OHHHH. MIJNNNN. GOOOOOOOOOOD!!!!!!!!!!!!!!

Ik zit hier beneden in de lobby met een SPIERPIJN in mijn benen en het besef van het feit dat wij de freaking marathon van New York gelopen hebben kruipt er langzamerhand in.. Echt, what the hell! Dit is zo’n geweldige ervaring!

Het begon allemaal om 5 uur gister ochtend. Dit was het tijdstip dat wij op moesten staan, om vervolgens om kwart voor 6 met een hele groep van Marathons International naar het start punt te gaan. Onze starttijd was om 5 voor elf, dus moet je nagaan.. We hadden dus nog even wat tijd te doden! En het was me KOUD jongens.. Holy fuck! We hadden wel een trui aan enzo, maar dit was echt niet genoeg. Er stond een vet koude wind en nergens waren echt plekken om ons warm te houden. Wel tenten, waar we konden zitten. We vonden het een beetje een strafkamp idee. Iedereen zat namelijk hutjemutje op elkaar op de koude grond in een tent en veel bewegingsvrijheid was er niet, maar ook dit was natuurlijk weer een ervaring haha!

Oh en wat ook leuk was was de immense rij voor de dixies.. Marçanne was even naar ‘het toilet’ en ik moest ook, maarja.. We hadden allemaal spullen bij ons, dus ik bleef bij de spullen. Maar Marçanne bleef ZO lang weg en ik snapte er niets van! Ik was ervoor ook al een keer geweest en was zo klaar, dus ik snapte niet wat ze allemaal aan het doen was. Totdat ik echt ZO nodig moest, dat ik ook maar op ben gestaan – de spullen achterlatend in de tent – en naar de dixies toe ben gaan lopen en daar een ENORME rij aantrof. Holyyyy moly! Dus nouja.. Je sluit achteraan aan en wacht net zoals elk andere hardloper netjes op je beurt.. Maar ik had ieeeetspiets te veel gedronken en de kou hielp ook niet echt en ik kon het bijjjjna niet meer ophouden en schoot al helemaal in de stress toen de jongen voor mij zei dat hij er al 10 minuten stond en bijna niets was opgeschoten, dat ik op dat moment dacht “Fuck it. Ik ga naar de voorste en vraag of ik ALSJEBLIEFT voor mag” en dit mocht. WHOOO. Super blij mee, anders was ik de marathon lekker nat begonnen denk ik.. Nu denken jullie vast.. Te veel informatie El, maarja.. Anders zou dit ook geen Blogpost van mij zijn als er niet een ietswat “TMI (Too Much Information) gedeelte in zit!

Kwart over 10 mochten wij naar onze wave en toen begon het feest al snel. Eerst ging een zangeres nog een lied zingen, “God bless America” je weet het wel.. Lekker Amerikaans! En toen POWWWWW het startschot! En daar gingen we!! Direct over een super lange, maar mooie brug met een geweldig uitzicht over New York! Wauw.. Wij hebben natuurlijk even een aantal fotootjes gemaakt daarzo, want het was té cool om niet te delen met iedereen!

En na de brug begon de gekte met supporters.. Dit is echt een heeele happening hoor hier in New York. Geweldig!! Wij hadden expres een naambordje gemaakt en deze onder ons startbewijs geplaatst, want wij hadden gehoord dat de mensen die langs de kant staan dan jouw naam gaan roepen enzo en niets is minder waar! Echt super cool! Ik heb regelmatig mijn naam voorbij horen komen “COMMONNN ELLIEEE!! YOU CAN DO ITTT!!” “YOU’RE ALMOST THERE ELLIE” “HANG IN THERE!!! ELLIE!!!” En ook gewoon andere kreten met “YOU ARE AWESOME” en stuff like that. Echt super cool!!

En de meest leuke en creatieve posters, maar de meest leuke vond ik toch wel de “Only 20 more miles until your beer” of “Beer misses you” “Now, let’s get drunk!” en “It’s only a 10K race with a 20 mile warm up” Haha! Zulke dingen maken je toch vrolijk?! Mij wel in ieder geval! En ook super veel mensen die handje klap met je willen doen.. Hierbij een tip voor iedereen die bij een marathon gaat supporten; of trek handschoenen aan wanneer je dit wilt doen en als je deze niet aan hebt, DOE DIT DAN NIET!!!! Weet je hoe RANZIG die handen waarschijnlijk zijn???? Denk je dat er een wasbak bij de dixies zit? NEE! Dus .. EWWWW.. Hahahahahaha!

Onderweg hebben we ook een aantal lopers gezien waar ik echt bewondering voor heb.. Zo was er een vrouw die haar been geamputeerd had en met zo’n blade rende.. Wauw.. Dat is toch mooi?! En een groep hardlopers dat iemand in een rolstoel al rennend mee tilden. Echt GE – WEL – DIG! Super mooi! Moest bij het zien van dit soort dingen een aantal keer slikken, want emotioneel word je er wel van! Haha!

En toennnnn.. Waren wij alweer bij KM 28, het Holland punt! Hier stonden Willie, mama en Mary super trots ons op te wachten en aan te moedigen met een prachtig spandoek en een geweldige tekst dat ik vliegensvlug gelezen heb en snel overheen gepraat heb anders stond ik daar kei hard te janken met de dikste tranen (de ‘ugly cry’ type) en weet ik niet zo goed of ik dan nog verder had kunnen gaan.  Extra energie kregen wij er wel van! Super lief en leuk en ik vond het toch wel erg heeeul fijn dat zij er allemaal voor ons stonden. Dit is wel een extra motivatie! Oh but dude.. Het was mij KOUD! Marçanne en ik hadden echt dik bevroren handen, wowie! Ik kon de banaan niet eens open maken en kon het amper pellen! Ehhmm.. Ennnnnnn weer door! De laatste 14km.. En deze waren mij zwaar! Na de 32 kreeg ik toch echt wel heel zere benen en was het mentale gedeelte aangebroken.. Nog 10km puur op wilskracht en die was er.. We hebben een aantal keer een stukje gewandeld, maar eigenlijk hebben we aaaalles gerend! Tenzij we iets moois zagen en hier een foto van wilden hebben. Ik vond namelijk dat we gewoon mochten stoppen en een foto mochten maken. De focus lag op genieten en niet op het finishen binnen een bepaalde tijd!

(Nu komt Nada van Nie even naar binnen gelopen trouwens) OOOH OH OHO HO HOH OHO HHHHJAAAA!!!!!! Voor de mensen die Life 4 you of Life and cooking heette het destijds, kijken.. Kennen jullie Irene haar lekkere hapje? Dirk?! Die zag ik ook nog tijdens het rennen! En ik vond het een beetje gek om zijn naam te roepen, maar de “NEEEEDERLAAAAANNDDDD” en het naar hem wijzen was ook niet heel tactisch geloof ik.. Haha! Hij kon er in ieder geval om lachen (- en wat een lekkerding is het).

Ohja. De laatste km’s dus.. Bij km 35 had ik het echt super zwaar en we gingen eigenlijk, naar mijn idee, alleen maar omhoog.. Bult op, klein stukje af, bult weer op.. Ew.. De rest van het parcours vond ik meevallen, maar dit vond ik vreselijk. Gedsjekkes. Zere benen en dan ook nog een bult op.. Auwie!  En Central park was ook een hel.. Wat vervloek ik dat park zeg. Iedereen vind het super mooi daar, maar ik vervloek het. HAD HET ZOOOO ZWAAR HIER!!!! Hahaha! Maar uiteindelijk zagen we de finish en dan ga je natuurlijk weer een stukje harder rennen.. En toen.. De finish over en.. KLAAR WAS ONS AVONTUUR! Hetgeen waar wij een jaar voor getraind hebben, daar en dan.. Voorbij.. Tranen? Nee.. Die kwamen later (na een berichtje van Martijn – wie anders). Nadat wij gefinisht waren had ik zoveel pijn dat ik niets anders kon denken dan “auw” en ik wilde zo graag zitten, maar we moesten nog een aantal blokken wandelen.. Hallo? Alsof we niet al genoeg gerend hadden! De rest was wel erg goed geregeld hoor.. We kregen een deken om ons warm te houden (gelukkig, want het was SUPER SUPER koud) en een zak met recovery food en de medaille en er werd een foto gemaakt. Super cool allemaal, maar ik wilde alleen maar liggen haha! Uiteindelijk waren we er helemaal uit en waren wij herenigd met Mama, Willie en Mary en konden wij trots terug naar het hotel!

De reacties erna in de metro en over straat enzo waren ook leuk.. Doordat wij zo’n warmhouddeken aanhadden kon iedereen natuurlijk zien dat wij de marathon gerend hebben en een heleboel feliciteerden ons. Wild vreemde.. Super leuk!

Bij deze wil ik iedereen bedanken voor hun support.. Echt.. Geweldig hoe jullie allemaal met ons mee geleefd hebben. Ik ben jullie daar echt zo dankbaar voor! Super mooi en lief! Met de grootste glimlach op mijn gezicht heb ik alles gelezen!

Het was echt een top ervaring, maar 1 ding kan ik je wel vertellen..
NOOIT WEER!!!!!!

Heel veel kusjes en knuffels. Ik ga nu verder genieten van mijn spierpijn!

Note redactie: Deze twee sportieve dames hebben één doel voor ogen: de marathon van New York lopen in november 2013. En dat allemaal ter ere van Martin de Harder, de vader van Elvira die overleed aan kanker. Doneren kan nog steeds op hun website.

© Elvira en Marcanne – http://www.dewegnaarnewyork.com/ontmoet-ons/