Ik lig nog in bed. Mijn wekker is net afgegaan en ik hoor de regen tegen het slaapkamerraam aan kletteren. De wind suist door de bomen. Mijn eerste gedachte is:”Ik meld me af, mijn bed ligt heerlijk”. Vervolgens ratelen de gedachten door. Nee, mijn zussen gaan deze loop niet alleen doen en ik hijs me uit bed.

Tijdens het inpakken van mijn rugzak dwalen mijn gedachten af naar voorgaande jaren. Mijn rugzak is lang niet meer zo vol. Voorgaande jaren waren trolleykoffers vol met reservekleding geen vreemd beeld. Inmiddels beperk ik me met noodzaak.

Waaiend op de fiets, trap ik richting het station. In de verte zie ik mijn zussen staan en verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik heb er zin in. Een dag vol lol maken staat ons op te wachten. Na een korte rit naar Zutphen in een bomvolle boemel stappen we op ons gemakkie over in de trein die ons steeds een stukje dichterbij brengt.

We vinden een prachtige plek bovenin, keuvelen op lichte toon wat met elkaar, er wordt gelachen, en dan gebeurt er iets wat zal leiden tot een van de grootste uitdagingen. We worden tot stilte gemaand. We zitten in de stilte coupe. Wat een uitdaging! In de verte zie ik de skyline van Nijmegen op mijn netvlies verschijnen. We gaan het doen, hier is een feestje. Uitgestapt met nog duizenden lopers, belanden we zowaar in het NS promo filmpje en stuiteren door. Run2day is onze thuisbasis voor vandaag. Een zeer gastvrij welkom. Omkleden, een plasje, foto, nog een foto en tenslotte nog een foto. Banaantje, koekje, bakkie thee, alles staat klaar.

Buiten raast de wind nog steeds door de bomen, de regen is inmiddels gestopt. Het roze startvak wordt onrustig. Ik hoor de winnaar al binnen komen en de prijzen worden uitgereikt. We gaan starten en juichend trekken we de onsierlijke en tailleloze regenponcho over ons hoofd. Horloge staat op scherp en zie dat mijn hartslag nog heerlijk rustig is. Ja we zijn los. “Succes Girls”, roep ik nog naar mijn liefste zussies, maar ze zijn al weg. Onderweg neem ik de complimenten over onze shirts van medelopers aan. Op de vraag of we echte zussen zijn wordt met een bevestiging beantwoord. De vraagster loopt door, waarop er wordt geroepen:”Vooraan loopt ook nog een zus, doe haar de groeten.”

Een bordje 3 km, voel me misselijk en licht in het hoofd, even dwaalt de gedachten af “zal ik…” en laat de gedachte niet uitspreken en loop stug door. Probeer met man en macht bij te blijven om te kunnen aanklampen bij mijn zussies. Gelukkig houden ze wat in, ik ben er weer. Vals plat is echt vals. Gelukkig een drinkpost en probeer nog een slurpie naar binnen te werken en een watertje erachter aan. We gaan verder, wind in de rug, lekker hoor. De kilometers schieten door, strompel heuvel op en vlieg van de heuvel af met de armen opzij. Wat een geluk om te mogen lopen. Wetende dat kilometer 11 nog moet komen loop ik gestaag door en houd de staartjes van mijn zussies in mijn vizier. Er wordt gevraagd of ik ook een dextro wil en mompel een kleine nee. Wellicht komt het er wat onaardig uit, dan alsnog mijn excuses.

Ja daar is het bordje kilometer 11 en maak me klaar voor de laatste heuvel. Wat valt het me zwaar vandaag. Concentreer me op mijn ademhaling en zet voetje voor voetje. Elke stap is er 1 die me dichterbij de finish boog brengt. We worden wat omgeleid omdat een boom wat scheef hangt en veiligheid voor alle lopers hoog in het vaandel staat bij deze beproeving. De boom hangt nog scheef en geeft het nog niet op, de brandweer staat klaar om hem bij zijn voeten klein te maken tot kachelhout. Mijn gedachten dwalen af naar de voorverwarmde poncho’s waar ik mijn stem op zou zetten als deze ontworpen zou worden.

Yes weer een 2 kilometer in the pocket. Bordje 13 nadert en het publiek heeft er zin in. Juichend langs de kant. Het maakt me weer vrolijk, een glimlach tekent weer op mijn gezicht. In het startvak was mijn hartslag nog heerlijk laag nu schreeuwend hoog en ik voel dat ik stuk ga. De laatste kilometer gaat in, naast me hoor ik:”Joepie we zijn er bijna, ik zie de finishboog”.

En dan gaan als vanzelf mijn handen de lucht in. Het is me weer gelukt en ik laat de tranen lopen.

© Loopzus Manon Buitenhuis (B2) – facebook.com/loopzussen