Ik heb letterlijk een hele stapel loopkleren. Nadat ik gelopen heb gaan de kleren in de was en daarna weer boven op de stapel. De eerstvolgende keer pak ik weer de bovenste set van de stapel. Effectief gebruik ik dus maar een paar setjes. Voor de zevendaagse Eifelsteig had ik eindelijk de kans om een flink deel van mijn stapel aan te spreken.

(Note Redactie Loopkrant.nl: De Eifelsteig. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in zeven afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over drie dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het eerste deel van deze bijzondere loopervaring) 

Zeven shirtjes en broeken vinden was niet zo’n probleem, maar 7 paar, dus veertien sokken was een heel ander verhaal. Allereerst gaat het niet om zomaar veertien sokken, maar setjes die bij elkaar horen. Daarnaast is het ook wel handig om sokken te hebben die passen en niet al te zeer kapot zijn. Als je dit soort problemen moet oplossen, is het soms handig om eindelijk eens wat versleten zooi weg te gooien en nieuwe aan te schaffen. Versleten zooi weggooien kan altijd, maar het aanschaffen van iets nieuws levert na twaalf uur ’s avonds wel wat problemen op. Bestellen via Internet is op zich wel mooi, maar als je een paar uurtjes later geacht wordt te vertrekken niet de oplossing. Kortom als voorbereiding op de Eifelsteig heb ik vrijdagnacht heel wat voor mij onbekende stukken van onze kleerkasten gezien.

De Eifelsteig begon officieel met een pastaparty op vrijdagavond. Omdat ik een hele week weg zou zijn had ik de voorkeur gegeven aan het eten met mijn gezin en had ik gepland om te beginnen met het gezamenlijke ontbijt. Vrijdagavond belde Willem mij nog op en vertelde dat hij zaterdag geen loopje had en eigenlijk ook wel een dagje mee wilde. Omdat hij zondag om 5:00 uur in Namen wilde starten zou het handig zijn om zijn auto aan het einde van de eerste etappe in Monschau te hebben staan.  Dit leek mij een prima idee. Uiteraard moest hij dan wel van Monschau naar Aken terug. Kortom, het gezamenlijke ontbijt zou ik ook wel kunnen vergeten.

Dus om 7:30 stond ik in Monschau bij de burcht. Dit was het eindpunt van de eerste etappe en ook de plek waar wij zouden overnachten. Ik had al erg lang uitgekeken naar deze loop, en toen ik dit zag was ik nog enthousiaster en kon ook bijna niet meer wachten om naar Aken te rijden en dan even hier naar toe te rennen. Toen ik even genoten had van het uitzicht vroeg ik mij af hoe Willem hier zijn auto ging parkeren. Ik ben echt geen held in de Duitse taal en ook niet in de verkeersregels en -borden maar mij was wel duidelijk dat hier auto’s niet echt gewenst waren. Willem wist dat je boven bij ( of is het op?) de burcht gewoon kon parkeren. Dus door de toren en over een aantal smalle paadjes naar boven. Nu zit in het woord parkeren ook het woord keren. En dat moest ik dus boven “even” doen om terug te komen. Dankzij de smalle poortjes, hoge muurtjes en andere obstakels in combinatie met mijn stuurmanskunst was mijn adrenaline dus mooi op peil voor aanvang van de loop. Uiteindelijk was ik nog “ruim op tijd” in Aken voor de start en kon het feest beginnen.

Voor de foto’s en de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/