“Zijn jullie nu eigenlijk echt familie van elkaar?” Ofwel de openingsvraag voor de Loopzussen in de radio-uitzending. De dag voor de wedstrijddag gieren de zenuwen zoals verwacht natuurlijk door het lijf bij alle Loopzussen. En dus werd gedacht: wat afleiding kan op zo’n dag zeker geen kwaad!  Dus daarom startte de Loopzussen de dag voor L-dag bij radio Apeldoorn voor een uitgebreid interview.

Zoveel ‘zusjes’  die met elkaar lopen, daar wilde zelfs de lokale radio meer van weten. En wellicht werden met deze aankondiging nu ook de webcam beelden van deze lokale radio studio eens wat meer bekeken. Het gesprek duurde natuurlijk iets langer dan vooraf gepland. Tja, negen enthousiaste meiden met een vlotte babbel uitnodigen is natuurlijk vragen om een extra uitdaging. Regisseren en een tijdslimiet stellen voor praattijd is ondoenlijk bij deze dames. Na dit radio avontuur, waarvoor de dames zich ondanks het medium (radio) toch speciaal voor hadden aangekleed, gingen de roze hardloopvriendinnen verder op pad. Op de fiets uiteraard, want een limo wilde de organisatie van de Midwinter aan deze hardloopsterren dit jaar nog niet ter beschikking stellen. Ook andere vervoersuggesties van de dames richting privé hardloopcoach Fiona als een privévliegtuig of helikoptervlucht vanaf vliegveld Teuge met parcoursverkenning, werden niet ingevuld.  “Fietsen is goed voor je en van dat beetje regen smelt je heus niet. Daar word je een echte bikkel van!”.

Met een strak gepland schema ging de fietstocht vanaf de radiostudio verder om te eindigen bij de filmzaal van Gigant in Apeldoorn. Met deze avond natuurlijk de film “De Marathon” op het menu. Een betere voorbereiding kon niet: teambuilding op het hoogste niveau. Eerst nog een klein rondje rennen door de binnenstad om de benen los te maken, een soort mini kroegentocht om de energievoorraden vast aan te vullen. Om uiteindelijk zigzaggend over de Loolaan de finish te oefenen. Hier gingen de zussen als een vliegtuig met beide armen over de dan nog denkbeeldige finishlijn, maar morgen zou hier op de Loolaan echt het einde van deze helse periode vol ontberingen voor lichaam, gezin en hardloopschoenen eindigen.

Na de pasta-party, de film ‘De marathon’  kwam het startmoment van de mini-midwintermarathon voor alle dames nu toch heel echt dichtbij. De laatste levensreddende tip van hardloopcoach was om vooral te blijven ademen. Bij de start, maar vooral ook tijdens het hardlopen. Uitademen is cruciaal, inademen gaat dan vaak vanzelf. Conditioneel moest het kunnen. Maanden noeste voorbereiding door weer en wind betalen zich echt wel uit!

Het verslag van de wedstrijddag geschreven door Loopzus alias teamcoach Fiona.
Zondag 2 februari 2014. Een korte nacht achter de rug, want wat heb er zin in vandaag! De dag van het Midwinterfestijn, de dag van de Minimarathon, de dag waar we al maanden van dromen. Oh, wat heb ik met mijn Loopzussen al veel mooie trainingsmomenten gekend. Uren waarin we hebben gelachen, gehuild en vooral veel hebben gekletst over dé dag. Een paar weken voor de wedstrijd toch maar besloten om voor een PR op pad te gaan. Ik wist gewoon dat het met de pupillen wel goed zou komen. Loslaten is soms de beste coachingsstrategie. Maar voor een trainer is loslaten altijd het moeilijkste. Met een brok in mijn keel ging ik de laatste week in. Deze keer niet zenuwachtig voor mijn eigen prestatie. Ik vond het nu al zo mooi om te zien dat de meiden er helemaal zin in hadden en dat iedereen elkaar motiveerde en ondersteunde! Een echt team. Enorm speciaal. Naast hardlooppupillen zijn het in de loop der maanden ook vriendinnen geworden. En ik mocht daarmee op pad!

Om half-twaalf het startschot. Onderweg ging het met mij al te snel moeizaam. Mede door een wat droge keel. Ongetwijfeld de naweeën van een zeer zware griep die mij naast een aantal dagen bedrust ook een aanslag op het lichaam cadeau heeft gedaan. Met bijna lente-achtig weer voelde het mooie roze truitje van hoofdsponsor NetJEwerk van de Loopzussen wellicht ook net wat te warm aan. Of was het toch de napret van het griepje?  Gelukkig een korte broek aangetrokken met daarbij de felroze Loopzussen-sokken. Onderweg genoten van de omgeving en bij verschillende punten teruggedacht aan de trainingen aldaar. De JC Wilslaan op 6km: de Tornadorun ergens in november. De Kamsteeg op 10km: samen in lusjes de testrun van 17km gelopen met na afloop de beroemde Pannenkoeken. Aangekomen op de Amersfoortseweg bedenk ik me dat mijn meiden nu ondertussen bij de trommelaars zijn. Ik bemerk dat ik het nog hardop zeg tegen mijn metgezel voor die dag (voorzitter René van AV Veluwe).

Trots vervolg ik mijn weg. Borst vooruit en op naar de 15km. Lekker naar beneden hobbelen. De verwachte pijn in de hamstrings blijft uit, mijn benen willen meer…Mijn hoofd denkt wat anders: die keelpijn is nog niet weg, dus verstandig richting de finish vandaag. Bij elke kilometer denk ik aan de roze Loopzussen: waar lopen ze? Hebben ze het naar hun zin? Gaat het nog goed met de achterste meiden? Zijn de tranen van vreugde al zichtbaar?

De brok in de keel wordt groter. Een laatste beker lauwe thee en op naar het Loopzussen-spandoek nabij de Naald. Jaaaaa, daar is ie. Prachtig en wat een enthousiasme aan de linker- en rechterzijde van de weg. Zo die staan vast op scherp voor de rest. Nog 100m en dan ben ik bij de finish. Oeps….vliegtuigje helemaal vergeten. Snel de medaille in ontvangst nemen en door richting Orpheus voor de warme kleding en terug naar de Loolaan. De meiden inhalen.

Oei, daar voel ik de eerste traan opkomen bij het zien van een mooi plekje bij de dranghekken. Dadelijk komen ze en zijn ze blij en gaan ze juichen en hebben ze het gehaald!! De tranen biggelen over mijn wangen en ze zijn nog niet eens in zicht. 1 voor 1 druppelen de meiden binnen en wat hebben ze het allemaal goed gedaan. Ze wachten elkaar lief op in het finishvak en schreeuwen elkaar naar de finish. Trots kijk ik toe! Ik laat ze even alleen met elkaar genieten van dit ultieme moment. Het is hun dag: Loopzussendag.

Ondertussen zijn we een week verder en heb ik met veel plezier en veel tranen de videobeelden van de finish herhaaldelijk terug bekeken en zeker niet alleen de beelden van de Loopzussen staan op mijn netvlies. Ook die van alle lopers die voor de eerste of tweede keer de 8km hebben uitgelopen. Nu begint het echte werk van de coach: iedereen behoeden voor blessures. Afremmen is belangrijk. Rust nemen en aandacht voor het thuisfront is wat nu telt. Nieuwe uitdagingen komen vast wel weer en ook die zullen positief worden aangegaan.

Voordat Midwinter 2015 op het menu komt nu eerst het vizier richten met de Loopzussen en alle andere toppers van Loopsport Matenpark op het met plezier blijven hardlopen. Als dit lukt wordt het ongetwijfeld nog een sportjaar met veel mooie hardloopmomenten!

© Redactie Loopkrant – Fiona Markus