Uit principe loop ik nooit een afstand korter dan 42,2 kilometer. Zuiver in de leer als ik ben maak ik hierop één keer per jaar een uitzondering. En niet alleen de te lopen afstand, ook de voorbereiding van dit loopje, is uitzonderlijk te noemen. Het begint er mee dat ik een dode poedel voor mijn gezicht gebonden krijg. Vervolgens trekt men mij een jurk aan.

Om het af te maken krijg ik een soort hoed op mijn hoofd waardoor ik gegarandeerd, ook al ga ik elegant door de knieën, tegen de bovenkant van iedere deur stoot. Om het af te maken krijg ik een heel zwaar boek en een koperen staaf met een krul in mijn handen gedrukt. Vervolgens word ik voorzien van en hele harem jongedames die zich helemaal vol smeren met chocolade.

En dan krijg ik de unieke kans om de Nederlandse jeugd, met een combinatie van stichtelijke woorden en het dreigen met geweld weer op het rechte pad te zetten. Tegelijkertijd houden de dames zich ledig met het rondgooien van etenswaren. Als ik de jeugd weer op het rechte pad heb, is het tijd om ouders ook nog even af te zeiken. Het voordeel van die dode poedel in mijn gezicht is dat ik niet herkenbaar ben en dan kun je toch wat makkelijker je opbouwende kritiek spuien. Jammer genoeg is niet goed te zien hoeveel plezierl ik hieraan beleef.

En het mooie is dat de te lopen afstand heel erg meevalt. En als je een paar meter gelopen hebt word je meteen de meest comfortabele leunstoel die er maar te vinden is aangeboden. En dat is maar goed ook, want ik ben toch een heel lange dag onderweg. Maar omdat ik zo een heel aardig bedrag bij elkaar sprokkel voor een heel goed doel, ben ik graag bereid om een keer niet op hardloopschoenen rond te lopen.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/