Toen ik 40 jaar oud werd begon ik, zoals gebruikelijk voor die leeftijd, mijn haren in te ruilen voor wat meer tailleomvang. Economisch gezien was dit wellicht een goede ruil, want ik kreeg er aanzienlijk meer kilo’s bij dan ik aan haren inleverde. Toch zag ik mij regelrecht op een mid-life crises afstevenen. Dit wilde ik absoluut voorkomen.
Nu zijn er volgens mij maar drie manieren om een mid-life crisis te voorkomen. Deze zijn: of een vriendin nemen, of een Ferrari kopen of en marathon lopen. Over de vriendin nemen kan ik kort zijn. Uiteraard ben ik meer dan gelukkig getrouwd met een geweldige vrouw, maar zelfs als dat niet zo was, op mijn site staat soms per ongeluk een foto van mijzelf. Dus iedereen die mij eens gezien heeft zal het met mij eens zijn dat het vinden van een vriendin niet geen uitdaging maar een utopie genoemd mag worden. Dus bleven de Ferrari en marathon over.
Uiteindelijk is het dus de marathon geworden. Toen ik zondag onderweg was naar de Dijkenloop in Beneden-Leeuwen stopte naast mij bij het tankstation een Ferrari. Uiteraard trok het fel glimmende rode blik meteen mijn aandacht en moest ik even aan die keuze terugdenken. Snel werd mij duidelijk dat ik de juiste keuze gemaakt had. Het voordeel van zo’n lage auto is dat je er vrij gemakkelijk over heen kunt kijken en dus had ik tevens een fraai uitzicht op de benzinepomp, meer precies op het venster waar je het af te rekenen bedrag kunt aflezen. Het tellertje liep nog sneller dan Usain Bolt op de 100 meter en liep een hele tijd langer, dus ik denk dat het gezicht van de pompeigenaar net zo hard glom als de auto. Het inschrijfgeld voor deze marathon bedroeg 9 euro. Ik draaide voor dit bedrag 42,2 kilometer en de fraaie bolide nog geen 10 Engelse mijl. Daarnaast zou mijn plezier ook nog een keer of 60 langer duren. Bovendien kreeg ik toen ik het startnummer thuis gestuurd kreeg ook een entreekaartje voor de tuinen van Appeltern ter waarde van 10 euro. En dit kwam wel heel erg goed uit, want deze marathon viel namelijk samen met de verjaardag van mijn schoonmoeder. Dus ik stond voor de moeilijke keuze tussen haar verjaardag en deze marathon. Uiteindelijk heb ik het lot laten beslissen en is dit helaas de marathon geworden. Nu kon ik haar niet alleen verblijden met mijn afwezigheid maar ook met een heel origineel cadeau.
Het was weer zo’n typische zomerse zondag dus was de Ferrari het enige stralende wat ik die dag te zien kreeg. Gelukkig werd het gebrek aan zon ruimschoots gecompenseerd door een zeer stevige wind en de nodige forse buien. Ideaal weer om een marathon te lopen; zeker een punt tot punt loop op een dijk. Samen met Willem Mütze kwam ik ruim op tijd in Beneden-Leeuwen. Uiteraard wemelde het hier weer van de bekende marathon- en ultralopers. Alles was hier tot in de puntjes geregeld; dus na het afgeven van mijn tasje en het toch maar aantrekken van mijn regenjas en lange tight ging het met de bus naar Altforst.
De snelle lopers gingen hier even inlopen; zo te zien kwam de wind vrijwel recht van voren, dus liep ik een zaaltje in om nog meer koffie te drinken en een beetje te communiceren. Dus 2 minuten voor half twaalf kon ik rustig richting start gaan. Mijn planning was volstrekt helder en gezien het weer zeer verstandig: een rustig duurloopje van een uurtje of 4. Daarom ging ik ook met de bekende veellopers netjes op de laatste startrij staan. Toen er opeens erg veel ruimte voor ons kwam realiseerde ik mij dat de marathon gestart was. De eerste kilometer liep ik perfect op schema, maar het liep absoluut niet lekker. Ik had het gevoel dat ik te veel op de rem moest staan en hierdoor een hele ongemakkelijke stap maakte. Dus maar even op mijn gevoel gaan lopen. Ik zag een flink stuk voor mij een groep van een stuk of 8 lopers; dus ben ik daar maar even naar toe gelopen. Deze groep liep een stevig tempo maar het voelde wel behoorlijk comfortabel. Ik schatte dat ze op een schema van rond de 3:17 liepen. Dus nu had ik een dilemma: als ik hierbij bleef zou ik veel te snel lopen en dus niet de geplande rustige duurloop.
Inmiddels had ik besloten om te genieten van het mooie parkoers en mij maar niet al te druk te maken over de snelheid. En zo kon ik mooi rondkijkend de dijk volgen die mij naar Appeltern bracht. Vervolgens ging het naar Maasbommel en toen via Alphen naar Dreumel. Toen was Wamel aan de beurt en kwam ik voor de tweede keer die dag in Beneden-Leeuwen. En inderdaad: als er een Beneden-Leeuwen is zal er ook wel een Boven-Leeuwen zijn. Nadat ik dat vastgesteld had kwam ik voor de derde keer in Beneden-Leeuwen.
Dit was weer een loopje door een verrassend mooi stukje Nederland. En dit was een prima verzorgde marathon door het mooie land van Maas en Waal: netjes iedere 5 kilometer verzorgingsposten, geheel verkeersvrij en veel en heel aardige vrijwilligers. Dit maakte het leed dat ik niet naar de verjaardag van mijn schoonmoeder kon een heel stuk beter te verdragen. En het weer…het is achteraf toch veel leuker om te zeggen dat je een marathon in wind en regen gelopen hebt !
Kortom ik heb weer genoten en kan deze marathon aan iedereen aanbevelen. Inderdaad was mijn inschatting van het tempo vrij goed; ik kwam na 3:17:27 als 5e recreant over de mat. Op zich is dit een tijd die zeker gezien het weer heel acceptabel genoemd mag worden. Zeker als je bedenkt dat dit mijn 35ste marathon (of langer) dit jaar was. Dus het feit dat ik mij niet aan mijn planning gehouden heb zal ik maar even vergeten, maar volgende week bij de Mergelland marathon zal ik er echt alles aan gaan doen om niet onder de 4:00:00 te lopen.
Voor de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/