Zondag 6 september 2015, de dag van de 1e editie van de Wisenttrail. Mijn aanmelding voor deze Veluwse trail was vanaf het begin duidelijk. Tuurlijk wil ik daarbij aanwezig zijn. Hoe groot is de kans dat je in je eigen achtertuin mag “trailen”. Ruimschoots op tijd van huis vertrokken en bij het naderen van het wedstrijdterrein duikt een prachtige startlocatie op, het bijzondere terrein van Huize Caesarea. Het complex wordt  momenteel gebruikt door het Leger des Heils, maar is in het verleden gebruikt als kindertehuis,  klooster, sanatorium en seminarie. Het Leger des Heils verzorgt momenteel op het terrein de opvang van ex-  verslaafden met 24 uur per dag begeleiding. De gerestaureerde kapel heeft nu een maatschappelijke multifunctionele bestemming.

Ik ben gelijk onder de indruk, maar de parkeerplaats voor de 16km-deelnemers is nog een stuk verder. Veel traillopers in kleurrijke outfits passeren ons. Een lange stoet enthousiastelingen. Het overgrote deel start op de kinderafstand zoals dat in “Trailland” wordt genoemd door gelouterde ultralopers. Maar deze 16km trailafstand is vandaag hét topnummer gezien het aantal deelnemers en wellicht ook de gezelligheid! Op de 53km en 32km een iets kleiner deelnemersveld, maar meedoen aan deze afstand vereist wat meer durf naast mentale en fysieke trainingsarbeid. En natuurlijk ook een thuisfront waar begrip voor deze hobby handig is.

Aangekomen op het parkeerterrein is het passen en meten om te zorgen dat iedereen zijn auto goed kwijt kan. De parkeerbegeleiders borgen dat er voldoende ruimte over is voor laatkomers die ook graag hun auto kwijt willen. Verder duimen dat het niet te hard gaat regenen, want dan kan uit een weiland wegrijden met een auto een extra avontuur worden.

De spanning bij de deelnemers van de 16km lopers stijgt. Zeker als de 53km-lopers en 32km-lopers de startmatten zijn gepasseerd. Dan eindelijk onze start, de start van de 16km. Nog nipt op tijd vind de satelliet mijn gps horloge en kan ik vol vertrouwen op pad gaan. In een gestaag tempo verlaat ik het asfalt en duik het bos in. Mijn loopmaat ondertussen onvindbaar. Jaja, rustig starten. Bij de eerste klim is het voor een aantal al wandelen geblazen. Met de woorden van het publiek “Ze lopen niet zo hard!”, stuif ik extra vlot de voor mij bekende heuvel op en aan de andere kant weer af. Een schitterend uitzicht over de Leesterheide is mijn beloning. In de verte zie ik een lang lint met lopers. In die massa spot ik het groene shirt van mijn loopmaat niet. Hoe hard is hij wel niet van start gegaan? We zouden toch samen lopen?

Ondertussen gaat het tempo in de groep vlak voor mij omlaag. Een singletrack met boomwortels en heuse bomen verschijnt in mijn gezichtsveld. Wat gebrabbel om mij heen geeft wat afleiding op het parcours. Dan hoor ik onverwachts een bekende stem achter mij:”Wacht je niet meer? Je ging als een speer! We zouden toch samen lopen? Het tempo mag nu wel wat rustiger hoor”. Oeps, mijn loopmaat liep wonder boven wonder achter mij? Een surrealistisch momentje.

Samen lopen we door en na een paar kilometer ben ik de weg geheel kwijt ondanks dat dit mijn vertrouwde trainingsgebied is. Plassen ontwijk ik niet meer met wat kleine glijpartijen tot gevolg. Even bijkomen en dan het mooiste singletrack van het hele parcours. Links en rechts een prachtig zicht omlaag en fijne kleine klimmetjes omhoog en gelukkig ook omlaag. “kadeng”, mijn voorganger struikelt over een boomwortel en ligt op de grond. Gelukkig, dit loopt goed af. Enkel wat modder op de armen en wat schrik in de benen. De afstand met mijn loopmaat maak ik wat groter om beter zicht te behouden.

Op 12km dan de waterpost met een groep fantastische vrijwilligers die hard aan het ploeteren zijn om alle lopers van een drankje te voorzien! Ondertussen komt het water niet alleen uit de handen van de vrijwilligers. Doorweekt van het zweet stuif ik door op weg naar de finish. Met mijn loopmaat in mijn kielzog. “Waarom ren je door? We lopen toch samen?” Hij scheurt me voorbij om even aan te tonen dat hij best harder kan. Mijn energie is op en bij de beklimmingen die nog komen voel ik de hamstring stijver en stijver worden. Ik bijt op mijn tanden en vertel de lopers om mij heen over het meer met de “Gouden klok” en het graf van boer “de Vries”. Aftellen tot aan de finish nu. Wat een schitterend parcours en wat een pittig laatste stukje.

Dan uit het niets supporters en een asfaltweg. We zijn terug! De laatste bocht en daar staat hij. Lachend in zijn groene shirt. Vlak voor de finish wacht mijn loopmaat lief op mij…en wat doe ik? Ik ga sprinten en ben nipt voor hem over de finishmat! Gelukkig zegt de tijdwaarneming wat anders. Maar wat stom, stom, stom…. Samen uit, samen genieten onderweg en samen thuis is DE TRAILREGEL. Hoe heb ik die kunnen overtreden?!

Wat rest is zijn complimenten aan de organisatie, want voor een debuuteditie een fantastisch georganiseerd evenement! Op naar 2016 om dan een betere poging te doen met het gezamenlijk lopen van een trail, waar de beleving telt en niet de tijd en onderlinge strijd.

© Redactie Loopkrant – Fiona Markus