Vrijdag 11 juli. Ik sta op om 07u00′, want straks moet ik een ct-scan laten doen van mijn abdomen. Afspraak om 09u00′ in het hospitaal van Asse. Anderhalf uur eerder moet ik een hele fles leeg drinken met contrastvloeistof. Mijn fles is gauw leeg en ik ben aan de beurt. Alle kleren uit en een patientenkleedje aan. Ze leggen me op de tafel en spuiten in mijn aders een vloeistof. "Gaat u even op uw zij liggen mijnheer.."
Lap, ik heb het hier weer getroffen, nog een liter vloeistof waar ik liever niets naar binnen krijg. Het hoort gewoon bij de test, dus laat ik het maar begaan. Om een lang verhaal kort te maken. Om 12u00′ ben ik terug buiten met het enige resultaat van enkele kleine steentjes in de milt te hebben. Geen prettige voormiddag…
Ik neem mijn spullen, klaar, nog een goed bad, naar de winkel en weg op avontuur. Om 17u45′ vertrek ik naar Frankrijk Séné. Séné ligt op bijna 800km van Jette en de GPS geeft een reistijd van 08u30′. Wat ga ik nu in godsnaam ginder zoeken? Vakantie? Mmmja, een beetje wel, maar ook een beetje niet. Dit weekend is het Kampioenschap van Bretagne van de 24u in Séné. En ‘Van Hiel’ , Paul ja, hij schreef hem ook maar even in. Na mijn 77,5km drie weken geleden, de 143km twee weken geleden en de 50km van Assen verleden week kan dit er ook wel bij. In Brussel krijg ik direkt een file op mijn boterham. Daarna is het weer vlotter rijden. De nacht valt al snel en het regent zonder ophouden. Enorm vermoeiend is het om met zo’n regenweer op de onverlichte Franse autowegen te rijden. Ik besluit dan maar iets voor middernacht te stoppen aan de ‘aire mont St-Michel’. Van hieruit is het morgenvroeg nog twee uurtjes rijden. Slaap vatten is weer niet makkelijk in een kleine wagen en met het tikken van de regen.
Zaterdag 12 juli om 07u00′ gaat de wekker. Juist als ik deftig begin te slapen. Het weer is al veel beter dan gisteren, bewolkt maar droog. Na twee uur rijden staat mijn wagen net naast het parcours. Snel nog mijn nummer afhalen, want om 10u is de start al. Als ontbijt kies ik voor enkele boterhammen met muizekorrels en snel een liter water. Een half uur voor de start worden we begeleid naar de markt van Séné en van hieruit doen we een aanloopstrook van 1200m en dan zijn het rondjes van 1334m. Eerste Belg zal ik zeker al zijn. Het zijn hier alleen maar Fransen. De sfeer is helemaal anders dan bij ons, want die mannen zijn enorm gespannen en hebben hier blijkbaar allemaal heel hard voor gewerkt.
Bij het wandelen naar de start laten mijn benen al eens weten dat ze daar nog zijn. Mijn doel vandaag? 100 kilometer. En we gaan van start en iedereen is weer enorm snel weg. Ik houd mij in het begin aan een zeer laag tempo met de hoop dan zo heel lang te kunnen blijven lopen. De eerste keer voorbij de bevoorrading….de tafel is leeg. De tweede keer…idem. Pas na vijf toeren begint er mondjesmaat wat drank te komen. Iedereen krijgt een vakje met zijn nummer waar zijn bekertje in komt, wat een flauwekul zeg. De cola is van een merk dat wij hier nog nooit gezien hebben en smaakt een beetje naar goedkope grenadine. Elke ronde terug moeten de lopers zelf hun beker vullen en zoeken waar het water staat of de cola…
Na twee uur lopen komen er ook enkele bananen tevoorschijn en een bordje rozijnen. Een geluk dat ik zelf ook wat eten meehad. Veel praten doen die Fransen niet, want ieder is zo bezig met zijn MP3 en een record dat ze moeten lopen. Het zal een eenzame tocht worden.. niet te veel mee inzitten en proberen wat positiefs te zoeken. Na zes uur lopen zit mijn snelheid vast op 7km/u ongeveer en daar voel ik me goed bij. Mijn benen denken er anders over en doen me al wel eens wat scheef lopen. De kilometers gaan traag vooruit, maar ze gaan vooruit. Beter dan ik zou durven dromen. Het probleem van de bekertjes blijft duren tot ergernis van vele lopers. Ook de Barbeque zorgt voor een laaghangende mist die niet zo erg lekker ruikt.
Na 08u00′ lopen krijg ik het toch wel knap lastig. Mijn tempo blijft stabiel, maar de pijn steeds erger. Ondertussen zijn ze bezig met zo van die cowboydansen en ik zet er mij tussen. Het doet goed na zo lang lopen om een paar dansjes mee te doen. Even andere spieren losgooien.. Het publiek vermaakt zich hier wel mee, maar de lopers begrijpen het niet goed. Na het dansen gaat het terug beter..maar..elke ronde at ik een tiental rozijntjes en dat is blijkbaar niet genoeg. Ik voel me leeg en de vermoeidheid begint op te spelen. Na 10u dan maar tijd voor een bord pasta. Man, man, man, wat noemen ze daar pasta! Een vuile brij met pakken boter. Ik eet een klein bord leeg en na 100m stappen moet ik mijn mond dichtklemmen of alles komt eruit…degoutante pasta gewoon. Buiten van die platte aardappelpuree is er niets anders dus eet ik maar terug mijn rozijntjes.
Na 12u is het al enorm moeilijk. De lopers van de 12u gaan ook van start en om die drukte wat te vermijden neem ik een pauze om me volledig om te kleden (buiten de kousen en schoenen). De mannen van de 12u gaan als gekken van start en iedereen weet dat dit niet vol te houden is (ongeveer 16km/u). Ik loop nog wat verder, mijn voeten staan op ontploffen en de pijn is wel erg nu. Ik wil wel absoluut die 100km halen. Half slapend/half wakker ga ik verder. Iemand uit het publiek wandelt 100m met me mee en ik krijg direkt een verwittiging. Ik maak de mens duidelijk dat ik voor geen wereldrecord ga. Dat we hier niet in Seoul zitten en dat het soms wel eens plezant mag zijn ook. De man heeft er geen oren na en wijst naar het reglement. Het is wel al lang duidelijk waarom hier maar één buitenlander is. Volgend jaar zal deze er ook wel niet meer bij zijn. De nacht is al gevallen.
Het parcours loopt de eerste 900m licht bergop op een weg met kleine steentjes. Daarna een beetje plat en dan 300m naar beneden tot aan de meet. De weg die omhoog loopt is verlicht met halogeenlampen die werken op een groep met benzinemotor. De motortjes stinken een beetje zoals een scooter, maar we hebben tenminste licht. Toch voor 2u, dan zijn de reservoirs leeg en moeten we in het pikdonker lopen. Blijkbaar wisten veel lopers dat dit ging gebeuren want de hoofdlampjes komen boven. Ik ben volledig leeg en na bijna 16u ben ik zo moe dat een bed onvermijdelijk is. We hebben ondertussen 105km en mijn doel is bereikt. Ik kruip met veel moeite in de auto en probeer te dutten, draaien en keren, eens uitstappen, plassen, draaien en keren. Veel zweten, drinken, omkleden, plassen… .zo gaat het verder.
Na 5u word ik er zo gek van dat er maar één ding opzit en verder te stappen. Nog 3u en wat minuten koers. Lopen gaat echt niet meer, want mijn twee voeten zijn veel te pijnlijk. Wat ben ik blij dat mensen tweevoeters zijn. Stappen lukt nog wel een beetje. Mijn lijf is echter nog leeg en ik voel dat mijn hart veel te snel klopt. De cola aan de bevoorrading is veel te koud geworden en ik vraag aan de enige dame dat ons nog diende of ze soep had. En ja, ze hebben soep. Ik kijk in mijn beker en zag een eigenaardige goedje. Het rook even erg als het er uit zag, maar toch eerst eens proeven alvorens te beoordelen. Beirk… hebben ze hier dan niets deftig? Gefrustreerd dan maar weer een handje rozijntjes en een glas water. Ik stap verder en verder en verder, wankelend, strompelend. Op 2u van het einde zie ik eindelijk iets liggen dat evengoed als bij ons moet smaken.. een ei! Ja hoor. Het was heerlijk en nog warm. Een hardgekookt eitje waar ik alleen het eiwit van eet. Eindelijk iets warms in mijn maag. Mijn 24u zit erop en ik heb nog 121km gehaald wat voor mij meer dan geslaagd is. En zonder blijnen ben ik overtuigd dat 160km makkelijk haalbaar is. Volgend doel maar dan met wat meer voorbereiding. Ik blijf nog heel even, maar de sfeer is er niet echt, dus dan maar weer recht naar huis.
Het is hard om nu weer heel dat eind terug te rijden en na 150km stop ik een uurtje, maar dan in één trek door. En weet je wat ik het eerste deed terug in Belgie? Een goed pak frites, want mijn maag heeft het nodig. Séné, ik durf het schrijven, het publiek staat centraal en de loper is maar bijzaak. Hier komen we niet meer terug. Voor mij scoren ze in Nederland qua organisatie nog altijd het beste. Vrienden, twee maal een 24u op twee weken tijd, ook een soort dubbeldekker? Het is teveel, ik geef het toe, maar toch. Blij dat ik het deed.
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com