Een van de voordelen van regelmatig een stukje lopen is dat ik een stuk efficiënter in mijn voorbereiding wordt. Of om het wat duidelijker te formuleren, dat ik heel erg laks in mijn voorbereiding wordt. Ik kan mij nog heel goed herinneren hoe het bij mijn eerste loopjes ging: weken van te voren alles klaar leggen, in de week van de loop om het uur op de website van de organisatie naar de starttijd en startlocatie kijken.

De nacht voor de loop minstens vier keer opstaan om te kijken of wel alles in de sporttas zit. Onderweg een aantal keer stoppen en weer de sporttas nazoeken. Uiteraard was datgene wat ik zocht pas te vinden als ik alles zes keer in mijn handen gehad had. Achteraf vind ik het nog steeds verbazingwekkend dat ik maar één sporttas nodig had, want ik nam natuurlijk kleding voor alle mogelijke weertypes tussen -20 en plus 40 graden mee. Nu ik er zo over nadenk realiseer mij dat ik eigenlijk mijn eerste marathon al veel eerder gelopen had dan ik altijd gedacht heb. Ik was altijd zo vroeg bij een loopje dat er nog geen andere lopers waren en ik dus niet precies kon zien waar het ging gebeuren. En omdat ik bovendien bang was dicht bij de start geen parkeerplek te vinden parkeerde ik altijd kilometers van de start verwijderd. Vervolgens kwam ik er bij de start achter dat ik de verkeerde kleding aangetrokken had, dus kon ik weer terug. Weer bij de start was ik altijd wel iets vergeten en kon nog een aantal keer terug. Ik denk dus dat ik bij menige halve marathon daadwerkelijk meer dan 42,2 kilometer afgelegd heb.

Nu gaat het toch heel wat relaxter. Ik kan dus waarschijnlijk binnenkort een mooi verslag schrijven over het in vol ornaat op de verkeerde dag of verkeerde plaats verschijnen. Eigenlijk heb ik toch alleen maar een paar schoenen en een petje of muts nodig. Zou ik mijn schoenen vergeten dan merk ik dat gegarandeerd voordat ik halverwege de oprit ben.

En ik weet zeker dat ik niet de enige ervaren loper in de ultra wereld ben, want regelmatig maak ik het mee dat er tijdens een loopje weer gevraagd wordt of nog iemand een reserve broek heeft die hij wil uitlenen. Plotseling schiet mij weer een geweldig cadeau voor mijn echtgenote te binnen. Als ik nu eens standaard mijn vuile broeken in mijn sporttas stop. Als dan iemand zijn broek vergeten heeft kan ik aan hem een van die vuile broeken lenen. Vervolgens krijgt mijn vrouw na verloop van tijd een pakje thuis gestuurd. Dit is natuurlijk een prachtig spannend iets. Vervolgens blijkt ze nog een extra cadeau te krijgen; want ze hoeft mijn vieze spullen niet te wassen. Alleen dat petje c.q. die muts is natuurlijk een heel ander verhaal, de kans dat ik een loper tegenkom met net zo’n dikke kop als ik is wel heel erg klein. Ik hoefde dus zowel afgelopen vrijdagnacht als ook zaterdagmorgen niet echt veel tijd te verspillen aan de voorbereiding. Zodoende kon ik zaterdagmorgen voor 9:15 in Den Haag zijn, terwijl ik toch nog een acceptabel aantal uren in bed had kunnen door brengen.

In Den Haag arriveerde ik gezamenlijk met Jean-Pierre. Wij werden hier zeer hartelijk welkom geheten door Wilma, Arnold, Erwin, Selim, Wim en debutant Mark Zwart. In mijn verslagje over de vorige etappe had ik de verwachting uitgesproken dat we nu met 10 lopers zouden zijn. Ik kan nu een halve pagina verstoken met een geweldig betoog waarom dit er toch eigenlijk 10 waren; hierin zou ik dan ongetwijfeld beargumenteren dat Bram mentaal bij ons was en dat Mark als debutant voor twee telde. Ik kan ook gewoon zeggen dat ik mij vergist heb. Het tweede is helaas het geval. Toch kan ik het niet laten om even op het debuut van Mark terug te komen. Mark had nog nooit langer dan een marathon gelopen en wilde met het oog op Texel op een wat langere afstand ervaring opdoen. Een duinloopje van 63,5 kilometer is een hele mooie gelegenheid hiervoor. Hij was ook zo eerlijk om mij te vertellen dat hij eigenlijk stik zenuwachtig hiervoor was. Deze eerlijkheid sierde hem en deed mij weer terugdenken aan mijn marathondebuut. Ik had besloten om een marathon te gaan lopen; echt volgens een schema had ik nooit getraind.

Sterker nog, ik had nog nooit verder dan 25 kilometer gelopen. Daarom en omdat ik geen flauw idee had wat er bij zo’n marathon op je afkomt, had ik met een mededebutant afgesproken om 2 weken voor het grote moment een echt lange duurloop te gaan doen. We hadden afgesproken om minstens 3 uur te gaan lopen. Stiekem hoopten we dat we fluitend 4 uur zouden lopen. Niet dat dat nodig was want dan zouden we op de echte marathon niet alleen al lang binnen zijn, maar zelfs gedoucht, gegeten en de prijzen in ontvangst genomen hebben. Om een lang verhaal kort te maken: na 2 uur waren we door ons drinken heen, uiteindelijk hebben we ergens aangebeld en drinken gekregen en waren we na 3 uur weer thuis. We waren dan misschien een illusie armer maar wisten wel dat we na een dikke twee uur rennen best nog in staat waren om een flink stuk te wandelen. Het voordeel van zo’n perfecte generale repetitie was dat ik toen totaal ontspannen aan de start van mijn eerste marathon stond.

Terugkijkend heb ik toch al een hele weg afgelegd. Ik vond het dan ook prachtig dat toen ik het laatst met een heel goede ultraloopster, die ik zeer bewonder over trainingen en schema’s had zij mij als volgt typeerde: " Elke zaterdag een mooi loopje met kameraadjes en cameraatje. De rest van de week lekker genieten en vooral niet aan limieten of andere ongein denken. Simpel." En het was dus zaterdag inderdaad weer zo. Er was prima loopweer voorspeld en dus was ik daar op gekleed. Ook al begon mijn dag met het schoonkrabben van mijn autoruiten mijn kledingkeuze zou ik niet veranderen. Ik had het immers al warm genoeg van het krabben en het haasten om de trein te halen. Toen het licht werd, werd de lucht inderdaad stralend blauw. Voor de mooie kiekjes werd het in de buurt van Den Haag een beetje mistig. Dit was echt een tocht van ontmoetingen; met mensen, dieren en natuur.

Na een kort bezoekje aan het paleis van onze Vorstin ging het richting het clubhuis van The Hague Road Runners. Stiekem hoopten we nog een paar van de grote jongens daar in actie te mogen aanschouwen. Gelukkig hebben we dus nog wat te wensen voor een volgende tocht. Vervolgens ging het richting Meyendel. Ook hier hoopten we weer op ontmoetingen met de snelle jongens die hier hun trainingen doen. Gelukkig werd dit gemis ruimschoots gecompenseerd door een overmaat aan schitterende natuur. Opvallend is trouwens dat de duinen verre van vlak zijn. Dus ook met de hoogtemeters zat het weer goed. En om de kracht te trainen waren er regelmatig stukjes mul zand. Vooral het laarzenpad was heerlijk uitdagend. Hierna was het tijd om de kunst in Katwijk te bezichtigen als voorbereiding op het flaneren over de boulevard van Noordwijk.

Na precies 32 kilometer was het tijd voor het welverdiende kopje koffie met gebak. Het toetje, lees de eerste kilometer op gang komen na een half uurtje zitten, had voor mij niet gehoeven. Uiteindelijk ging het richting (geloof ik) waterleiding gebied. Ook dit was weer uitzonderlijk mooi. En ook op een bijzondere manier Nederlands, waar anders ter wereld halen ze het in hun hoofd om entree te vragen als je genieten wil van een stukje vrije natuur. Ik zat hier trouwens met een probleempje want ik moest plassen, maar ik kon het niet maken om daar waar het drinkwater voor een grote stad gewonnen wordt mijn afgewerkte koffie te deponeren. Gelukkig kwam na verloop van tijd Zandvoort in zicht en kon ik zonder gewetensbezwaar de natuur zijn loop laten. Na even Bloemendaal aangestipt te hebben kwam ons eindpunt Haarlem in zicht. Dat de natuur werkelijk schitterend was moge blijken uit het feit dat ik weer 199 keer mijn cameraatje aangezet heb. En waar ik precies geweest ben kan weer in de gebruikelijke animatie van de route nagegaan worden.

Onderweg waren wij ook heel wat dieren tegengekomen, van mezen en reigers in Den Haag, via een dode vos, tot heel veel konijnen en herten. Maar ook een aantal bijzondere ontmoetingen met mensen kan ik niet onvermeld laten. Nadat wij strompelend vertrokken waren bij het restaurant in de buurt van Noordwijkerhout duurde het een dikke kilometer voordat wij, voor mijn gevoel, weer een beetje redelijk begonnen te lopen. Op dat moment kwamen wij een ouder echtpaar tegen. De man keek heel aandachtig hoe wij langssuisden en zij vol trots tegen de dame die hem vergezelde:"zo kan ik het ook nog!". Ik kan dan ook alleen maar concluderen dat mijn eerste omschrijving (echtpaar) niet correct was. Dit was duidelijk iemand in zijn derde jeugd die op het vrijerspad was en indruk op zijn prooi probeerde te maken door zich ook voor te doen als een atleet.

In de buurt van Zandvoort was even een stukje markering, die voor de rest uitstekend was, onduidelijk. Toevallig kwam daar een groot gezelschap wandelaars aan. Ik noem ze trouwens wandelaars maar denk dat dit niet de juiste benaming is. Deze mensen waren waarschijnlijk heel klein behuisd en daarom gedwongen om zoveel mogelijk tijd buitenshuis door te brengen. Deze conclusie trek ik onder meer omdat ze waarschijnlijk niet eens plaats voor een bed in hun huis hadden en daarom de hele dag op de zonnebank lagen. Aan hen vroegen we in welke richting Haarlem was. Zij legden ons uit dat het van waar wij op dat moment waren volstrekt onmogelijk was om Haarlem te bereiken. Dit was een afstand waarvoor vliegtuigen e.d. uitgevonden waren. Volgens mijn berekening waren we inderdaad een kilometer of 10 van Haarlem verwijderd. Ook zijn we onderweg twee keer heel groepen dames met skistokken tegengekomen. Pas toen ik ze had uitgelegd dat onze felbegeerde vrijgezel Bram niet van de partij was zijn ze gestopt met ons te stalken.

Tenslotte hebben we nog een heel leuk gesprek gevoerd met een gezin. Dan realiseer je je pas dat er nog heel wat mensen zijn die er van op kijken dat er mensen zijn die voor hun plezier regelmatig een dagje gaan rondhollen. Zeker als je vertelt dat 3 van de aanwezigen het weekend er voor nog even op Gran-Canaria geweest zijn om daar 123 kilometer dwars over het eiland te lopen. Kortom het was inderdaad een prachtige zaterdag met kameraadjes en cameraatje die ik voor geen geld had willen missen. Simpel!

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/