Wat een marathonweekend was het toch! Zoveel meegemaakt in een korte tijd en ook zoveel voor mij bekende webloggers gezien. Wees niet boos als ik niet alle namen noem in het verslag, want het waren er best wel veel. Verder moet ik zeggen dat Eindhoven mij geholpen heeft om de marathon uit te lopen. Geweldig die toeschouwers aan de kant.
Zaterdag. Samen met Mo en Hariette pak ik de trein naar Utrecht en dat gaat best vlot. Ruim twee uur later zitten wij midden in het centrum van Eindhoven. Het Eden Crown hotel zit midden in het centrum en het ziet er goed uit. De pasta-avond is door onze Mario geregeld en met 26 andere Belgische webloggers zitten wij gezellig te eten. Voor mij en Mo de eerste keer dat wij de meesten eens in het eggie zien. Ik zal niet alle namen noemen maar Katrien viel meteen op met haar vrolijke lach en natuurlijk Mario. Ook het gekregen webloggers T-shirt ziet er mooi uit. Mijn eigen weblognaam erop, super! Verder prima gegeten en dan is het eigenlijk tijd om naar bed te gaan. Echter samen met Mo, Tineke en vriendin ga ik nog een biertje halen bij cafe Movies aan de overkant van het hotel. Even gezellig babbelen en het biertje was ook wel lekker!
Zondag. Ik slaap altijd slecht voor de marathon en dit keer is het niet anders. Het uitgaansleven van Eindhoven was duidelijk te horen vanuit het hotel, dus dat zal ook meegespeelt hebben ditmaal. Dan een heerlijk ontbijt en op naar het beursgebouw waar het startnummer op me ligt te wachten. Vlak voor de start dé grote ‘hardloopwebloggersontmoeting’ . Maurice is er met zijn fiets ook bij en zelfs Tiny komt kijken. Dan is het tijd om aan de marathon te beginnen! Met mijn zere enkel, die nu weinig pijn heeft, probeer ik in de startvakken de blauwe pacer ballon van 3:30 te ontdekken. Ik geef de moed op en zeg tegen Mo dat hij maar bij de wedstrijdlopers gaat staan. Ik loop gewoon rustig de marathon uit vandaag. Mo pept me op en gaat nog even door met op mij in praten "Ga voor een tijd Rinus!". Hij neemt mij mee naar de voorste startvakken en hoe hij het doet weet ik niet, maar plots sta ik vooraan…
Het aftellen begint en weg ben ik. Veel publiek aan de kant en het tempo gaat al snel. Ik meen 4:40 minuut/km. De enkel voel ik al opkomen en ik zeg tegen Mo dat ik veel langzamer moet gaan lopen om te kijken hoe de enkel gaat én om aan te voelen wat een mooi tempo is. Dan ziet Mo Hans van Klaveren in de verte en na drie kilometer komt de pacer van de 3:30 uur voorbij en sluit hij aan. Het tempo is behoorlijk snel en volgens mij veel sneller dan de 3:30 uur en niet vlak daarna ga ik samen met Mo Hans al voorbij. Mo krijgt het na vijf kilometer moeilijk en haakt af. Ik stamp door en volg de blauwe ballonnen. Dan komt plots de oranje pacer groep voor de 3:15 uur voorbij lopen en de pacer geeft aan dat onze blauwe groep veel te snel gaat. Gelukkig gaat het tempo wat langzamer, want 4:40 a 4:45 km/minuut is natuurlijk waanzin.
Op acht kilometer komt Maurice voorbij fietsen en flimt hij mij en vraagt hoe het gaat. Plots is Mo ook weer bij de groep. Waar komt die nu die weer vandaan? Het tempo blijft hoog en de enkel voel ik niet en ik voel mij sterk. De pacer loopt voor mij gevoel nog steeds niet echt lekker en bij de drinkposten gaat hij juist versnellen en trekt zo de groep uit elkaar. Op de 21.1km kom ik weer terug in het centrum van Eindhoven. Het staat vol met mensen aan de kant van de weg en nog nooit zo iets gezien tijdens een marathon. Ik zie Maurice weer staan, een groet een weer verder. Het gaat nog steeds prima. Dan plots een zere knik in mijn linkerenkel en het is gedaan met de marathon. Ik ga meteen aan de kant en probeer te rekken en te strekken. Ik besluit om meteen te stoppen. Onze mo komt voorbij en ik geef aan dat het afgelopen is. Dan ga je denken "Ik wil niet stoppen. In ieder geval proberen de marathon uit te lopen.. De 3:30 uur kan ik wel vergeten. Ik weet het…" De pijn zakt weg en ik vervolg in een lager tempo mijn weg en het gaat redelijk. Dan komt Hans voorbij en geeft aan dat als ik bij hem aansluit die 3:30 uur gemakkelijk kan halen, maar ik doe het niet.
Uitgebreide videosfeerreportage Eindhoven marathon door Maurice van den Berge (met op 2.29 Rinus van der Wal)
Op 27 kilometer gaat het tempo nog lager en moet ik zelfs gaan wandelen. Uit het niets ineens weer een 3:30 uur pacer groep met groene ballonnen. Ik snap er niks van! Later begreep ik van Mo dat de pacer veel te snel ging en dat na 30km niemand meer met de man mee liep. Iedereen was afgehaakt! Op dat moment nog een snelle gedachte om mee te gaan, maar ik kan niet. Op 30 kilometer gaat het tempo rap onderuit en 2:31 uur is nog niet eens slecht ,maar de laatste 12 kilometer van een marathon is altijd moeilijk. De enkel gaat steeds meer pijn doen en dan vooral bij de linkerbochten. Iedereen haalt me in en dan zakt de moed pas echt in je schoenen.
Op 35 kilometer gaat het helemaal moeizaam en moet ik regelmatig stoppen, rekken en strekken. Wandelen en op een nog lager tempo verder. Een flink aantal Belgische webloggers, waaronder Katrien, komt mij voorbij en proberen me op te vrolijken. Maar ik kan haast niet meer. Dan een busje voor uitvallers en ik overweeg om te stoppen en in het busje te stappen. Maar het publiek schreeuwt me verder en noemen m’n naam en ik besluit om verder te gaan. Nog maar vier kilometer en ik zie dat ik nog onder de 4 uur kan komen. Ik begin te rekenen en ik moet me nu echt helemaal oppeppen om door te gaan. Het publiek blijft op me inpraten en ik probeer toch enigzins te lopen, maar wat gaat het toch moeilijk zeg. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen??
Dan nog twee kilometer en ik ben in het centrum. Wat een publiek en muziek! Beregezellig en ik versnel iets. Op een gegeven moment denk ik stoer te zijn door even te gaan dansen op de muziek. Een kramp schiet door mijn rechterbeen. Ik kan geen stap meer verzetten en sta uitgeteld aan de kant te rekken en te strekken. Wat ben ik toch een oen om met de marathon te gaan spotten! Weer een les: "Spot niet met de marathon, want je komt je zelf tegen". Ik denk ‘na twee minuten probeer ik het weer’. Ik ga nog langzamer richting de 41 kilometer. Gelukkig zie ik de eindstreep. Op nog 500 meter moet ik weer wandelen. Het gaat zowat niet meer. Wat een marathon zeg! De draad weer oppakken en finishen in 3:57:05 uur. Oh, wat ben ik blij dat ik klaar ben. Voor mijn gevoel de langste marathon die ik ooit heb gelopen. Na afloop kom ik weer vele webloggers tegen en na een praatje wil ik eigenlijk alleen maar naar het hotel om te rusten, drinken en te douchen. Na het bijkomen begint de terugreis met de trein. In Castricum nog even uit eten en even echt bijkomen.
© Rinus van der Wal – Heemskerk / http://www.rinusrunning.punt.nl