Sinds 1976 loop ik hard. Hieronder versta ik meerdere keren per week trainen en wedstrijden lopen. Vaak vragen mensen wat nu de mooiste loop is waar ik ooit aan heb meegedaan. Iedereen verwacht dan dat ik een of andere marathon noem, maar een zeven kilometer studentenloop in Penang (Maleisie) heeft bij mij de meeste indruk gemaakt.
Een dag na de marathon van Penang (start om 5 uur in de ochtend) zaten we de kranten na te pluizen voor uitslagen etc en viel ons ook een avondloop over zeven kilometer op van de plaatselijke universiteit. Snel een telefoontje en we mochten meedoen. Natuurlijk voor de meesten wel raar drie dagen na de marathon weer aan de bak, maar ach je was er nu en dus ‘pluk de dag’. Het bleek een rondje te zijn met start en finish op een voetbalveld van de universiteit en het viel ons op dat de plaatselijke lopers gewoon pal in de zon gingen zitten terwijl wij een half uur rondjes om het veld liepen.
Net als bij elke onbekende trimloop in Nederland ging het met enorm geweld van start en was het volle sprint om als eerste het voetbalterrein te verlaten. Over een flinke sloot springen was de meeste niet te dol. Toen ik op de weg kwam en asfalt onder mijn voeten voelde liep ik direct weg van het veld en kwamen tot mijn verbazing twee moteragenten voor mij rijden met zwaailicht en al.
We doken een snelweg op en ik liep aan de kant tegen het verkeer in dat netjes uitweek op aangeven van de agenten. Er was niet veel verkeer en toen één van de agenten achter me ging rijden en druk begon te praten dacht ik dat er nog een plaatselijke loper kort achter me liep. Nog maar een schepje er bovenop dacht ik en hup daar ging ik weer wat harder. De agent achter me kwam naast zijn collega rijden en gebaarde hem ook achter me te gaan rijden. Ze laten mij in de steek voor hun landgenoot dacht ik, maar over mijn lijk gaat die winnen.
We kwamen het universiteitsterrein op en een enorme klim doemde op. Ik kon het niet laten en keek om naar mijn achtervolger. Tot mijn verbazing was er niemand en even later finishde ik in 25.08 op het voetbalveld met in de verste verte geen nummer twee. De later nummer twee (winnaar van alle eerdere edities van deze loop) kwam twee minuten later binnen. Op de startfoto de man met blauw shirt en witte schuine streep. Hij gaf lachend als excuus dat hij net getrouwd was en daardoor erg moe was. De moteragenten waren achter me gaan rijden om me niet onnodig in de uitlaatgassen van hun moter te laten lopen. Voor mij was dit juist de ultieme kik.
Na afloop was er een prijsuitreiking voor de nrs 1 t/m 10 en toen ik zag dat iedereen een enveloppe met inhoud kreeg dacht ik rijk te worden. Toen ik naar voren werd geroepen als "The tall runner from Holland" en zelfs een woordje mocht richten tegen alle andere deelnemers voelde ik me Haile Groen. De enveloppe nam ik beleefd aan en liet hem gewoontegetrouw door mijn vrouw Ineke openen. Voor mijn gevoel zit er altijd meer in wanneer zij hem opent namelijk. Deze keer was het echter geen vetpot; 10% korting op een Thais restaurant. Ik kan iedereen aanraden om vooral ooit naar Maleisie te gaan. Echt een prachtig land met vriendelijke mensen.
© Rinus Groen – Apeldoorn