Ep Winterman was lang geleden mijn grote voorbeeld. Hij liep marathons rond de 2.37 terwijl ik zielsblij zou zijn om een keer onder de 3 uur te komen. In mijn blinde passie dacht ik door gewoon alles te doen wat Ep deed ik ook enorm vooruit zou gaan. Ik zocht hem vaak op en deed dan lange stevige duurlopen waarna ik flink aan de lat was.

Ondanks al die trainingsarbeid ging ik maar mondjesmaat vooruit, maar kwam wel onder de begeerde 3 uur. 30 jaar later weet ik dat na-apen erg dom is. Wat voor Ep goed is hoeft beslist niet per definitie ook goed voor mij te zijn. Trouwens, nog blij dat ik Jan Veltman niet als voorbeeld genomen heb. Toen ik stopte met ver boven mijn kunnen te trainen was ik veel uitgeruster en kwamen ook voor mij tijden van zelfs 2.35 op de klok.

Op dit moment ben ik alle plakboeken van Ep aan het doorkijken en veel oude foto´s aan het inscannen. Frappant is dat ik uit 1978 foto´s tegen kom die ik zelf heb gemaakt, maar niet meer heb als normale foto alleen als negatief. Één foto heb ik haarscherp voor de geest: Ep die na de finish over zijn nek gaat, bij zijn vrouw en kinderen, nadat hij 40 kilometer op kop had gelopen bij de Sloterplas-marathon en toen door Johan Kloek werd gepasseerd. Nu ik hem zie blijkt mijn geheugen niet zo haarscherp te zijn. Ivana en Maurice, zijn kinderen, zijn veel groter dan dat ik me herinner en Ep staat niet de steeplebak te vullen, maar over de schoenen van zijn vrouw Gerrie zijn maaginhoud (broodje kaas?) te legen.

Trouwens ik zie Ep nog steeds als een icoon en als voorbeeld voor de loopfases die voor mij nog gaat komen…

© Rinus Groen – Apeldoorn