Nog maar drie weken te gaan en dan gaat het dan echt gebeuren. Nerveus ben ik niet. De afstand van 60km in vier dagen ga ik wel halen, maar hoe zal het herstel erna me afgaan? Na iedere wedstrijd zit ik altijd vol adrenaline en endorfine en wil ik eigenlijk alleen maar lopen, lopen en lopen!

Mentaal zit je dan hoog op de berg en lijkt alles perfect te gaan. Dan is het extra moeilijk om je hardloopverslaving binnen de perken te houden. In een zwart gat zal ik niet vallen, want met de Loopzussen hebben we een volle agenda met leuke, ontspannen activiteiten zoals picknicken, yoga-les en pilates-les.

Dit weekend liet ik het vaste land achter me en genoot twee uur lang van de boottocht richting Terschelling. Lekker uitwaaien en genieten van de mooie omgeving. Voor mij is het hardlopen, fietsen, wandelen, bankhangen en heel veel eten en drinken. Gelijk op vrijdag al een mooie route door het bos van 7km. Een ontspannen loslooprondje om te zien of de paden mogelijk wat drassig waren.

Na een welverdiende nachtrust en een goed ontbijt stond op zaterdag de intervaltraining op het menu. Rennend door het modderige bos met de regen kletterend op het petje is het perfect hardloopweer. Onderweg geen hond te bekennen, dus via een wirwar aan paden was het heerlijk verdwalen. Een echte Zwerfierun waarbij de modder tot in de nek zit en je in de berm mag plassen. Tip voor iedere dame tijdens het plassen: hou je stevig vast aan een boom en niet aan een losse tak, kijk eerst of er echt niemand van achteren aan komt, benen goed gespreid en iets langer laten uitdruppelen. Dat even tussendoor. Deze run deed zijn naam eer aan, want de geplande tien kilometer kreeg een uitgebreid toetje van vier kilometer.

In het appartement langdurig herstellen met een uitgebreide lunch en een korte wandeling richting de plaatselijke supermarkt om nog wat extra fruit en yoghurt in te slaan. Op de kaart van Terschelling een pad gespot die gelopen moest worden. Buiten begon het ondertussen zachtjes te regenen, dus prima weer om de duinen in te trekken. Na een avond met een goed visje, een smaakvolle kaasplank en wat extra gerst in de vorm van bier val ik al snel vermoeid in slaap. Dromend over de duurloop van morgen, dromend over een prachtige strandloop.

Zondag om zes uur zit ik rechtop in bed. Niet vaak word ik op natuurlijk wijze wakker. Meestal is het de wekker die me wakker laat schrikken rond dit tijdstip. Niet vandaag. Ik heb er zin in. Zin om 22km te rennen en zo binnen drie dagen tot een afstand van 53km te komen. Rond half negen een complete wolkbreuk boven West-Terschelling. Code geel op de radar, dus verstandig maar even wachten en nog een paar bakken thee achteroverslaan. Dan is het tien uur en gaan we echt.

Vanaf West-Terschelling via een, voor de meeste lopers, onbekend pad over de duinen richting het strand. De wind waaide snoeihard en mijn kuiten werden gezandstraald. Een gratis body scrub, wie wil dat nu niet? Wat is dat gaaf! Met de wind in de rug over het strand versnellen. Ik ging op een gegeven moment zelfs 12km/uur terwijl het zo makkelijk aanvoelde. Het zand waait langs me heen en het lijkt even een mysterieus geheel. Alsof ik in de mist loop en ik de enige ben die op dit strand loopt. Code roze op het strand. Met mijn knalroze trui voel ik de steun van mijn meiden en de kracht van de snelle man voor mij. Even voel ik een traan opkomen als ik hem zie in zijn felgele shirt. Wij lopen toch maar mooi hier. Hoe fijn is dat. Wat is dit ongelooflijk cool!

Na deze magnifieke vijf kilometers zijn we bijna halverwege en is het afwisselend genieten en zwoegen. Oei, die spieren ga ik morgen en anders overmorgen goed voelen. Via de cranberryschuur en het fietspad komen we bij het kersverse schelpenpad. Zo vers dat we er enkele centimeters in weg zakken. Mijn voetstappen zijn achtergelaten op Terschelling en volgend jaar ga ik ze zeker weer opzoeken.

Nu nog drie weken rust houden en dan vlammen in Apeldoorn tijdens de Hardloop4daagse.

© Redactie Loopkrant – Fiona Markus