Loopkameraad Alex is gestopt. Gestopt met wedstrijden lopen tenminste. Vorig jaar in Eindhoven heeft hij zijn Waterloo gevonden tijdens de marathon NK Veteranen. Maandenlang had hij flink getraind en dit resulteerde uiteindelijk in een tijd net onder de 3 uur. Een enkele tegenslag valt natuurlijk te overwinnen, maar dit was de druppel die de emmer deed overlopen.
Na zijn Sabbathsjaar waarin hij de wereld rondreisde pakte hij relatief vlot, misschien te vlot, de draad weer op en liep hij alsof hij nooit was weggeweest. Later dat jaar sloeg het blessurespook toe en heeft hem sindsdien niet meer losgelaten. Inlegzooltjes, geen baanwedstrijden, fysiotherapie..het mocht allemaal niet baten. Alle ups werden gevolgd door downs.
"Waar slaat de titel van dit verhaal nu op?":is de vraag van eenieder. Met Alex trainen is Running Apart Together. Wanneer je, zoals elke woensdag, met een groep een rondje van zestien kilometer loopt dan rent Alex in zijn eentje minimaal een meter of tien voor de groep uit. Ga je naast hem lopen dan gaat hij harder lopen, ofwel Running Together Apart. Wanneer je versnellingen op de baan doet loopt hij aan de buitenkant naast je en daarna vaak langzaam weg. Uitlopen is fractioneel langzamer dan de versnelling zelf. En trainingen zoals in en outs veranderen in een on-and-on-training. Wanneer Alex het tempo gaat aangeven worden ’tooclips’ aangetrokken en de jacks weggegooid.
Dat wars van rust eist natuurlijk op den duur zijn tol aan zijn lichaam. In mijn fantasie zie ik hem waar ik met mijn zoontje op schoot hobbel in weg, hobbel in de weg, gat in de weg doe, hem gat in de weg, gat in de weg, ravijn in de weg doen. Op zijn werk wordt hij Garfield genoemd omdat hij een ongeremde eetlust heeft en alles wat over is aan vlaai, gebak etc altijd bij hem gebracht kan worden. Slechts éénmaal heb ik Alex kwaad gezien in al die jaren. Onderweg naar de baan gooide een jongetje een steen tegen zijn hoofd. Alex liep onverstoorbaar door. Pas toen ik hem vroeg te stoppen en we constateerden dat hij een flinke hoofdwond had en het bloed over zijn gezicht begon te stromen ontstak hij in toorn. Hij liep 100m in 9.42, greep daarbij het joch bij zijn lurven en sleepte hem mee naar de schoolleiding.
Wat wel bijzonder is, is dat toen hij zijn persoonlijk record op de 5000m in Utrecht liep (15.16 in 1996) hij tot zijn verbazing een rondje werd ingehaald. Het uitlopen in zestien km/uur door de Fabriekstraat in Apeldoorn zal ik niet missen, maar toch is het wel prettig om tussen de middag met een hardlopende encyclopedie je kilometers af te werken. Ik heb hem nog niet horen zeggen ‘I’ll be back’, maar ja eigenlijk zegt hij nooit iets maar doet het gewoon. Just do it.
© Rinus Groen – Apeldoorn