“..en daar komen ze uit de bocht! Oh, Sean gaat onderuit en vliegt recht op de strobalen af! Oh. Als dat maar goed gaat!..” Er valt een stilte over het circuit en er stijgt gejuich op als de speaker weet te vertellen dat het goed is met Sean en de toeschouwers die hem recht op zich af zagen komen.
Sean komt dus niet in de uitslag van de 50 CC voor. Ik zag Sean ooit in de jaren ’70 recht op me afkomen en als ik TT hoor beleef ik nog steeds dat moment. Maar deze keer stond TT voor Tempo Team en de snelheid die ik met mijn collega’s ontwikkelde vandaag viel in het niet bij die van Sean. Ook als je onze snelheid met zijn allen bij elkaar op zou tellen. Maar ja, wij probeerden dan ook te rennen. In die tak van sport is nog niemand die een hulpmotortje in zijn schoenen heeft gemonteerd waardoor je een betere afzet hebt en sneller en verder kan lopen. Of ben ik nu naïef?
We hadden de uitnodiging aangenomen om de 10km in Utrecht te lopen. Mijn collega’s wilden me laten geloven dat ze niet getraind hadden op de 10km, onvoldoende kilometers in de benen hadden, twee weken niks hadden gedaan. Excuus of reden, het maakt niet uit, ze waren er wel! Onze startnummers niet en van alle mensen die uitgenodigd waren door TT helaas ook niet. Computerfout? Communicatiefout? Over twee minuten misschien… Op het laatste moment een startnummer gekregen met of zonder chip, met een andere naam . En hup naar de start!
Het startschot wordt al gegeven als wij de hoek om komen en naar de start wandelen. De één zijn veters nog moet klaar maken en de ander er als een speer vandoor gaat, in de veronderstelling dat de anderen al weg zijn. Mijn tempo ligt iets hoger dan mijn 2 mannelijke collega’s, nadat ze na de eerste kilometer zijn uitgeraasd. Ik ga alleen op pad. Sluit aan bij twee gezellig keuvelende dames die met plezier willen lopen en niet zo keikapot aan willen komen dan vorig jaar. Dat spreekt me wel aan.
Als een aantal toeschouwers in een bocht een beetje verdwaasd naar ons kijkt, roep ik spontaan: ”het is geen stille tocht.” Daarop krijgen we gelukkig een gulle lach en een hartverwarmend applaus. Misschien dat de dames denken: “hier horen we niet bij!” want bij de 5 zetten ze toch een tandje extra. Ik laat ze lopen en ontdoe me van mijn thermoshirt bij de verversing en loop dus in het TT-shirt verder. Het is warmer dan ik dacht. Ik ga door de wereld als Bas en de Olympos-angels. Ik zie geen engelen, maar gelukkig hoor ik ze ook niet. Ik word niet meer aangemoedigd, ik wijt het aan de kleine letters door mijn lange naam op het nummer.
Een opmerking over de aard van deze tocht maak ik maar niet meer. Ik haal medelopers in die na 8 kilometer het beste wel hebben gehad en de originele olympische gedachte, meedoen is belangrijker dan winnen, hooghouden. De laatste kilometer loop ik gecontroleerd uit, die opnieuw weer langer is dan de eerste, wanneer doen ze daar nu eens wat aan? De laatste 10 meter nog een versnelling en ik ben over de streep.
Mrs. P., de collega die nog geen 10 had gelopen, was al ruim binnen. De collega’s F en G, van het mannelijke geslacht, ook al ging F door Utrecht als Maria en werd hij dus als zodanig aangemoedigd, nog niet. Zij eindigen als laatsten, de hekken worden na hen gesloten, de marathon kan beginnen. G geeft nog fijntjes een ondertiteling bij een foto door zijn vrouw R. geschoten van mijn laatste meters: “het lijkt wel of je snelwandelt!” En ja, ik kan het niet ontkennen.
Maar we hebben het allemaal gehaald. We gaan allemaal nog trainen voor over 3 weken in Rotterdam zo spreken we hardop uit. Misschien halen we dan de uitslagen. Want net als Sean lijken we de eindstreep niet gehaald te hebben. Maar wij weten beter!
© Abe Runner