Zondag 1 februari 2015.Wat een sneeuw, wat een bagger buiten! Gelukkig weet ik dat de Midwintermarathon organisatie al dagen in de weer is om het parcours van de Asselronde mooi strak en ijsvrij te krijgen. Jarenlange ervaring waar je op kunt bouwen. Geen gladde stukken asfalt of sneeuw op de looproute.

Met goede moed stap ik dan ook op de fiets richting de Koninklijke Loolaan. Op het menu vandaag het uitzwaaien van mijn Loopzussen op de 16km, 25 km tijdens de Asselronde en daarna mijn pupillen 8km lang coachen. Een vol programma, maar het wordt vast genieten vandaag op de Loolaan. De start/finish is dit jaar door het wegvallen van de Marathon en de veranderingen in de route iets verplaatst. Een prima keuze, want rondom de verzamellocatie Orpheus is het dit jaar een stuk minder hectisch.

Na de Kidsrun met zeer snelle talentjes voel ik wat gekriebel in de onderbuik. Zeker nadat ik Sara Liebrechts nabij de toiletten spreek. Deze nog kleine meid komt helemaal uit Gouda om hier haar allereerste hardloopwedstrijd te rennen. Met een stralend snoetje heeft ze nog klets voor 3. Ze is trots op haar beker, want bij de meisjes tot 6 jaar werd ze knap 2e. In haar andere hand een grote bos bloemen. “Mijn hele familie woont in Apeldoorn en die zijn er ook vandaag. Alleen opa en oma uit Rotterdam niet.” En zo ging het nog wel even door. Nog volop energie die meid. Volgend jaar loopt ze vast en zeker weer mee! 

Om kwart voor twaalf mag ik dan eindelijk mijn lichaam in beweging zetten. Met de armen in lucht geef ik aan dat ik me sterk voel vandaag. Bewust start ik enkele meters voor de pacer van 2.15. Rustig starten is de wijze les na de testrun van 2 weken geleden. De eerste kilometers lopen heerlijk en ik heb volop oog voor al het publiek langs de route. Op sommige punten staat vandaag heel erg veel publiek en de muziek onderweg is heerlijk. Rond de 5km passeert het ballonnetje van de pacer mij. Haas Walter praat volop over zijn haas ‘werk’ voor vandaag. Snel starten, een rustig tussenstuk en dan doorzetten richting het eind. Klinkt goed, dus op gepaste afstand haak ik aan. De zon komt door en het is super genieten op de Asselse Heide. In de groep wordt volop gekletst en is het prima vertoeven. Het lichaam voelt goed en de droom eindtijd van 2.13.33 komt dichterbij. Mijn looppupillen van Loopsport Matenpark kennen ondertussen enigszins mijn fascinatie voor het cijfer 3. Vandaar ook deze focus vandaag.

Eindelijk de Amersfoortse weg. Vanaf hier is het nog 10km naar de finiish met slechts nog 2km zwaar vals plat. En dan zoevend naar beneden. Huiswaarts. Terug naar de Loolaan. Focussen nu. In mijn kielzog een dame met exact dezelfde schoenen. In mijn gedachte wil ik er iets over zeggen. “Shoes of Lightning, let them run, bring me home!”. Ik pruttel door en dan de laatste verversingspost. Damn, ik grijp mis bij de thee. Gelukkig heb ik bij de eerdere post voldoende gedronken en zijn de bananen ondertussen ook wat waterig geworden. Het kleffe overblijfsel van het voedzame fruit wrijf ik van mijn handen af. De billen zijn na al die kilometers nu bananenbillen geworden. Concentratie nu: De laatste 5km… Haas Walter lacht en zegt: “We gaan naar huis jongens, we zijn er bijna!”

Bij de afslag richting JC Wilslaan ben ik blij dat ik ditmaal de lus van de mini-marathon van 2km door de wijk Berg en Bos niet hoef te lopen. Direct rechtdoor en gas geven. In een oogwenk word ik door het publiek en de vrijwilligers naar links geloodst. Er is iets aan de hand. Glad wegdek misschien? In een flits zie ik een wit gezicht. Ik denk gelijk terug aan de Minimarathon van vorig jaar toen ik mijn loopmaatje met eenzelfde wit gezicht zag liggen. Toen gelukkig alleen een iets met een te lage bloeddruk. Dit ziet er iets minder rooskleurig uit. Gelukkig was de EHBO al ter plaatse. Ik temper mijn snelheid en luister nu goed naar mijn eigen lichaam. Wat zegt het? Loop verstandig! Denk aan je hart. Ik kijk op mijn klok en zie dat 2.13.33 er warempel makkelijk in zit. Ik vind het goed zo en stoom in gestaag ritme door richting finishlijn. Ik kijk nog eens op mijn klokje. 2.12! Oh jee, ik verlaag mijn snelheid nog meer. Ik dribbel rustig aan, ik sta stil, ik wacht enkele seconden en dan YEAH stap ik over de finishmat. Precies 2.13.33. I DID IT!

Later blijkt bij het graveren van de medaille dat ik toch nog 9 secondes te vroeg was voor de speciale eindtijd. Ik schreeuw het bijna uit om de medaille te laten zoals die is. Te laat! Trots als een pauw wandel ik terug naar het Loopzussenstekkie.

Na de 25km kleed ik me snel warm aan. Gooi ik de pannenkoeken, bouillon, banaan en sportdrank naar binnen. Immers een kwartiertje later staan de debutanten van de 8km te trappelen van ongeduld. Zelf loop ik als toetje ook de 8km nog met de collega’s van Decathlon Apeldoorn. Lekker uitlopen en nogmaals genieten van de sfeer van dit bijzondere evenement. Hoe deze afstand verliep kan je misschien wel raden. Lastig, maar ik heb ongelooflijk veel plezier gehad onderweg. Al vliegend scheur ik met mijn Asselronde-medaille over de finishmatten. Armen in de lucht en nogmaals uitbundig juichen. Een fantastische dag en 33km later!

Thanks organisatie en op naar editie 43 van de Midwinter!

© Redactie Loopkrant – Fiona Markus