Vorig jaar begon ik mijn verslag over de Galgenbergmarathon met: “Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: in de categorie Super Fantastische Lopen is een nieuwe ster toe te voegen!” Laat ik deze traditie maar voortzetten en weer meteen met de deur in huis vallen. Ik moet mijn mening herzien. Super Fantastische Loop is geen goede omschrijving voor de deze loop.

Ik heb lang moeten nadenken wat de overtreffende trap van superfantastische loop is; allerlei termen zijn gepasseerd: mega, super cool, vet en ga zo maar door. Ik denk dat ik eindelijk de oplossing heb: De Galgenbergmarathon is de norm voor superfantastische loopjes. Het moge dus duidelijk zijn dat ik dit een absoluut toppertje vind. Deze loop heeft alles wat een geweldige loop moet hebben. Een mooi en uitdagend parkoers, een perfecte organisatie en sfeer. Hier zijn mensen aan het werk geweest die plezier in en hart voor het lopen hebben. En dit spat er van af. Ik ben een van de gelukkigen geweest die hiervan hebben mogen genieten en ik hoop in dit verslag duidelijk te kunnen maken waarom ik zo enorm genoten heb.

Ondanks het feit dat ik een broertje dood heb aan autorijden had ik mij opgeworpen om naar Rhenen te rijden. Hier zat natuurlijk iets achter. Ik had namelijk op verzoek van de buurt en mijn kinderen mijn dierbare auto ingeruild tegen een nieuwe. Ik had deze actie heel lang kunnen tegenhouden. Allerlei argumenten, om iedereen duidelijk te maken dat mijn auto nog lang niet aan vervanging toe was, had ik gebruikt. Ik bedoel 13 jaar is toch niet oud. Ik ruil mijn echtgenote van veertig lentes (complimentje) toch ook niet in. Een auto met op een aantal plekken geen lak meer heeft veel meer karakter. Mijn auto was pas vier keer gepoetst in zijn hele leven. De modder van mijn eerste ultraloopje (akker voor parkeerplaats aangezien en toen tot aan de as vastgezeten) zat er nog steeds op. Bekleding op de stoelen geeft alleen maar pluizen op je kleren. Maar niets mocht baten en ik was gezwicht.

Dus sinds vrijdagavond stond er een gloednieuw voiture op de oprit te glanzen. Dat ik mij vrijwillig opwierp om te rijden bevreemde mijn loopmaatjes hogelijk. Dat ik vervolgens ook nog begon te zeuren dat ze persé schone kleren en schoenen moesten meenemen voor na de loop deed bij hun het vermoeden ontstaan dat ik nu definitief helemaal gestoord was geworden. Want in mijn auto was heel wat modder van heel wat loopjes geconserveerd. Toen ik mijn auto ging uitruimen (lees uitmesten) bekroop mij het vermoeden dat ik hem beter had kunnen doneren aan de wetenschap voor historisch onderzoek dan een argeloze autohandelaar in de maag splitsen. Pure nostalgie. Ik heb de zweetband gevonden die ik tijdens mijn eerste marathon heb gedragen. Ook de linkermouw van mijn loopjasje is terecht. En ik heb weer voldoende sokken om het komende jaar tijdens al mijn geplande loopjes een ander en waarschijnlijk compleet paar te dragen.

Dus vol trots kon ik zaterdagmorgen om 6:20 Willem Mütze een royale en brandschone zitplaats aanbieden en hem tevens overtuigen dat het voor een loper met zijn kwaliteiten helemaal niet goed was om voor de loop nog iets te eten. De Volgende stop op mijn reis was Weert waar ik John en Thijs ging ophalen. Mijn vorige auto was erg functioneel. Een stuur, een schakelpook, drie pedalen en een handeltje om het raam open te draaien. Meer was niet nodig om waar dan ook te komen. Mijn nieuwe had zoveel snufjes en knopjes dat als wij dit aantal knopjes in ons rekencentrum hadden wij het aantal personeelsleden konden verdubbelen. Het mooiste vond ik dat ik nu een geïntegreerd navigatiesysteem had. Dit was zo mooi geïntegreerd dat ik erg veel moeite had om het te vinden. Achteraf blijkt dit niet aan mij te liggen maar aan het feit dat ze zijn vergeten om het in te bouwen. Maar door features als cruise- and climate control is het autorijden zo aangenaam geworden dat ook de chauffeur zich weer heerlijk in de discussies van de passagiers kon mengen. En als ik even vergat om op het verkeer te letten werd ik daar wel door de mannen vriendelijk op gewezen. Dus uitermate ontspannen kwamen wij bij Residence Rhenen aan.

Wat een perfecte start van een loopje. Een kopje koffie (dus met schoteltje en geen bekertje) bij de open haard. Ik voelde mij werkelijk een echte VIS (Very Important Schravelaer). Vorig jaar werden de lopers redelijk willekeurig in een aantal groepen ingedeeld. Nu werd je op grond van je marathontijd in een van de 3 tempogroepen ingedeeld. Tot mijn verbazing was ik in de snelste groep beland. Je kreeg een polsbandje zodat de organisatie kon controleren of iedereen binnengekomen was.

Na de groepsfoto, waarbij het mij uiteraard weer gelukt is om onzichtbaar te blijven, konden de groepen van start. Dit was puur genieten. Vorig jaar was er redelijk wat regen, maar dat hadden ze dit jaar, ondanks alle weersvoorspellingen, achterwege gelaten. Een prima beslissing van de organisatie. Het was dus perfect weer. Er was steeds benadrukt dat het een redelijk heuvelachtig en daardoor zwaar parkoers was. Vreemd genoeg kon ik mij van vorig jaar niet herinneren dat dit zo heuvelachtig was. Toch bleken er een kleine 650 hoogte meters in te zitten. Maar voor mijn gevoel waren dit “prettige hoogtemeters”, dus geen stenen en richels en andere voetjespesters. Omdat ik zo ontzettend genoten heb van het parkoers heb ik ruim 150 foto’s gemaakt. Dit is dus bijna vier foto’s per kilometer. Dus iedere kilometer mocht ik vier keer stoppen, vervolgens had ik natuurlijk weer een fikse achterstand op de groep en had ik weer 250 meter om dit goed te maken. Dus heb ik mijn intervaltraining voor de komende maanden ook nog even volbracht.

Er was gezorgd voor vijf verzorgingspunten uit de categorie feestbanket. Alles was er: water, sportdrank, thee, cola, banaan, peperkoek, müslireep, gel en aardige mensen. Toen wij naar ruim 42 kilometer puur genieten weer bij de residence aankwamen kregen wij ook nog een mooie medaille. Tenslotte werden wij ook nog verwend met een heerlijk kopje mosterdsoep. Tot mijn grote verbazing ben ik door drie verschillende lopers aangeschoten met de vraag of ik deze soep lekkerder vond dan chocolademelk met een maggiblokje….

Samenvattend: ik heb diep respect en enorme bewondering voor de mensen die dit georganiseerd hebben. Een perfecte loop waarbij aan alles gedacht is. Hier zie je dat mensen aan het werk zijn geweest die echt houden van lopen. Nota bene de loop was helemaal gratis. Een bijdrage aan de stichting KIKA werd op prijsgesteld en ik denk door iedereen graag gegeven. Ik denk dat ik nu eindelijk in staat ben om mijn kinderen uit te leggen wat het verschil is tussen gratis en voor niks. Tenslotte moet ik wel toegeven dat ik een beoordelingsfout gemaakt heb. Was er van overtuigd dat het maximale aantal deelnemers voor deze loop (ik dacht 70) binnen de kortste keren bereikt zou zijn. Ik had dus mijn wekker gezet om toen de inschrijving open ging er bij te kunnen zijn. Achteraf bleken er tot mijn verbazing maar 58 deelnemers te zijn en had ik dus geen dag verlof hoeven te nemen om mij in te schrijven. Maar dit heb ik er graag voor over gehad.

Voor de foto’s en de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/