Nog 30 dagen en de Hardloop4daagse gaat van start. Voor mij de laatste mogelijkheid voor wat rustige, langere duurlopen en daarna is het taperen, ofwel; het lichaam de nodige rust geven om in het Pinksterweekend helemaal uitgerust en topfit aan de start te verschijnen.
In mijn eentje door het bos rennen is leuk, maar hardlopen maakt hardlopen nog leuker als je het samen kunt doen. Lachend en wel. Vandaar ook dat ik lange duurlopen zoveel mogelijk combineer met andere lopers.
Deze week een pittige week in mijn voorbereiding. Zo’n 85 kilometers op het menu waarvan 2/3 in zeer rustig duurlooptempo. Ditmaal in de vorm van individuele tempotrainingen en meelopen als trainster met mijn hardlooppupillen. In het weekend zelfs helemaal naar Arnhem gereden voor wat extra kilometers met loopgroep Social Mile. Op een zachte ondergrond uiteraard, want dat geeft mij de minste kans op blessureleed en is mentaal pure ontspanning. Dennenlucht en de frisse heide is puur genieten.
Na al die jaren trainen ken ik mijn eigen bosgebied vrijwel op mijn duimpje, dus eens lopen onder begeleiding van andere lopers geeft weer een nieuwe, verse blik op het hardlopen. Zo kent iedere trainer en ook iedere loopgroep haar eigen rituelen en ongeschreven regels. Als ‘buitenstaander’ ben je daar niet altijd gelijk van op de hoogte, dus als de trainer roept “alsmaar rechtdoor tot aan de boom” moet je zeker niet raar staan kijken dat jij de enige bent die niet in beweging komt. Deze groep weet blijkbaar zeer precies welke boom in dit Apeldoornse bos wordt bedoeld.
Ook zelf erken ik wat gekkigheid in mijn gedrag als loper. Ergens op de basisschool ontstond het idee dat blauw mijn lievelingskleur is en drie mijn geluksgetal. De kleur is door de mode flink aan verandering onderhevig. Nummer drie is nog steeds in mijn gedachtes aanwezig. Zeker toen ik mijn 33e verjaardag vierde, leek het geluk mij tegemoet te komen. Mijn gezondheid was optimaal, ik won prijsvragen en alles leek ineens mee te zitten. Echt bijgelovig ben ik niet, maar ik vond het allemaal wel erg grappig en toevallig!
Ondertussen zijn ook mijn loopmaatjes (de Loopzussen) hiervan op de hoogte, dus bij alles wat we doen wordt al snel een rekensommetje gemaakt. Het Drievirus doet zijn intrede. Als ik een wedstrijd loop, kijk ik in de laatste meters extra strak richting de tijd. Niet vanwege een snelle tijd. Nee, er moet een drie in voorkomen voor wat extra geluk. Ook gaan er drie knopen in mijn veters en tel ik voorafgaand aan de training alle koppen van mijn pupillen. Is het wel deelbaar door drie? Wellicht iets te obsessief, maar zolang we erom kunnen lachen…waarom niet?
Nu flink duimen dat in het startnummer voor de Hardloop4daagse een mooie drie schuilt en anders wordt het nog een flinke wiskundige berekening om het alsnog op een drie te laten uitkomen. Als team Loopzussen komt het in ieder geval met Pinksteren helemaal goed, want op de aanmeldlijst staan we nu op plek drie! Volgende keer iets meer over mijn bos-, heide en plastechniek.
© Redactie Loopkrant – Fiona Markus