Daar gaan we weer. Netjes op tijd vertrekken, want met dit warme weer zou het richting kust weleens druk kunnen zijn. Wat doet een mens nu op de warmste dag van de week? Och ja, even vijftig kilometer gaan lopen. De start is om 12 uuur stipt. De zon staat al hoog aan de hemel en ik voorspel dat het voor veel lopers een hel zal zijn vandaag. Van 8 uur tot 12 uuur drink ik ongeveer vier liter water, hetgeen teveel is. Kom ik op terug.. 

43 gemotiveerde lopers staan er aan de start. Dan 10,9,8,…,1 en starten. Het pakje lopers zoeft weg. Op kop zie ik direkt Pieter en Gino, de rest volgt. Ik zal vandaag met mijn hoofd lopen, de benen zullen wel volgen. Met dit weer zal alles wat je teveel aan energie verbruikt later ook afgestraft worden. Ik neem een aanvaardbaar tempo, iets boven de 10km/u, en zal daar niet overheen gaan. De groep verdwijnt elke bocht een beetje verder weg en we moeten 10 rondjes van 5km afleggen.

Juist halfweg staat een bevoorrading en juist na de start ook eentje. Elke ronde twee bekertjes leek me niet overbodig. Na twee rondjes zie ik pas enkele lopers terug. Mijn tempo blijft wat het was maar de anderen beginnen al te verzwakken. Het is warm, zeer warm, iedereen ziet af… terwijl er bij mij iets gebeurd. Ik hoor niet meer bij de mens en zijn wetenschap. Ik hoor bij de natuur en zijn puurheid. Ik leef mee met wat rond mij is.  Prachtig gewoon die madeliefjes die in groep uit de grond springen. De blaasbloemen die zich door de wind laten kaalscheren. Ik loop in een andere dimensie…dit is genieten. Het water in de beken trekt me voort, de wind in het gras is mooier dan ooit. Alles begint me zo te boeien. Hier is geen plaats meer voor te warm, tijd of pijn. Toch vergeet ik niet telkens te drinken, veel drinken en soms wat water met zout.

Na 25 kilometer is het beste bij velen er al af. Ze lopen met hun benen. De speaker doet zijn uiterste best om iedereen moed in te spreken, maar het is zo makkelijk met zoveel rondjes om sneller te stoppen. Mijn eerste na vele marathons waar ik nog niet één keer de pijn in mijn been voelde. Na 35 kilometer ongeveer komt Gino me voor de tweede keer voorbij en hij heeft het heel moeilijk. Ik besluit om mijn tempo wat op te drijven en met hem een stukje mee te lopen. Dat lukt een paar kilometer, maar zo zou ik de meet niet halen. Aan de drankpost terug naar eigen ritme dan maar. Onderweg al veel opgevers. De warmte eist zijn tol. Mijn laatste drie rondjes waren ook niet de makkelijkste, maar opgeven zou niet juist zijn. Diane geeft me nog een extra steun door een ronde mee te lopen.

4u38′ en we zijn er en ik dacht een 14de plaats, 18 finishers en 25 opgevers. Daaraan zie je hoe zwaar de wedstrijd was. Ik ben met een heel goed gevoel aangekomen en het was een reuze toffe wedstrijd! Iedereen respect voor elkaar. Bedankt organisatie om er weer een heel feest van te maken. Wat doet een ultraloper nu na zijn loop? Eerst een goede douche, iets drinken… en dan tot in Westende rijden. In mijn jeugd speelde en werkte ik altijd bij de boeren, dus was het niet moeilijk om aan de drukke kust een rustige slaapplaats te vinden. Bij de eerste boer waren we al welkom om op zijn hooizolder te gaan slapen. Er lag alleen maar stro, maar na de ladder op te klimmen was mijn bed al gauw gemaakt. Ik sliep als een roos en werd wakker met een zwaluw boven men hoofd. Daarna een fikse wandeling van twee uur om de spieren terug wat los te maken. Mijn weekend is geslaagd.

Rondetijden:
1. 28’41"
2. 26’26"
3. 25’41"
4. 26’20"
5. 26’45"
6. 26’44"
7. 27’17"
8. 30’32"  (sanitaire stop)
9. 29’44"
10. 29’37"

© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com