De herfst is plotseling ingetreden, de kaarsjes gaan om 7 uur al aan en de kachel staat te razen. Het informatieboekje en het startnummer van de 14de Zeeuwse Kustmarathon ligt op tafel. Het is 9 maanden geleden bij Nieuwjaar dat na de nieuwjaarszoenen en het vuurwerk de computer is opgestart en de website van Marathon Zeeland is opgezocht.
De inschrijving is snel gedaan. Ik ben een van de snellere inschrijvers van de marathon. Ik weet dat de deelnemers van de wandelmarathon helemaal niet aan het zoenen toekomen en helemaal niet aan het vuurwerk. Die liggen bij de 12 slagen van de klok aan de website om op tijd toe te slaan. Voor mij hoeft dat niet.
Wat levert een vroege inschrijving op? Nou, in ieder geval een fijne zekerheid en houvast in een tijd van het jaar dat het best moeilijk is een goede draai te vinden. Een lege agenda die op bepaalde momenten best wel vol komt, maar overwegen gevuld is met onzekere momenten die voor het gevoel als een zwaard boven je hoofd hangen. Zo zit dat nu eenmaal. Tussen de vele momenten van piekeren en denken vullen de hersenen zich dan met gedachten aan fietsen in de Ardennen en Noord-Frankrijk en aan hardlopen langs de Zeeuwse Kust. Is het belangrijk om te leven met iets dergelijks op bepaalde momenten in het jaar? Nee hoor, maar het is wel fijn om terug te vallen op dingen die als een bescheiden houvast kunnen dienen.
Het voorjaar werd gekenmerkt door een aardige domper vanwege griep die zijn schaduw tot in de zomer vooruitwierp. Maar de conditie herstelde zich in de zomer, en er werden fietstochten van ver over de 200 km gefietst. Je zou kunnen zeggen dat een dergelijke conditie verworven wordt, maar voor mij is het veeleer een gunst, een soort cadeau dat je toegekomen is.
Hoe heerlijk is het dan om de plaatjes op Facebook voorbij te zien komen van hardlopers die de Trans-Alpine-Run lopen? Kan ik het helpen dat ik gedachten heb van “zou ik dit ook kunnen”? Nee, ik kijk met verwondering ook naar de plaatjes uit het verre Zeeland van Zeeuwse hardlopers die onder begeleiding dijken en duinen en stranden afstruinen om zichzelf klaar te stomen voor de mooiste en misschien wel zwaarste marathon van Nederland en omstreken. Ja, ik weet onderhand wel dat de gemiddelde Zeeuwse hardloper de Kustmarathon uitkiest als eerste marathon….. respect hoor!
Ik ben een gemiddelde Apeldoornse hardloper die de Kustmarathon 13 jaar geleden uitgekozen heeft, louter omdat hij verknocht is aan de Zeeuwse Luchten en aan de bulderende zee! 250 km scheidt zich tussen het Apeldoornse en het Zeeuwse, daarom vroeg opgestaan om op tijd aan de ‘Zeeuwse Rivièra` aanwezig te zijn. Oh ja, de passage van Barendrecht moet behoedzaam (80 km/uur) gereden worden, en dat geldt ook voor de weg van Vlissingen naar Zouteland (80 km/uur), vanwege boetes die de prijs van de leuke hotelkamer teboven schieten. Dat is volgens de schrijver dezes gelukt.
De auto werd op een herkenbaar plekje in een buitenwijk geparkeerd, en de pas werd ontspannen ingezet naar het centrum om een koffie annex appelpunt te scoren voordat de bus naar Burgh-Haamstede vertrekt. Maar niet voordat de dijk verkend werd waar op het einde van de middag de hardlopers verwacht worden. De koffie werd vooraf afgerekend ingeval van opkomende spanning. Dit is wel nodig omdat hardlopers uit alle windstreken plotseling opdoemen rond Hotel de Distel en in de bussen verdwijnen. Er is dus een ‘gezonde wedstrijdspanning’ opgebouwd.
In de bus wordt over niets anders dan hardlopen gepraat, en voorzichtig informeer ik weer naar de hoogwatertabellen. Hoe is het strand van Walcheren in de middag? Het blijkt springvloed te zijn om 3 uur, en tezamen met de voorspelling van regen en onweer om 4 uur stemt het zorgelijk. Goede kleding op de Zeedijk na 33 km is dan wel een vereiste vanwege kramp of nog erger. De keuze viel op een lange broek, hoewel het erop leek dat ik de enige was. Op het laatste moment werd wel besloten om zonder jasje te gaan, vanwege het zonnetje dat helder op de bol scheen. We moeten maar kijken hoe het weer ontwikkelt.
Na het inlopen ging iedereen naar het centrum van Burgh. Er heerst traditioneel een gezellige stemming met woudlopers die vlaggen van alle landen dragen, en opgewonden publiek achter de drangrekken, een verdwaalde MTBer die net 50 km vanuit Zoutelande gefietst heeft, en daartussen de hardlopers die hun startvak opzoeken in afwachting van het moment dat weldra komen gaat. Het startschot klinkt in de verte, en You’re The Voice wordt ingezet. De muziek is nog hoorbaar vanuit de luidsprekers bij de laatste huizen van Burgh.
Het peleton gaat over de Duinweg richting Westenschouwen, en gaat dan rechtsaf de duinen in. Het traject gaat overwegend over niet-verharde paden, die dit jaar zalig zacht aanvoelen in de benen. Aan de situatie van vorig jaar met steken in de benen bij de start wil ik niet denken. Heel raar, er is een verlangen om het strand en de zee te zien maar we moeten geduld hebben met deze tocht door de duinen. Uiteindelijk komt de laatste duinenrij in zicht, en een steile helling, maar iedereen loopt kranig door. De eerste foto wordt genomen van het uitzicht. We zien een breed en soepel strand en in de verte de Stormvloedkering en aan de overkant Noord-Beveland en Walcheren. Wat een ver uitzicht!
De Stormvloedkering heeft lekker lopend asfalt, en de ZZW-wind is niet van belang, want er worden sfeerfoto’s genomen van het loopvolk op de kering, en elke jaar probeer ik over de railing naar het donderende water te kijken dat onder de schuiven naar binnen stroomt. Dat lukt nu ook niet. Dan maar de immense schuiven die volgepoept zijn door vette meeuwen. Er heerst een ontspannen stemming en iedereen maakt wel ergens een praatje. Het autoverkeer loopt aardig door, en af en toe een opwekkend getoeter van een supporter. Het is al jaren geleden dat boetes uitgedeeld werden vanwege stilstaan op de kering en daarbij filevorming. De pylonen zijn genummerd en op volgorde gezet, en zodoende kun je zien of je de overkant begint te naderen. Maar beter is het om van het uitzicht te genieten naar alle kanten. Waanzig idee dat de Zeelandbrug, die ik bij de vakantie’s heb zien bouwen van 1963-1965, vroeger de langste en mooiste brug van Europa was, maar ook als voorbeeld diende voor bruggen in Denemarken, Zweden, Dubai, Hongkong, Sjanghai, en de Stormvloedkering het voorbeeld was voor waterkeringen in de Thames, New Orleans, China en Bangladesh.
De voorkant van het ir. Topshuis wordt opgesierd met een immense spandoek met opschrift “BRING IN THE DUTCH” wat een ode is aan de initiatiefnemers en bouwers van de Stormvloedkering die dit jaar 30 jaar bestaat. Er is feest op 7, 8 en 9 oktober, maar ik denk niet dat ik dat ik naar Zeeland rij.
De volgende etappe is de dijk van Noord-Beveland en de dijk naar Walcheren. Dit is het punt om uit te zien naar de opgang naar het strand van Vrouwenpolder. Kleine groepjes halen me in, en af en toe lukt het me om ergens aan te haken. Het is de bedoeling zo soepel mogelijk het 20 km-punt te naderen, aangezien daar onnoemelijk veel publiek staat te juichen en in het bijzonder mijn zus en zwager die al enkele jaren hun vakantie aan de kust aldaar afstemmen op mijn Kustmarathon. Ja, ze staan weer op de afgesproken plek, en voor mij een heerlijke aanmoediging voor de zware strandetappe naar Oost-Kapelle en dito duinetappe naar Domburg. Even een begroeting, even kletsen, en een paar foto’s worden geschoten, en dan de vertrouwde woorden van mijn zus: “ga maar”…. we komen elkaar dit jaar nog wel een keer tegen.
Er is radio en televisie en de mensen staan rijendik om de hardlopers naar de vloedlijn te begeleiden. Het gaat soepel tot de vloedlijn, en iedereen komt er nu achter dat het klopt van die springvloed. Het water reikt tot dicht tegen de duinen de de keuze valt op struinen door het mulle zand of spetteren in de branding. Er zijn er die voor het laatste kiezen, waaronder de schrijver dezes. Hij had het vertrouwen van perfekte hardloopschoenen van Runnersworld en perfekte hardloopsokken van de markt. Het lukte om het water niet tot de knieën te krijgen, maar van hardlopen was maar beperkt sprake. Het was zwaar, zelfs onder water zakte de schoenen diep weg in het drijfzand. Het was maar voor enkele “zandlopers” mogelijk om een looppas te bewerkstelligen, de rest deed het met sjokken en wandelen. Zo ging het heel lang door. Maar niettemin werd ook tijd genomen voor sfeervolle strandfoto’s op de grens van land en zee. Hier heb ik toch 250 km voor gereden?
De benen voelen lam aan, en de voeten konden bij de standafgang nog amper 10 cm opgetild worden. Het strand heeft veel gevergd, en alles richt zich nu op herstel van de benen in de richting Domburg. Dat is heel aardig gelukt. Enkele duintoppen werden in hun geheel genomen en een enkele loper kon weer ingehaald worden. De watertoren van Domburg en het 30 km-punt kwamen snel dichterbij. Dit was een opluchting, want het lopen voelde weer steeds beter, zij het dat er nog veel gewandeld moest worden.
Het terras van het karakteristieke Strandhotel toonde het vertrouwde beeld van gasten aan de krab en kreeft en glazen met witte wijn. Er ademt een sfeer van 100 jaar geleden van een mondaine badplaats met veel kunstenaars. De Hoge Hill is een baken in het landschap, en vandaar is een selfie geschoten in de richting van Domburg. Ook even genieten van het uitzicht naar West-Kapelle, en dan komt de etappe over de Westkapelse Zeedijk. Het zonnetje schijnt lustig, en de wolken zijn nog vriendelijk.
De blik is gericht op de vuurtoren aan de horizon. Deze staat ver weg, maar ik heb inmiddels geleerd om me niet blind te staren tijdens het hardlopen. Het is genieten van de zee rechts, en het landschap van Walcheren aan de linkerkant. In de verte tekent zich hoge bewolking af. Dat betekent onweer in het binnenland. We boffen wel met het weer!
De ogen zijn ook gericht op medehardlopers die ongeveer evenveel hardlopen en wandelen als wat ik doen kan. Even een praatje, en dan weer verder. Opmerkelijk, een meisje met roze pakje loopt de hele tijd voor me, en ik kan haar maar net bij haar in de buurt komen. Precies op het punt dat het asfalt begint in West-Kapelle staan haar 3 vriendinnen, en zij valt huilend in de armen van het groepje op het moment van passeren. Ik heb haar niet meer gezien bij de finish.
Het gevoel van de marathon is nu anders dan andere jaren: ondanks de zware en moeie benen is er veel meer ontspanning in het hardlopen en wandelen. Bij het 34 km-punt krijg ik de mededeling dat ik nog ruim een uur de tijd had voor 9 km. Ik schrok even, maar bij het 36 km-punt hoor ik dat ik nog precies een uur had. Ik besef dat de ontspannenheid komt doordat ik al een tijdje geen horloge draag: die ligt thuis op tafel vanwege een kapot bandje. Dus goed bericht, en onderweg krijg ik vele aanmoedigingen van “je komt er wel, je kan het”.
Het is een opluchting als de trappen bestegen kunnen worden bij de radartoren: dit is de etappe door de duinen na 38 km. Er is een prachtig uitzicht naar de binnenlanden waar hoge wolken de horizon opsieren, en rechtsachter doemt er een zware wolk op vanaf de andere kant van de Westerschelde. Hoelang kan ik nog van het zonnetje genieten. Er worden prachtige foto’s genomen van zeeschepen in het glinsterende water en donkere wolkenluchten.
De dames en heren van de Westkapelse Zeedijk zijn gelukkig nog steeds in het oog. De zon verdwijnt achter zware bewolking, en een straffe kille wind steekt op: heerlijk want ik heb mijn lange broek aan. En ik heb wind mee!
Er is nog veel vertrouwen, en bij de opgang van het strand na 40 km staat een cameraman en een verslaggever. Met de hoop dat ik geen interview hoef te geven loop ik soepel de trap af, en ren als een hinde het rulle zand in op weg naar harder zand, daarbij gevolgd door het oog van de camera. Op dat moment wist ik nog niet dat er ook werkelijk een uitzending was, en half Nederland mijn verrichtingen kon volgen, waaronder een paar van mijn hardloopfans in Apeldoorn en Veldhoven.
Bij het opgaan van het harde stuk zegt een stem tegen me “u hebt nog 10 minuten meneer, u moet wel harder lopen”. Shit, niet meer wandelen, en in de verte zie ik nog een paar hardloopdames en heren. Inderdaad een negatieve split, want de snelheid begint er aardig in te komen. Alleen bij de strandpaaltjes wandelen, en daartussen hardlopen. De minuten duren lang, want bij de afgang van het strand is er nog maar 5 minuten over, en bij de strandtrap beheers ik me, treedje voor treedje wordt die genomen. Nog 4 minuten.
Dan de dijk, en links is de finish, en de speaker informeert vriendelijk naar wie er nog op de dijk lopen. Ik kan niet meer voluit vanwege opkomende kramp, maar iedereen schreeuwt het eruit! Bij de afgang naar het dorp nog maar anderhalf minuut, en voorzichtig ga ik naar beneden. De Langstraat voelt als de Coolsingel. Het lijkt wel of iedereen naar buiten gekomen is, en vanuit rijendik wordt er naar me geschreeuwd. Ik krijg de kriebels, maar ik moet me weer beheersen. Er zijn putjes en 2 drempels te nemen, en het is zaak om niet te struikelen. De finish wordt gekenmerkt door een berg zand van anderhalf meter, en bij het passeren was het precies 5:59…… tijdens de sprint kwamen nog meer hardlopers vanachter naar de finish, en Lein Lievense heeft iedereen begroet tot aan de laatste minuut. Hulde aan de organisator!
Ik wordt door een medaille-dame geëxcuseerd, omdat de medailles op zijn: ook dat nog. Dat krijg je als je om 6 uur binnenkomt. We zijn allemaal heel erg TEVREDEN over deze uitgelopen marathon, dat wel geboekt staat als ‘zeer zwaar’, en dat moet gevierd worden!
Een beker bouillon is zeker geen luxe, want de benen hebben veel te verduren gehad, en je mag niet in de kramp vallen na het douchen. Helaas geen Erdinger Alkoholfrei Bier dit jaar, maar niet getreurd want er nog genoeg kans. Er worden selfies geschoten met een geleende marathonmedaille, want de Facebookvrienden en viendinnen kan je niets ontzeggen. In de pizzeria was het feest, want op facebook verschenen foto’s en video’s van mijn strandopgang met de hartelijke felicitatie’s, en ik verraste met foto’s uit Zoutelande. PROOST! Bij de wandeling door Zoutelande was er een laatste blik op de zee en de branding in het donker, en een cafébezoek, alwaar een Grimbergen werd genuttigd. Ik kan het en ik mag het! ALWEER PROOST!
Daarna moest de auto weer opgezocht worden. Gelukkig geen drankcontrole, en de weg naar Schouwen-Duivenland werd ingeslagen, alwaar traditioneel even de Plompe Toren opgezocht werd: terwijl de auto geparkeerd werd aan de rand van de Oosterschelde werd een wandelingetje gemaakt bij de Plompe Toren en even over de kabbelende Oosterschelde uitgekeken. Zoveel aanraakbare historie van een eenzame toren van Koudekerke, dat in de Middeleeuwen vergaan is in de golven.
Om 11:30 uur werd het Zeeuwse land voor het Brabantse land verruild, en een heel jaar lang zijn er zoete herinneringen aan een heerlijke marathondag met Zeeuwse Luchten en Uitzichten aan de Zeeuwse Kust. Het was al erg nacht toen thuis nog 2 bockbiertjes en een wit wijntje genuttigd werden, en er werd nog vaak geproost op een geslaagde Zeeuwse Kustmarathondag. Nog steeds te boek als de ZWAERSTE en MOOISTE marathon van Nederland. Tot volgend jaar!
Note redactie: Kees is naast marathonloper ook een Apeldoornse Verhalenverteller
© Kees Heil – Apeldoorn