Weer is er een nieuw jaar aangebroken. Als ik er over nadenk vind ik het eigenlijk een heel raar fenomeen. Want de indruk wordt gewekt dat alles weer opnieuw schoon en fris begint. Je loopt met je laatste krachten in december nog net je x-ste marathon en dan wordt het januari en kun je weer fris en met nieuwe krachten aan de volgende reeks beginnen. Ik geloof niet dat er iets magisch gebeurd op 31 december.

Of het zou moeten zijn dat je door het geknal van het vuurwerk even wat minder goed hoort en daar een aantal van de goedbedoelde raadgevingen uit je omgeving niet hoort en dus in de wind slaat. Ik hou me dan ook niet echt bezig met het opmaken van allerlei lijstjes van wat ik het afgelopen jaar allemaal uitgespookt heb. Ik begin so wie so een beetje af te leren om te vertellen wat ik gelopen heb. Want de reactie die hierop volgens zijn vrijwel altijd "Maar dat is heel erg ongezond" of "Jij zult wel niet werken". Trouwens binnen de eerste categorie is het accent gaan van verschuiven van de vraag "is dit wel nog gezond" naar de stelling "dat is wel heel erg ongezond". Vroeger (lees voor 1 januari) reageerde ik op de eerste categorie nog wel eens. Binnen mijn reacties heb ik een hele ontwikkeling doorgemaakt van het verdedigen dat het echt gezond was tot het "verbaal aanvallen" van de spreker. Inmiddels ben ik eindelijk volwassen genoeg om er gewoon voor uit te komen dat ik mij door en bij mijn loperij hartstikke lekker voel en van iedere stap geniet. En zo simpel is het, ook al klinkt dat hetzelfde als een verstokte roker die praat over zijn sigaretje (let op het verkleinwoord).

Op de tweede categorie wil ik één keer reageren. Het is eigenlijk precies andersom. Doordat ik werk, althans iedere dag om 6:45 uur thuis vertrek en als het meezit ’s avonds rond 19:00 uur weer thuis kom, kan ik veel lopen. Het hele geheim is een combinatie van regelmaat en discipline, waardoor je efficiënt met je tijd kunt omgaan.

Het is fijn dat ik wil gaan lopen, maar er moet ook nog een loopje zijn wat mij aanspreekt. Om wat voor reden dan ook zijn aan het begin van het jaar de langere loopjes dun gezaaid. Gelukkig beschikken wij in Nederland over onze Bram. Bram heeft de gave om mooie loopmogelijkheden te ontdekken. En als Bram even geen berichtjes op het Ultraplatform plaatst, zet hij dit om naar schitterende loopjes. Vorig jaar heb ik zodoende kennis mogen maken met het Willibrorduspad. In 2009 heeft Bram de aanval geopend op de Omringdijk, het Kustpad en rond om de Dom. Ondanks dat ik vorige jaar bij het Williborduspad aanwezig was geweest, was ik nu ook weer welkom. Sterker nog bij de bepaling van de dagen waarop gelopen werd heb ik zelfs inspraak gekregen. Het is dan ook niet zo vreemd dat deze loopjes precies de gaten in mijn planning opvullen.

De tochten van Bram zijn gebaseerd op grote wandeltochten. Dit heeft onder meer als voordeel dat je een aantal NS-stations aandoet en dat er dus een aantal logistieke problemen opgelost worden. Even tussendoor: ik zit dit verslagje in de trein te typen; dit is de achtste keer deze week dat ik een ritje met de trein maak en ook de achtste keer dat ik vertraging heb. Gelukkig wordt dit zo te zien de kortste vertraging deze week en mag ik helaas maar 23 minuten extra in de lekker warme trein zitten. En het mooie van deze vertraging is dat ik die 23 minuten extra mag blijven zitten omdat ik de eerste 23 minuten van mijn reis heb mogen staan. Ik ben dus enorm trots op mij zelf dat ik zo’n positieve levenshouding heb dat in een verslag durf te zetten dat de NS de oplossing voor logistieke problemen is. Daarnaast valt mij wel op dat ik een beetje ouderwets ben. Ik praat nog steeds over vertragingen. De NS heeft geen vertragingen meer. Ze hebben alleen treinen die later dan gepland vertrekken c.q. aankomen.

Wandeltochten zijn doorgaans gericht op het tonen van de mooiste en meest verrassende stukjes van een bepaalde regio. En toevallig wil ik tijdens mijn loopjes ook genieten van de omgeving. Dus zit ik bij deze tochten op rozen en dat het tempo over het algemeen niet extreem hoog ligt zorgt er alleen maar voor dat ik wat extra tijd heb om rond te kijken en af en toe een fotootje kan maken. De Omringdijk is een mooi staaltje van Hollands vernuft. Voor zover ik heb begrepen komt het er op neer dat als die dijken er niet geweest waren Nederland alleen maar uit Limburg bestaan had. De complete wandelroute is een ronde van 140 kilometer (met een eventueel extra lusje van 145 kilometer). Bram heeft hier 3 etappes van gemaakt van ruim 60 kilometer per stuk. Dus de laatste dag krijgen we nog een kilometer of 35 Hollands Landschap te zien waar nog nooit een wandelaar een voet gezet heeft.

De eerste etappe ging van Hoorn naar Schagen. Laat dit nu toevallig twee plaatsten zijn waar ik wel eens van gehoord had. Maar omdat ik achteraf wilde weten waar ik nog meer geweest was had ik mijn zaken perfect voorbereid. Dat wil zeggen dat ik vrijdag netjes mijn GPS had opgeladen. Sterker nog, om te voorkomen dat ik hem zou vergeten, had ik hem op mijn kleren gelegd. Handig als ik ben had ik hem op het aan/uit knopje gelegd. En dit bleek dus een echt aan knopje te zijn. Nu zou ik een heel betoog kunnen ophangen dat dit een slimme zet was: want ik hoefde dan ’s morgensvroeg de gps niet aan te zetten en te wachten tot er verbinding met de satellieten was. Helaas weegt die niet op tegen het feit dat de accu na een nachtje vrijwel leeg is. Kortom het zag er naar uit dat ik naast mijn benen ook mijn geheugen ging trainen.

Na een voorspoedig treinreisje van 3 uur kon ik in Hoorn Bram, Erwin en Selim Ilkin begroeten. Deze loop heeft inmiddels de officiële status van trainingsloop van de regio Noord/West van het ultraplatform. Ik begreep later dat ik hier én op persoonlijke titel én als coördinator van de regio Zuid/Oost was. Dus deze kilometers tellen dubbel. Selim had onder meer het boek van Jan Knippenberg gelezen en wilde wel eens weten of er leven na de marathon was. Dan is dit soort loopjes een ideale gelegenheid om de stap te maken. Ook al bevat 60 minder cijfers dan 42,2 tussen de oren werkt het toch heel anders. Het was dan ook het interessant en herkenbaar om die mentale worsteling te zien.

Als mijn geheugen mij niet in de steek laat, hebben wij na Hoorn in ieder geval Scharwoude, Schardam, Oudendijk, Avenhorn, Ursum, Rustenburg, Otterleek, Oudorp, Alkmaar, Geesterambacht, Koedijk, Zanegeest, Aagtdorp, Schoorl, Schoorldam, Krabbendam en Sint Maarten bezocht voor wij in Schagen gearriveerd zijn. Door deze uitbreiding van mijn kennis van de vaderlandse geografie, kan ik hopelijk mijn status van alleswetende ouder bij mijn kinderen verhogen (zij zitten dus nog niet in de pubertijd). Daarnaast vond ik het ook leuk om te mogen ervaren dat de dijkwoningen het slaapkamerraam op dijk hoogte hebben. Uiteraard ga ik niet vertellen wat een oplettende voorbijganger allemaal te zien krijgt.

De Hollandse winterlandschappen waren werkelijk prachtig. Weids, met schaatsers op de slootjes en molens op de achtergrond. Vorige week was ik er heel trots op om als Limburger door onze mooie Limburg te mogen hobbelen. Precies een week later ben ik er trots op om Nederlander te zijn. Heerlijk toch als je een dubbele nationaliteit hebt en de flexibiliteit kunt opbrengen om hier het maximale rendement uit te halen. Woorden schieten weer tekort ,maar mijn 162 foto’s en de foto’s van Erwin geven best een redelijke indruk van al het moois.

Om te voorkomen dat wij met teveel indrukken overspoeld werden werd het toen wij in de buurt van Schagen kwamen donker en konden wij de laatste paar kilometer al een beetje oefenen voor een nachtloop. Zoals van een goede organisator als Bram te verwachten is kwamen wij tegelijk met de intercity op het station aan. Ik had de keuze om met deze trein door te gaan naar Utrecht en daar op mijn aansluitende trein te wachten of dit te doen op Amsterdam Centraal en daar nog even naar analogie van het Willibrorduspad de business lounge te plunderen. Een moeilijke keuze en na rijp beraad heb ik toch besloten om voor Amsterdam te kiezen. Ik weet nog steeds niet of de NS bij de openingstijden rekening houdt met mijn loopplanning, maar ik heb in ieder geval gewoon in de kou op mijn aansluitende trein gewacht.

Uiteindelijk ben ik weer een hele zaterdag op stap geweest, heb ruim 60 kilometer mogen genieten van het mooie Noord Hollandse landschap en ook nog slagroom met appeltaart gegeten in Alkmaar. Kortom ik voel mij een zeer bevoorrecht mens dat ik zo mijn vrije zaterdag mag invullen.

Tenslotte: ik heb al aangegeven dat ik mij niet echt bezig houd met het analyseren van het verleden. Hier past bij dat ik ook echt niet veel tijd verbras met bespiegelingen over de toekomst. Toch wil ik hier een kleine uitzondering op maken. Ik voorspel dat het aantal deelnemers aan de volgende etappe op 24 januari minstens 50 procent groter is dan aan de eerste etappe.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/