‘Buiten de kaders gaan. Op de tenen lopen. Nieuwe wegen bewandelen. In iemands voetsporen treden. Je ronde lopen.’ Allemaal mooie uitspraken die je dagelijks aantreft in het werk. Bij elke wissewasje denk ik glunderend aan de trainingen die me die week nog te wachten staan. Na de vervelende enkelblessure ben ik weer van de partij. Of ik ervan geleerd heb? Natuurlijk, zeg ik nu.

Lopers zijn nu eenmaal hardleers, dus ook ik. Ooit gelopen met blauwe tenen, blaren op de voet en een millimeterdik eeltlaag onder de hak. Of dit lekker loopt? Niet altijd, maar lopen is nu eenmaal verslafend in mijn geval. Diep van binnen weet ik dat het zo verdomd belangrijk is om de voeten te koesteren. Door een mail van Ilse Hijnen van NVvP ben ik deze week weer flink met de neus op de feiten gedrukt. Zij is podotherapeute en leest me duidelijk de les voor. En dat moet ook bij mij. Ik als eigenwijze hardloopster.

Misschien leuk om te melden: jaren geleden, toen ik nog écht jong was, wilde ik graag fysiotherapeute worden. Bij het zoeken naar de juiste opleiding ben ik tijdens een open dag ook in aanraking gekomen met de podotherapie. Het leek me wel wat, maar om nu dagelijks alleen met voeten bezig te zijn? Voeten die ongewassen voor je neus verschijnen, bah! Nu ben ik werkzaam in de ICT-branche en heb ik dagelijks te maken met PC’s. Zwetende IT-beheerders, knorrende klanten en met koffie en koek besmeurde toetsenborden. Of dat nu hygienischer is betwijfel ik ten sterkste. En dan nog maar niet te spreken over de telefoon met headset. Ondanks dat wel bij een bedrijf terecht gekomen die ‘ontzorgt’.Met deze voorgeschiedenis in het achterhoofd stel ik me toch de vraag: "Waarom loop ik dan toch door met pijn in de rug?" Joost mag het weten. Kijk als de podotherapeut nu Joost heet, dat is hele andere koek.

Maar wat vindt Ilse nu? Ilse:"Wel je materiaal verzorgen, maar je voeten vergeten. Dat is de fout die menig sporter maakt. Je voeten krijgen tijdens het sporten heel wat te verduren. Zij dragen het lichaamsgewicht en tijdens het sporten is die druk nog hoger. Bij hardlopen bijvoorbeeld gaat het om drie tot wel vier maal je lichaamsgewicht. Ook van je andere spieren en gewrichten wordt het nodige verlangd. Denk maar aan snelheid, kracht en herhalende bewegingen. Wie te weinig aandacht besteedt aan zijn voeten, loopt al snel de kans op een blessure."

Allemaal leuk en aardig, maar wat doe je eraan? In mijn huidige werkweek en de familiebezoekjes heb ik geen tijd voor een uurtje podo. Het zijn natuurlijk allemaal goedbedoelde adviezen en ik moet eerlijk bekennen dat het gewoonweg luiheid van mijn kant is, maar als een echte loper geef ik dat natuurlijk niet toe. Nee, ik geef gewoon de schoenen de schuld. De drukke werkweek. De kinderen, van de buren, waar je voortdurend achteraan moet rennen. Last van je rug, omdat je je schoonmoeder hebt geholpen met schilderen. Last van je schouders, omdat je de nog net iets te natte gordijnen boven je hoofd hebt opgehangen. Dat komt toch niet door het niet verwennen van je voeten? Of wel Ilse? Ilse:"Als je weleens pijn hebt aan je voeten, of last hebt van je knieën, je heup, je rug of je spieren, kan het ook gaan om een afwijkende voetstand, een verkeerd looppatroon of een voetaandoening die verder gaat dan een blaar of een eeltplekje. En dat gaat niet vanzelf over. Sterker nog, hoe langer je die klachten negeert, hoe erger die klachten worden."

Tuurlijk neem ik voldoende rust en doe ik geen gekke dingen. Die blaar prik ik met een steriele veiligheidsspelt door en met een weekje rust kan wel weer gelopen worden. En ach die eeltplek. Die krijg je toch met het verstrijken van de jaren. Is het nu echt zo erg Ilse? Ilse:"Met al die klachten en ook met voortdurend terugkomende blaren en eeltplekken, moet je niet zelf aan de gang gaan. Die verdienen de aandacht van een specialist. Een podotherapeut is een erkend paramedicus en kan die klachten signaleren en behandelen."

Wat kan een podotherapeut daar dan aan doen behalve melden dat je drie weken niet mag hardlopen? Daar zit ik als loopster niet op te wachten. Ik denk ook dat dat voor menigeen de reden is om niet te gaan. We lossen het in deze maatschappij wel allemaal zelf of. We zijn toch geen watjes?! Ilse:"Tijdens het onderzoek stelt de podotherapeut een groot aantal vragen. Hij of zij kijkt naar je looppatroon en beoordeelt de functie van je voet. Indien nodig volgt aanvullend onderzoek, bijvoorbeeld van de knie, de heup of de rug. Ook je dagelijkse en je sportschoenen worden aan een inspectie onderworpen. Aan de hand van het onderzoek stelt de podotherapeut een behandelplan op waaruit een therapie of klein advies voortkomt. Ga eerst naar je huisarts en laat je doorverwijzen. Vergeet je voeten niet, want niets is fijner om te lopen, te wandelen en te sporten zonder problemen. "

Eerlijk gezegd voel ik me nu best een beetje schuldig. Als ik nu tijdig een afspraak maak kan veel leed voorkomen worden, maar wat doen wij lopers. Wij gaan pas als het blessureleed de hoogste boomtop heeft bereikt en waarbij de specialist alleen nog maar KAN zeggen dat het hardlopen sterk verminderd moet worden. Waarom maken we het onszelf en Ilse nu telkens weer zo moeilijk. Snappen we dan niet dat zo’n mededeling voor Ilse en haar collega’s ook niet fijn is om te melden. Slecht-nieuws-gesprekken zijn nooit leuk. Deze week maar eens iets goeds gaan doen. Voor mezelf en alle paramedici in de Nederland. Nou, ik gooi m’n voetjes maar van de bank. Eerst maar eens lopen en dan zien we morgen wel wanneer ik een afspraak maak met de podotherapeut. Ditmaal ga ik het écht doen, wie gaat met me mee?

© Redactie Loopkrant Fiona Markus