Willem Mütze liep al lang rond met het idee om een loopje dwars door Ierland te organiseren en op een gegeven moment besloot hij dat 2008 het jaar was dat dit moest gebeuren. Negen lopers mochten deelnemen. Het ging snel met de inschrijving. Op het moment dat de aanmeldingsmogelijkheid op zijn website stond waren ook meteen alle startplaatsen vergeven.
(Note Redactie Loopkrant.nl: Ireland Coast tot Coast. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over drie dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het eerste deel van deze bijzondere loopervaring)
En laat ik nu toevallig een van die startplaatsen gekregen hebben. Ik weet niet of ik soms toevallig op het juiste moment op de juiste plek ben of dat ik gewoon heel veel geluk heb. Op de lijst stonden bovendien: Willem himself, Theo Kuijpers, Thijs van Heugten, Martin van Nieuwenhoven, Jos Broersen, Herman Euverman, Günter Meinhold, Ruud Jakobs en Annemarie Hosli. De verzorging tijdens de tocht was in handen van verzorgster Annemarie. En zoals later gebleken is dient VERZORGSTER met hoofdletters geschreven te worden en was zij de factor die er voor gezorgd heeft dat deze tocht zo goed verlopen is.
De meeste deelnemers waren ook aanwezig op de Ultraloop in Berg en Dal en daar kregen we na afloop door Willem onze psu voor Ierland uitgereikt. Deze bestond uit 3 regencapes, 3 petten een sweater en een reflectiehesje. Op de sweater en het hesje stond onze eigen naam en de tekst Irland 2008 Coast to Coast ultra run, 8 days 444 km. Dit is natuurlijk geweldig stoer spul om mee rond te paraderen. En ook de genialiteit van de tekst mag niet onvermeld blijven. Mensen die Engels spreken kunnen lezen wat je uitgespookt hebt maar ook de mensen die alleen Duits kennen weten waar je uitgehangen hebt. Helaas was er ook in Berg en Dal iets minder leuks gebeurd. Günter was gevallen. Na afloop liet hij mij zien dat er hierbij iets vreemds met zijn pink gebeurd was. Deze kon hij niet meer buigen en stond dus omhoog. Op dat moment dacht ik nog: dit is mooi meegenomen. Als hij straks in Ierland iets drinkt doet hij dat heel chique met zijn pink omhoog en wordt hij dus voor een Engelsman aangezien, tenminste zolang hij zijn mond houdt. Helaas heb ik dat niet mogen meemaken want in de loop van de week bleek dat hij tijdens zijn val ook een rib gebroken had en hij jammer genoeg niet mee kon. Balen dus voor hem maar ook voor ons.
De psu van Willem werd door Brooks aangevuld met een heel mooie set kleren; zodoende mocht ik de dag na Berg en Dal naar de marathon van Eindhoven om daar op de sportbeurs bij de stand van Brooks al dat moois in ontvangst te nemen. Voor mij was het wel even een heel vreemd gevoel om in een stad waar op dat moment een marathon gelopen wordt rond te lopen zonder dat ik zelf meedeed. Mij viel ook op dat als je de aangeboden sportdrank drinkt en je loopt in je niet in je loopkloffie, dat dat spul voor geen meter smaakt. Maar dat ik daar kon paraderen in mijn shirt met opdruk Irland coast to coast maakte veel goed. Om de sterallures nog te vergroten moesten we daarna naar Weert voor opnames van de lokale televisie. Niet alleen verwachtten zij dat wij voor hen een stukje zouden lopen maar ook dat wij een aantal rek- en strek oefeningen zouden doen. Ben ik even blij dat het uitzendgebied van deze lokale zender net tot aan mijn woonplaats reikt. Op het moeten lopen tijdens deze opnames was ik niet echt voorbereid; gelukkig had ik de mooie nieuwe Brooks kleding en was ik dus weer prima in staat om door een overdaad aan verpakking het gebrek aan inhoud te maskeren. Helaas had ik geen loopschoenen meegenomen maar ook hier bood Willem weer een uitkomst. Het mogen lopen op een paar schoenen van Willem is wel een heel aparte ervaring. Ik ben bepaald niet gezegend met een paar schattige kleine voetjes, maar maatje 16 is echt groot. We zullen maar zeggen dat dit een heel apart gevoel van vrijheid aan de voeten geeft.
Na een zeer korte nacht stond zaterdagmorgen om klokslag 4 uur Willem bij mij voor de deur en ging het eindelijk eens zonder enige problemen richting vliegveld. Toevallig keek ik na verloop van tijd eens in de spiegel en zag ik dat Martin en Thijs achter ons reden. Om het milieu te ontlasten en de gezelligheid te vergroten hebben wat stuntwerk op de vluchtstrook verricht en konden we in een auto onze rit vervolgen. Tevens konden Martin en Thijs vanaf dat moment ervaren hoe het zou zijn als zij in Ierland tussentijds zouden moeten uitstappen en de rest van de loop tussen en onder de bagage zouden mogen doorbrengen. Achteraf is gebleken dat dit voor één van beiden als een absoluut onwenselijke situatie ervaren is.
Ook de rest van de groep stond keurig op tijd op het vliegveld en wij waren om even na 8 uur in Ierland. Willem en Annemarie gingen de huurauto halen en de voor de rest van de groep was een taxi besteld. Gelukkig had de taxi chauffeur ook een echtgenote met een rijbewijs en een auto dus hoefden we ons avontuur niet bij elkaar op de schoot te beginnen. Na een ritje van 1 uur en 45 minuten belanden we in Ballyvaughan. Tijdens de rit viel mij op dat de kwaliteit van de grote doorgaande wegen toch ietwat anders was dan wij in Nederland gewend zijn. Gelukkig hebben de Ieren daarom voor slechte wegen een snelheidsbeperking tot 100km/h ingevoerd. Voor mijn gevoel reden wij ietwat sneller. Een stiekeme blik op de snelheidsmeter (achteraf een heel goed woord) vertelde mij dat mijn inschatting van de snelheid fout was, want de naald stond zelfs een beetje onder de 100 en de snelheidsensatie werd dus waarschijnlijk veroorzaakt door het ontbeken van schokdempers. Later zag ik dat de cijfers op de teller geen kilometers maar mijlen aanduiden en ik dat ik wel degelijk een goed gevoel voor snelheid had. Ook realiseerde ik mij toen dat het lopen op dergelijke slechte en smalle wegen waar zo hard gereden werd voor een extra uitdaging zou zorgen. Ik heb met de chauffeur nog even over het weer gepraat. Hij vertelde dat ze vorige week in Ballyvaughan vloedgolven gehad hadden en dat er hierdoor panden beschadigd waren en auto’s in zee gesleurd waren. En ook de komende periode zou het weer slecht blijven.
Na een uitgebreid ontbijt stelde Willem voor om even een wandelingetje van een uurtje door de bergen te maken. Ondanks dat ze ook mee geweest waren naar Florence trapten twee lopers hierin en konden zij geheel onder de modder en met hun eerste schrammen van de doornstruiken na 4 uur bij ons in de pub aanschuiven. Iedereen was moe van het vroege opstaan en de reis en dus lagen we netjes op tijd in bed. Ik had trouwens het genoegen om de eerste nacht een kamer met Willem te mogen delen. Willem kon mij dan ook de volgende morgen verrassen met informatie die mij geheel onbekend was: ik blijk te snurken…..
Voor de looproute en foto’s verwijs ik naar de gebruikelijke animatie op mijn site.
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/