Met een ochtendkater sta ik deze ochtend op. Nee, geen kater omdat ik te diep in het glaasje heb gekeken. Ik drink namelijk geen druppel alcohol, maar wel omdat het gisterenavond laat is geworden. Met vrienden lekker wezen wokken en daarna nog even bij hun lekker bijgekletst. Dus het voornemen om vroeg op pad te gaan voordat het warm wordt moet ik vandaag wat bijstellen.
Pas om elf uur ga ik de voordeur uit, maar ik word ook weer opgehouden door buurman Ab. Hij kampt nog steeds met een achillespeesblessure en heeft al vijf behandelingen gehad van de fysiotherapeut. De behandelingen slaan wel aan, maar hij heeft nog veel last bij het hardlopen. Dinsdag moet hij weer naar de fysio en dan zal hij al zijn bevindingen aan hem doorgeven en zal hij samen met de fysio een trainingsschema krijgen. Gelukkig ziet hij alles nog positief in en gaat hij ervan uit dat hij voor 100 % deel kan nemen aan de marathon van New York.
Na het praatje ga ik er snel vandoor. De zon schijnt al behoorlijk fel. Was ik maar eerder vertrokken speelt het door mijn hoofd. Nou ja, op hoop van zegen. Ik besluit om zoveel mogelijk in de schaduw te lopen, dus dat wordt weer een flink stuk crossen in het bos. Als ik weer langs de weilanden loop aan de rand van mijn woonwijk Kernhem zie ik een aantal vlaggen wapperen en een groot bord waarop het Nieuwe Landgoed staat. Het Nieuwe Landgoed is het grote woonprojekt die afgelopen zaterdag van start is gegaan. Het projekt bestaat uit verschillende fases en naast woningen komt er ook een cluster met winkels, medische voorzieningen en een groot sporthal waar zelfs regionale wedstrijden gehouden kunnen worden.
Helaas zullen er veel bomen moeten sneuvelen om de rijksweg te verbreden zodat de verkeersdruk naar Het Nieuwe Landgoed straks wordt opgeheven. Maar voorlopig kan ik nog even genieten van de koeien die rustig staan te grazen in het weiland. De beesten hebben geen flauw benul wat er straks allemaal gaat gebeuren met hun plekje! Ik loop weer richting Lunteren en ga na een paar honderd meter de Zonneoordlaan in. Deze loop ik uit en zie links van mij de Doesburgermolen en rechts van mij zie ik de weiland waar twee ezels lekker zitten te grazen. Wie is hier eigenlijk de ezel. Zij die lekker rustig in de schaduw hun maaltje gras verorberen of ik die al druipend van het zweet loopt te ploeteren in de felle zon. Gelukkig heb ik mijn drinkbelt bij me en af en toe drink ik wat water om het vochttekort aan te vullen.
Gelukkig is de Doesburger lus vrij vlak dus hoef ik nog niet echt te bikkelen. Als ik weer de Doesburgermolenweg helemaal heb afgelopen ga ik het bos in. Dit keer pak ik weer de route die ik een keer met Ab heb gelopen. Onderweg kom ik vlak voor de spoorwegovergang een stel wandelaars tegen die waarschijnlijk de nodige kilometers moeten maken aangezien ze beiden wandelschoenen aan hebben. Met een korte groet passeer ik ze en na een paar honderd meter ga ik weer naar rechts en kom ik terecht op een breed ruiterpad die uit mul zand bestaat. Met wat moeite hobbel ik op deze zachte ondergrond. Mijn gedachten gaan al uit naar de halve marathon van Egmond en zie ik een lang strand waar ik 7 kilometer sta te ploegen. Ja, dat wordt op 11 januari 2009 een zware dobber, maar ik ga er keihard voor trainen en heb er veel zin in. Samen met ome Wim ga ik hier aan deelnemen en neem ook onze ega’s mee als supporter.
Als ik weer op het grote kruispunt ben in het bos ga ik linksaf langs de Bloedsteen en pak snel het heuveltje. Daarna ga ik weer het bos uit en vervolg mijn route weer op het fietspad langs de oude rijksweg. Het lood in mijn benen is weer verdwenen, maar de warmte is niet te harden. Gelukkig kan ik op de Nieuwe Kazernelaan weer wat herstellen en de schaduw van de bomen geeft heel veel verkoeling. De kazernes langs deze weg staan er verlaten bij, maar alles staat omheind met een hoge hekwerk en op een bordje staat een waarschuwing dat het betreden van dit gebied strafbaar is.
Elke keer als ik het bordje zie waar het wapen van de koninklijke marechaussee op staat denk ik altijd aan mijn broertje René, die bij deze legeronderdeel werkzaam is. De benjamin van het gezin, mijn lievelingsbroertje, ha,ha! Ook een sportfreak net als ik! Met hem heb ik heel veel mooie sportbelevenissen meegemaakt ondanks dat we 10 jaar verschillen. Samen met zus Dorothea hebben we vroeger kung fu beoefent, maar hij was de beste van ons drieën. Helaas beoefent hij nu fitness en heb ik voor hardlopen gekozen.
Als ik weer aan het einde van de Nieuwe Kazernelaan ben komt de warmte me weer tegemoet. Nu volgen weer wat hete kilometers richting het gemeente huis en het centrum. Als ik weer bij het marktplein ben en het spoorweg oversteek, zie ik mijn collega Gert. Hij ziet mij niet, dus met een schreeuw trek ik zijn aandacht. Eindelijk ziet hij me en na een groet ga ik snel weer verder en ga weer via de rotonde na rechts. Vervolgens weer langs ome Wim en ik zie dat tante Gonnie achter in de tuin, maar Wim is nergens te bekennen. Verderop kijk ik op mijn horloge en zie dat ik bijna 1.13 u heb gelopen en besluit om na 1.30u te stoppen. Als ik dan ook weer bij mijn straat ben aangekomen stop ik mijn watch en heb ik na anderhalf uur 13.8 km gelopen met een gemiddelde hartslag van 158. Ik ga tevreden naar huis en kijk weer uit naar mijn volgende loopje. Over twee weken moet ik klaar zijn voor mijn kwart marathon tijdens de Groot Ginkelse Loop in Wekerom. Hopenlijk zie ik nog wat hardloopwebloggers en hoop ik de redaktie van Loopkrant.nl weer te ontmoeten.
© Eugène Lekatompessy – Ede / http://runningcrashdummie.web-log.nl/