dat geeft toch een goed gevoel. Vorig jaar lukte me dat namelijk niet, heb ik toch wat progressie geboekt door afgelopen maanden zeer veel heuveltrainingen te doen. Bovenop BeerHead probeert de zuid wester wind de startnummers alvast te verwijderen en houdt eenieder zijn nummer met een hand vast. Een doedelzakspeler zorgt voor de stemming. Vervolgens na de lange stony afdaling het splitsingspunt voor de Cub-run en mensen die zich noch bedenken. Bij het bordje staat een marshal welke de groene nummers naar links wijst en bij elke GrizzlyRunner met een grijns roept:"Sissies to the left please."
Eenieder roept "thank you marshal" en gaat naar rechts. Weer het kiezelstrand en door de beek welke wij daags tevoren al gespot hadden. Niet dwars erdoor zoals vorig jaar, nee stroomopwaarts over een 30tal meters. Vervolgens langs een luidruchtige percussiegroep, een hoop supporters en een waterpost. Dan de Westcliff op, onderop een glibberig weiland en steeds stijler omhoog. Spontaan wordt door iedereen omgeschakeld in de wandelmode. Ik probeer het niet eens en wandel tot de top omhoog om vervolgens weer in de highspeed mode over te gaan. Het gaat omhoog en omlaag over paden, akkers en modderige weilanden. Door bos en een ezelpark. Wie is hier de ezel? Na het 10 mile punt zien we aan de andere kant van het bos runners in een nieuwe kleur op de terugweg. De nu overheersende bruine kleur verraadt wat komt, son of bog, een blubbermassa waar je alleen een voorstelling kan maken als je erin geweest bent. Die van vorig jaar was nog niet half zo erg. Na nog wat heuvels en afdalingen komen we bij een gladde traverse over een weiland, velen glijden zijwaarts van het gladde pad af. Ik zoek het hogerop om wat grip in het gras te behouden.
Tussen de bomen zien we lopers zich een weg banen door de drab en boomwortels. Zo te horen hebben ze fun. Achteraf blijkt dat de funfactor vooral voor de marshals erg hoog is. Zij helpen vastgezogen runners uit de moddermassa en sturen je ook graag de verkeerde kant op. Its all in the game. Zelf zijn ze voorzien van outfit waarin ze droog blijven tot aan de oksels. Ook ik duik tussen de bomen door en zie dat iedereen aan de rechterkant last heeft van de zuigende modder. Op het weiland waren al diverse personen hun veters aan het aantrekken. Niet dat dat veel helpt. Het is een techniek om zonder problemen door de modder te komen. Je moet de tenen omhoog trekken en niet de hak. Zo behoud je je schoenen. De marshal roept "keep te the right" maar ik zie links een blauw touw en probeer mn geluk aan die kant. Misschien kom ik hier nooit meer terug en wil ik ook nog wat sterke verhalen hieraan over houden. Meteen sta ik tot mn heupen in de blubber. Gelukkig is de modder in het gekozen pad behalve dieper ook wateriger en kan ik zo sneller vooruit dan de runners aan de rechterkant waarvan enige op hun buik liggen om hun schoen te zoeken.
Het moddertraject is een meter of 50 lang en slingert tussen de bomen door. Een skelet hangt tussen de bomen en daar liggen ook wat reserve schoenen te wachten op hun nieuwe eigenaar. Bij het eruit komen lach ik nog ff naar de fotograaf en voel me gelijk 5 kilo zwaarder. In een beekje spoel ik de schoenen een beetje schoon en door. Ja dus niet. Het gaat meteen bergop in, ja hoor, blubber met een andere consistentie en viscositeit. Glibberen en met handen en voeten omhoog. Aan de andere kant van de bomen zie ik nu Runners voorbijkomen in frisse schone kleuren. Met leedvermaak vervolg ik mijn weg. Regelmatig voel ik een klont modder van me afvallen. Het gaat nu weer terug over de rand van westcliff met een view over de oceaan. Beneden liggen nog bergingsvaartuigen bij de restanten van Ms Napoli welke in 2007 op de clippen liep om vervolgens een deel van de containerlading te verliezen. Daarmee werd de Grizzly 2007 getorpedeerd omdat het strand niet meer begaanbaar was.
Totale chaos in Branscombe, duizenden familieleden van Sil de Strandjutter overspoelden het strand om zich te verrijken met dvd spelers, BMW motoren, flatscreens, sportschoenen uit china en toxic waste wat ze gemakshalve maar op het strand achter lieten. Na het afdalen van de westcliff weer door de beek, ditmaal twee mijlen over het strand en halverwege de klip omhoog om vervolgens weer uit te komen onderaan BeerHead, een puist waarbij onze steenberg een zielige aambei is. De klim omhoog kost me een 8 minuten, niemand rent nog. Ik dus ook niet. Bovenop staat weer smile for the camera. Nou ik doe me best hoor, ren vervolgens lachend tot voorbij de fotograaf en loop vervolgens het laatste stuk met de massa mee. Beneden in het dal zie ik de achterhoede richting strand gaan. Ik schat dat die zo’n 5km achterliggen. Ik denk die halen me nooit meer in voor de streep en ga in gesprek met mevrouw 961. Nu is het zwaarste voorbij en gaat het nog een 3 tal mijlen tot aan de finish. F 961 komt uit de buurt van Noord London en loopt me in de afdaling compleet aan barrels. Tja ik heb getraind op de klim, niet op de afdalingen, dus als iemand tips heeft houd ik me aanbevolen. Uiteindelijk kan ik het gat beperkt houden en laat me door haar de laatste mijlen hazen.
De klip aan de oostkant van Beer voorbij, nog een stuk over het strand, wat natte sneeuw en ik boor mn laatste reserves aan om tegen de wind in de vaart erin te houden. Een laatste draai de boulevard op en in gestrekte draf over de finish. Ik laat me schoonspuiten door de locale brandweer met water uit het grote zonneverwarmde zoutwater bad vlak naast het strand. Ik merk nu dat de drainage van de schoenen verstopt zit en raak het water dan ook niet meer kwijt. Lekker zo’n voetenbadje. Nou nog de calorieen en het vocht aanvullen.
Goed, nog een banaan van de lokale supermarkt, een honingkookie en 2 hersteldrankjes verorberd en snel droge kleding aan. Een bijna Nederlandse kampioen veteranen zit verkleumd en klappertandend met een geleend jasje op vervoer te wachten. De meesten hebben echter voldoende warme kleding bij zich en scharen zich in de rij voor een afluitende portie fish and chips. En de Grizzly 2009? Done 32,2km met 970 hoogtemeters in 3.33.03. Volgend jaar weer? We,ll see.
© Laurens Slaats – Landgraaf – http://www.scorpiomobile.hyves.nl