Midwintermarathon 2009. Wat allemaal zo mooi had moeten worden werd uiteindelijk een resultaat met gemengde gevoelens. Loopmaat Jan wilde onder de 3 uur, maar in ieder geval zijn pr van 3.20 verbeteren. Met 3.13 is het laatste gebeurt. Om 12.00 vertrok Jan lachend, zwaaiend naar het uitzinnige publiek. Maar ruim drie uur later kwam hij begeleid door een ‘collega van letselschade’ op de meet af met een grimmig gezicht.

Op 25km 1.45 en er was letterlijk en figuurlijk geen wolkje aan de lucht. Maar toen hij na 32 km door Robert Jan Wagelaar, druk krentenbollen etend, werd ingehaald knapte er iets. De wind werd harder, het kwik daalde nog wat en Jan werd te licht bevonden. De kilometers werden langer en langer en de lichte glooiingen leken wel reuze bergen. Toch stapte Jan gestaag door en hij klaarde de klus als een echte Janneman.

Volgend keer beter? Als het aan zijn vrouw ligt komt er geen volgende keer. Ik opperde Honolulu, vlak en iets warmer. De lijkenpikkers lieten ook niet op zich wachten. Leen Dekker, de bezitter van het afdelingsrecord met 3.17, belde na 3.20 om te checken of Jan al binnen was. Het had Jan nog geen dubbeltje opgeleverd, dus binnen was hij niet, maar het record was wel gesneuveld. Een glimlach verscheen op Jan zijn gezicht, of was het kramp?

© Rinus Groen – Apeldoorn