Meedoen is erg, thuisblijven nog erger. Dat is de slogan van de Slachtemarathon die afgelopen zaterdag plaatsvond in Friesland. Ik had me ingeschreven bij de ‘hurddravers’ en mijn loopvrienden gingen de wandelversie voor ‘kuieraars’ doen. Het unieke aan deze marathon is dat ie maar één keer in de 4 jaar wordt georganiseerd.
Dat maakte dat ik, ondanks dat ik in Rotterdam ook al had gelopen en eigenlijk nog niet toe was aan een nieuwe marathon, ik toch besloot om mee te doen. Ook omdat we er een leuk weekend in Friesland van gingen maken en op zondag gingen skutjesilen. We logeerden in een mooi hotel in Oudega aan het water. De Slachtemarathon loop helemaal over de Slachtedijk van Oosterbierum naar Raerd en dat betekent logistiek een hele organisatie. We werden van Sneek naar Oosterbierum vervoerd in bussen en na een stukje lopen ook weer vanaf Raerd naar Sneek.
De marathon startte om half zeven en dat betekende vroeg op. Ik had nog wel de voetbalwedstrijd Nederland-Frankrijk afgekeken en probeerde daarna spoedig in slaap te vallen. Na een kort onrustig nachtje ging om 3:10 de wekker, half 4 zat ik aan de boterhammen en 10 voor 4 vertrok ik stilletjes uit het hotel. Ai beneden aangekomen bleek de deur op slot. Stress! Ik had al visioenen van uit het dakraam klimmen en via de regenpijp te ontsnappen maar gelukkig ontdekte ik een branddeur met van die stangen ervoor en met enig doorduwen kreeg ik ze open. Eerste hindernis genomen. Ik had de route naar Sneek uitgeprint zodat ik niet fout zou rijden en te laat zou komen. De bussen vertrokken nl. stipt om 5:10 richting Oosterbierum. De eerste instructie van de routebeschrijving was linksaf, maar dat bleek al niet te kunnen want de weg was opgebroken. Alweer een probleempje want het was nog donker en er is daar erg veel water dus zomaar op gevoel ergens heenrijden leek me ook niet handig. Toch maar gedaan en zowaar kwam ik ergens voor Leeuwarden op een weg uit die ik kende en kwam ik gelukkig op tijd in Sneek aan. Ik kon meteen in de bus stappen en een kwartiertje later reden we weg.
’t was best een eind rijden en ik bedacht me dat het ook een best eind teruglopen was, maar goed ik was van plan deze marathon zonder verwachtingen te lopen. Lekker op mijn gemak zonder op de klok te letten zodat ik het de 2e helft niet zo zwaar zou krijgen als in Rotterdam. Pas 10 minuten voor de start kwamen we aan, even plassen, extra kleren uit en afgeven en vervolgens het startvak in. Nadat Syb van de Kast ons had toegezongen werd het startschot gegeven en gingen de ‘hurddravers’ op weg.
Het was werkelijk een prachtige marathon. De dijk slingerde door het Friese landschap door allerlei leuke dorpjes en overal was de boel versierd en stonden er blaaskapelletjes de boel op te vrolijken. De sfeer was geweldig, ook zo heel vroeg waren er al veel mensen op de been om ons aan te moedigen. Elke kilometer stond er een bord waarop stond hoeveel kilometer je nog moest gaan tot aan de finish in Friese bewoordingen. Ik kwam al vrij vroeg samen te lopen met een echte Fries, genaamd Fokke Hoeksma, die duidelijk trots was op zijn Friese land. Kijk hier, kijk daar… mooi hè, riep hij steeds! Ook heeft hij alle friese spreuken onderweg voor mij vertaald en wanneer de mensen ons iets toeriepen in het Fries wat ik niet verstond kreeg ik een vertaling. Ik heb best veel opgestoken onderweg! Bijvoorbeeld dat we geluk hebben "mei ’t waar, lekker droeg". Het was ook geweldig weer, mooi helder niet te koud en niet te warm en de wind voornamelijk in de rug. Het parcours was mooi maar er zaten wel wat lastige stukjes in waaronder 2 vrij hoge steile bruggen en 3 keer een stuk grasland waar vooral de laatste van 35,5 tot 37,5 km me erg zwaar viel.
Ook al probeerde ik op mijn gemak te lopen, de 2e helft kreeg ik het toch behoorlijk moeilijk. Na het nuttigen van mijn energiegel op 22 km werd ik wat beroerd en dat bleef ook steeds een beetje. Ik durfde geen drankposten over te slaan en echt happy voelde ik mij niet.De eerste helft viel mij al wat tegen met een tijd van 2:17 maar het tempo zakte het 2e deel nog behoorlijk, mijn bovenbenen voelden erg pijnlijk. Fokke bleef solidair met mij of hij kon ook niet harder. Nadat we in het begin nog veel gepraat hebben liepen we aan het einde ook hele stukken zwijgend naast elkaar. Hij hield me nog voor de gek door een willekeurige kerktoren aan te wijzen en te zeggen dat dat Raerd was waardoor ik weer wat moraal kreeg. Toen ik door had dat het niet zo was waren we er toch al bijna.
Toen ik eindelijk Raerd binnenliep zag ik onverwacht Lex die al een aardig tijdje op mij stond te wachten en kreeg ik bloemen waarmee ik de laatste meters naar de finish heb afgelegd. Ik was erg blij dat ik er eindelijk was. Fokke gefeliciteerd, ik vond hem echt een bikkel en hij mij ook. We waren er trouwens ongeveer gelijk met Syb van de Kast maar dat had ik pas door toen ze hem om een handtekening gingen vragen, ik wist niet eens dat hij meedeed. Onderweg had ik al bedacht dat dit een heel mooie laatste marathon was. Ik ben er gewoon niet geschikt voor, ik heb er nu 3 gelopen en ben elke keer zo’n 5 uur onderweg, dat vind ik veel te lang. Vanaf nu ga ik eerst goed uitrusten en dan ga ik weer lekker voor de korte afstandjes, 5 en 10 km, trainen.
Nadat ik in Sneek had gedoucht en een vakkundige sportmassage had gekregen ben ik terug naar het parcours bij Boazum gereden en heb de wandelaars aangemoedigd. Per telefoon had ik contact met onze groep en wist zo’n beetje wanneer ze langskwamen, met mijn mountainbike fietste ik een beetje heen en weer. De sfeer was geweldig. Ik heb zeer veel hartelijke mensen ontmoet waar ik een tijdje in hun stoel mocht zitten of die mij drinken aanboden. Ik dacht dat Friezen wat gereserveerd waren maar dat was zaterdag zeker niet zo. Als er ooit weer een elfstedentocht komt, ga ik ook kijken!
Meedoen was erg, thuisblijven was mogelijk erger geweest en het allerergst waren de 2 km graspollen in de laatste kilometers maar toch heb ik een prachtig weekend gehad. Al heb ik weer vreselijke spierpijn en heb ik met skutjesilen niet zo heel hard meegeholpen.
Oant tjens (of zoiets)
© Astrid Beerten – Apeldoorn