Hoe belangrijk kan het zijn om een leuke marathon in het vooruitzicht te hebben op onzekere momenten in je leven? En is het verstandig om zo’n inspanning te leveren als je je van tijd tot tijd zorgen maakt over je werk en of je volgend jaar weer een baan hebt…?

Zo wordt elk jaar midden in de Nieuwjaarsnacht de inschrijving gedaan voor de Zeeuwse Kustmarathon. 9 maanden wordt uitgezien naar de grote dag aan de Zeeuwse kust, het rennen in de zilte wind over de Stormvloedkering en het strand, luisterend naar de bulderende zee, en dan natte voeten in de branding, en zwoegen in de duinen bij Domburg…..en er gebeurt nogal wat in zoveel tijd.

Het is al herfst, en de geest vult zich met fijne gedachten aan wat er de afgelopen tijd voorgevallen is. En niet alleen aan zonnige momenten in de zomer, maar ook spannende momenten in het voor- en najaar. Zou ik volgend jaar ‘echt’ werk hebben? Heeft een cursus in de ICT nog zin voor een oude man die een marathon niet eens meer onder de 4 uur kan hardlopen….. Ja hoor, het examen is gehaald en een fase met stages begint. Er zijn mensen die je weer willen hebben…. Heeft dat iets te maken met opbouw van zelfwaarde of zelfs zelfverzekerdheid?

In ieder geval hebben we elke jaar in begin oktober de Kustmarathon Zeeland. Al 13 jaar een vast punt in het jaar. Om naar uit te kijken in zekere en onzekere momenten. Een monument? Nee, maar wel een kleine houvast.

De post uit Zeeland ligt ruim van tevoren in de brievenbus. Het programmaboekje en het startnummer worden zorgvuldig op tafel uitgestald, en ik voel me trots dat het weer kan. Meedoen met ongeveer wel de leukste, maar zeker wel de zwaarste marathon van Nederland. Hoewel, voor de liefhebbers onder ons is natuurlijk vanalles mogelijk, maar voor mij telt de Zeeuwse kust in al zijn vormen en gruwelen! Vele keren werd afgereisd naar het verre Zoutelande, 240 km heen en 240 km terug en alles is meegemaakt tijdens de tocht van start tot finish: veel zon, en veel regen, maar ook een zuidwesterstorm, afgekalfde duinen, een pas opgespoten strand, en vooral veel waden langs de vloedlijn en heel af en toe waren de omstandigheden heel optimaal: noordenwind, en laagwater, en een hard strand, en een mild zonnetje op het hoofd.

Dit jaar wordt Facebook gevuld met hardloopfoto’s uit het verre Zeeland, van trainingsgroepen die duinen en dijken en stranden op en afrennen. Heerlijke foto’s en voor mij heerlijke vooruitzichten. Verder een aantal snelle hardlopers van AV Veluwe en AV’34 die dit jaar acte de présence willen geven, en zodoende het vaandel van ons Apeldoorn hoog houden. Top 10 had ik gehoord, ja, die zal ik wel bij de start en de finish zien, of bij de prijsuitreiking.

Tenslotte heeft de auteur dezes een zeer optimale trainingsactiviteit uitgevoerd door een duurloop te maken van welgeteld 80 km vanaf Amsterdam-Centraal in de richting van Apeldoorn. Dat zal toch wel genoeg zijn?

De auto werd weer om 9:10 uur geparkeerd op een stil stukje in een buitenwijk van Zoutelande, en we moeten een stukje wandelen naar het centrum. Een aantal zenuwachtige medehardlopers vergezellen me, en het gesprek gaat natuurlijk over de leuke en minder leuke dingen van De Marathon. De tegenwind op de dam en de dijken, en het losse zand op het strand. De stemming stijgt verder en verder, en plots schiet een pijn in de rechterknie. Dit is nog nooit gebeurd met me, en vele gedachten schieten door mijn hoofd over wat aan de hand is. Zit dit tussen de oren of werkelijk in de knieën?

Vele Zeeuwse Kustmarathonvlaggen sieren de straten, en eenmaal in het centrum komt een gevoel van opwinding op bij de schrijver dezes. Eerst een koffie en een appelpuntje en dito slagroomtoefje want je weet nooit wat er nog kan gebeuren. Onder de koffie stroomt het centrum vol met Zeeuwse Kustlopers en het terras van Hotel de Distel telt ook een aantal druk pratende marathonlopers. In een mum is hun koffie op, en ik zie ze in verderop opgestelde bussen verdwijnen. De stoel wordt wel erg heet onder de gat, en er wordt snel afgerekend. Er is zelfs geen tijd voor een wandelingetje in de ochtendzon over de dijk en het strand. Het moet niet gekker worden met het opbouwen van de ‘gezonde wedstrijdspanning’.

Hardloopgesprekken werden gevoerd terwijl het landschap van Walcheren en Noordbeveland voorbijschoof. Het blijkt afgaand tij te zijn tussen 2 en 3 uur in de middag. Dit betekent een makkie dat strand, en de wind was niet hard maar stond ZZO, dus enigszins tegen op de Westkapelse Zeedijk.

De meegebrachte broodjes en koeken werden verorberd met bekertjes koffie. Elbert Voogt, die doordeweeks Runnersworld in Apeldoorn runt, werd gesignaleerd aan de bar, en hem werden de beste wensen voor de loop, en ook de hartelijke groeten aan de andere toplopers overgebracht.  De benen voelden weer goed, en vol goede moed werd ingelopen. Weer schiet een pijn door de rechterknie en nu schiet door het hoofd wat te doen zo’n 20 minuten voor de start. Waarom komt die pijn zo plotseling terug?

Voorzichtig loop ik naar het centrum van Burgh, enigszins beduusd tussen de andere hardlopers en hopende dat de pijn in de knie zal zakken. Er is weinig tijd over, en ik zoek een plekje in de wachtende menigte. Zo’n opbouw van hardloopspanning had ik niet verwacht. We wachten op de 12 slagen van de kerkklok en op You’re The Voice, en dan op de beweging van het peleton.

We gaan over de Duinweg naar Westenschouwen, en verdwijnen in de brede duinenrij er wordt uiterst behoedzaam gelopen, en het traject over de drassige modderpaden doet dit jaar pijn. De knieën kunnen worden getest bij de laatste duinhelling en bij de afgang naar het strand. Het ging redelijk goed, en het gevoel van de tocht “naar de andere kant van de horizon” werd gemengd met zorgen over wat komen ging.

De colonne loopt gestaag en soepel over het strand, en de opgang naar de stormvloedkering deed weinig pijn. Drommen mensen staan bij het begin van de kering de lopers aan te moedigen voor de overtocht. 10 km Stormvloedkering met lekker lopend asfalt, en links en rechts verre uitzichten over de Oosterschelde. En rechts de schuiven met daaronder het bulderende water dat naar de Noordzee stroomt. De stemming is goed, en af en toe worden groepjes ingehaald. De pijn in de knie is vrijwel verdwenen, maar voelen nog wat slapjes.

Immense windmolens aan de horizon dienen als bakens voor de hardlopers: vanuit de verte gezien duurt het wel even voordat ze groter worden, maar dan heb je ook wat! De Zeelandbrug is als een streep aan de horizon links te zien en ook de Plompe Toren. Voor deze uitzichten ben ik naar Zeeland gekomen!

Na de Stormvloedkering volgt Noord-Beveland, en weer zien we weidse stranden en Zeeuwse Luchten. Het is haast een traditie geworden dat het traject van 5 km over de dijken wordt afgesloten met hartelijke aanmoedigingen van 2 van mijn lieve zussen en beste zwagers. Foto’s worden uitgewisseld, en drankjes en koekjes worden uitgedeeld. Dit is erg welkom, want de afgang naar het strand van Vrouwenpolder wordt erg soepel ingeslagen. Mensenmassa’s staan rijen dik en begeleiden de marathonlopers in de richting van de vloedlijn. Hoewel een relatief hard strand bij eb zijn er legio zandduinen met rul zand, en dan moet er toch even gewandeld worden….

Het blijft toch wel erg zwaar, en het duurt 3 kwartier voor een lange sliert mensen de hardlopers weer vanaf de vloedlijn het strand af leiden. Even tijd om uitgelaten te zijn, en de weg naar Domburg wordt ingeslagen. Bossen en open duinen liggen voor ons, en de watertoren van Domburg geldt als richtpunt: een dikke verticale streep aan het einder. Hier en daar een steile helling die nu wandelend afgelegd moet worden.

Een km voor Domburg tref ik een wandelend meisje die wil stoppen. Moe, en met 2 steile duinen voor zich denkt ze de finish niet meer te kunnen halen…. Ik vertel haar dat dat wel degelijk lukt, en dat ze genoeg in zich heeft om de draad weer op te pakken… Ik zei van kijk eens mijn knie deed erg pijn bij de start, en door rust en vertrouwen ben ik al zover gekomen! Maar vooral het genieten van de omgeving en van de aardige mensen langs de kant doet je beseffen dat je in een bevoorrechte situatie zit…… We hebben even gezellig gekletst, en ze is weer gaan wandelen. Ik ben verder gegaan naar Domburg, 30 km zit erop, en nu komt de vuurtoren van Westkapelle in zicht, als een dun streepje. Maar niet eerst als het terras van het Strandhotel gepasseerd is, met gasten aan krab en witte wijn en flinke bieren….

De Hoge Hill geldt als een soort ijkpunt op de route: kunnen we de trap omhoog soepel nemen? En wat voor gevoel geeft het uitzicht over de Westkapelse Zeedijk tot in de uiterste verte? 11 km nog te gaan, het kan niet anders! Aan de rechterkant een zee die beukt tegen een dijklichaam van asfalt en basaltblokken. Aan de linkerkant een immense en steile diepte in de richting van de polder van Walcheren.

Ergens halverwege, als de vuurtoren al een stukje gegroeid is, word ik op mijn schouders getikt. Ik zie het meisje langskomen die ik gesproken en aangemoedigd heb voor Domburg. Zij heeft een maatje gevonden en loopt dankbaar en gestaag voor me uit in de richting van Westkapelle.

Het 35 km punt ligt in de bocht van de zeedijk, en wordt gemarkeerd door een klein voortorentje die ook vanuit de verte zichtbaar is. Het voelt als een begin van een nieuwe etappe op de dijk. In de verte zie je de drankpost, nog verder de tank uit WWII, en nog verder weg de radartoren die het begin van de duinen inluidt.

De drankpost bij 36 km geldt als een bijzonder punt op de route.  Er is drank, muziek en een ereboog, en het publiek moedigt de langskomende lopers uitbundig aan. Mogelijk is er een gevoel dat je d’r eindelijk bent na het hele eind over de Zeedijk… en dan het idee dat het nog 6 km hardlopen is!  Maar de tank bij 37 km wordt door de lopers waardig gepasseerd, en bij de radartoren 38 km wordt cola geschonken en mag begonnen worden aan de rij duintoppen in de richting van Zoutelande.

Er zijn mooie uitzichten over de Westerschelde, en er zijn altijd schepen vlak voor de kust te zien op weg naar Vlissingen of Antwerpen. De etappe over het strand is dit jaar anders: het is vloed,  en de weg tussen de strandpaaltjes verloopt moeizaam vanwege te dikke marathonlopers. Bij mij is het niet anders. Grote tussenopeningen waren bereikbaar via grote omwegen door het rulle zand. Ook dat nog. We moeten voorzichtig zijn bij de trappen, vanwege de knieën. Maar eenmaal op de dijk kunnen de remmen los en het geluid van de finish werkt als balsem voor de benen….. De Langstraat met zijn café’s en overvolle terrassen, iedereen schreeuwt je vooruit naar de finish. Bij de finish staat Lein Lievense om iedereen persoonlijk de hand te schudden.

Mijn zus en zwager staan bij de finish, ik wist het, speciaal overgekomen vanuit Eindhoven om dit mee te maken. Ja hoor, ik heb me lang moeten inhouden onderweg, maar nu kan het, en het mag ook: een grote beker Erdinger Alkoholfrei Bier! Ik heb het trouwens ook verdiend… PROOST!

Op Facebook verschijnt vrijwel meteen een finishfoto met mij d’r op. Geschoten van Omroep Zeeland vanaf de luie stoel thuis van een enthousiaste supporter. Dat is snel! Daarna stromen felicitaties binnen via het mobieltje van mijn zus. Het mag niet gekker worden. En ik ben nog niet gedouched ook niet….

Mijn zus en zwager gaan huns weegs, en de schrijver dezes zoekt een kleedkamer op. Er is nog zoveel te beleven vanavond in Zoutelande. Dat was ook zo. In de pizzeria werd de Zeeuwse Kustmarathon gevierd en Facebookvrienden kregen foto’s uit Zoutelande met een verdiende marathonmedaille en pizza en bier en wijn…. ALWEER PROOST!

De wandeling door Zouteland was iets anders dan anders: Behalve een wandeling over de dijk was ook een belangrijke vraag hoe mijn Apeldoornse hardloopvrienden het gedaan hebben deze middag. Was het een top 10? Deze vraag werd aanstonds beantwoord, want het gezelschap stond klaar op de boulevard om aan het bier te gaan, en ook voor de prijsuitreiking. Nee, het was 15 en 17… Ook goed toch? Heel even mijmer ik, als ik eens met zoveel snelheid en roem over de finish zou komen.

Het was nog lang onrustig in de feesttent. Plaats 15 en 17 levert niets op helaas, maar Elbert Voogt onze troef van 59 jaar kwam iets later binnen, maar viel in de prijzen in de categorie 57-63 jaar. Knap werk. Ook hier kwam een einde aan. Het Apeldoorns gezelschap werd verlaten en de auto werd opgezocht op de plek waar die verlaten was. Het duurde even voordat de weg naar Domburg ingeslagen kon worden wegens een drankcontrole op de eerste rotonde buiten Zoutelande. Ik heb me kranig gedragen tijdens de blaastest, en toen werd me meteen de weg gewezen naar de Stormvloedkering en Schouwen Duiveland. De route loopt langs de Plompe Toren en Zierikzee, en om 22.30 uur werd het Zeeuwse land verlaten. Wat overblijft zijn de zoete herinneringen aan een heerlijke dag vol met Zeeuwse Luchten en Zeeuwse Uitzichten.

Een heel jaar doen we het met deze gedachten. Als het Oudjaar voorbij is zullen de gedachten verfrissen en wordt uitgezien naar de Midwintermarathon, Twentemarathon, Leidenmarathon, Marathon Monschau en Kustmarathon Zeeland…. <zucht>

Het was al nacht toen thuis een wijntje genuttigd werd, en er werd evenzovele keren geproost op een geslaagde dag in het Zeeuwse. Geen bus met Apeldoorners, maar wel een auto volgeladen met toplopers. Dit jaar de ZWAERSTE en MOOISTE marathon van Nederland, en volgend jaar weer!

© Kees Heil – Apeldoorn