Wanneer ik onderweg een andere hardloper tegen kom steek ik altijd mijn hand op en zwaai of roep hoi. Moterrijders doen dit ook. Een vreemde gewoonte eigenlijk. Waarom is een hardloper een soortgenoot en een kalende vijftiger met een bril niet? Dat gegroet gaat ook zonder aanziens des persoons.
Wanneer de bekende huurmoordenaar Jeroen S. op zijn moter fluitend naar zijn werk rijdt zwaait ieder moterrijdend potentieel slachtoffer vriendelijk naar hem. Bij lopers kun je tenminste nog een gezicht zien. Onlangs vertelde een moterrijder beschaamd dat hij laatst naar een bromfietser had gezwaaid. Die scootertjes zijn ook zo megagroot dat je het verschil haast niet meer kunt zien, was zijn verweer. Zelf zwaai ik ook niet naar Nordic Walkers. Welke groepen zwaaien trouwens wel naar elkaar? Fietsers hooguit. Zwemmers herkennen andere zwemmers alleen in het water en dan verzuip je wanneer je gaat zwaaien of word je gegrepen door een hulpverlener die denkt dat je aan het verdrinken bent. Al dat gezwaai is trouwens meer een gewoonte dan dat het echt een gemeend iets is. In Amerika vraagt iedereen aan je "How are you?" maar kijkt men raar als je daar antwoord op gaat geven.
Dat het nog veel hartelijker kan dan alleen zwaaien ontdekte ik afgelopen dinsdag tijdens een 5000m baanwedstrijd in Zutphen. Mynko Peterink keek mij indringend aan en riep ‘pak aan’ en gaf mij een trouwring. Ik lees wel eens van die paartjes die in New York onderweg trouwen en de marathon in bruidspak lopen, maar ik was totaal niet voorbereid op zoiets en bovendien al meer dan 13 jaar getrouwd met Ineke Nicolai. Later bleek dat het geen vluchtig afgewerkt aanzoek was, maar een kwestie van afgevallen vingers. Voor u medelijden met Mynko krijgt en denkt ‘nooit geweten dat een 5000m zo’n extreme tol eist’ hij is afgevallen in de betekenis van minder wegen. Mynko woog toen hij trouwde 122,5 kilo en zijn vingers waren destijds een stuk dikker. Zijn bruidsring is op die dikte gebaseerd, dus loopt hij nu met een soort gouden servetring om zijn vinger die tijdens het lopen dreigt af te vallen.
© Rinus Groen – Apeldoorn