Zaterdag 31 mei. In Oosterbeek de 2e editie van de Stuwwaltrail. Een pittige afstand over ruim 18 kilometers in schitterend natuurgebied. Waar in Nederland vind je heuvels en afdalingen zo steil dat je genoodzaakt bent om te wandelen? Nou in Oosterbeek en Doorwerth dus! En wij waren er bij om dit pittige loopspektakel te ervaren.

Met de belofte “na afloop een heerlijk verfrissend koel alcoholvrij biertje” moest het wel een enerverende tocht zijn. En inderdaad deed het regelmatig denken aan de Duitse bergen en Belgische Ardennen. Prachtige vergezichten over de Gelderse heuvels. Even een moment van ontspanning, even tijd om te drinken. Met de verversingspost pas op 11km leek het ons wel slim om met watervoorziening op de rug het parcours te trotseren. Redactielid Maikel ging voor de bidon in de rugzak en Fiona voor de waterzak met drinkpijp. Zeer onervaren hiermee, dus er moest zeker nog even mee worden warm gelopen.

Precies om 16.00 vertrok de 1e groep met aansluitend de overige 2 startvakken om zo iedere loper de ruimte te geven over de smalle singletracks, zeer snel stijgende paden en strakke afdalingen. De eerste kilometers waren nog relatief vlak ondanks het vele vals plat en draaiingen op de route.

Al direct wordt Fiona veelvuldig aangesproken over de camel bag en dat ging de vele kilometers later door en door. “Ehh, je hebt een luchtbel in je zak. Die moet je vacuüm knijpen. Tip: dan klotst het water niet zo hard!”. Een handige tip, maar stoppen onderweg? Oh nee: daar had Fiona geen zin in. Het geklots werd gedurende het lopen en ondanks de tussenslokken steeds heftiger en de mannen om haar heen doken dan ook steeds sneller linea recta achter de vele bomen voor een plasje. Tactisch gezien dus misschien toch een slimme keuze om de waterzak juist niet vacuüm te knijpen. Tenslotte kan je klotsende oksels ook niet fijnknijpen haha.

Maikel liep met de bidon en dronk rustig zijn bidon leeg op momenten dat er toch wandelend geklommen moest worden. Vanaf 5km t/m 14km was het vliegen en stuiteren over de vele bergbeklimmingen. Het leek maar niet op te houden. De mogelijkheid om rustig rond te kijken was er nauwelijks, want dan verscheen er wel weer een boomstam, boomwortel of diep gat op het parcours. Wonder boven wonder hadden wij het geluk dat het parcours niet al te drassig was en dat het zeker te doen was op ‘gewone’ hardloopschoenen. Maar dat het zwaar was, dat kunnen we met zekerheid be-amen. Zeker de bovenbenen krijgen flinke klappen, dus wees gerust: spierpijn de volgende dag bij de trap aflopen krijg je gegarandeerd. Dat het mooi en gaaf was in Oosterbeek, dat moet je zelf ervaren! Onze hint: JA! Gewoon doen joh…

Een laatste woord richting de organisatie: fantastisch georganiseerd, perfecte sfeer overal op het parcours, professionele verkeersregelaars onderweg en smaakvol koud bier bij de finish. Ga zo door!

* Foto’s genomen door fotograaf Barbara Kerkhof van Studio Arnhem

© Redactie Loopkrant