En hier heb ik mijn eerste vrouwenborst betast!" In het gezelschap van  Paul wordt de Asselronde vandaag een sentimental journey.  Geboren en opgegroeid in Apeldoorn heeft hij bij elke struik en elke straathoek een anekdote. Het huis van de borst is een propere twee-onder-een kapper in een keurige wijk. 

Ik hoor verder over  rivaliteit tussen voetbalclubs, over  de schoenenwinkel van Paul’s ouders, over veldjes en bosjes die er nu niet meer zijn en over café’s.  Een relaas over  een bovenmeester in Hoog Soeren, verhalen over de oorlog en  dat je hier  vroeger  één tam wild zwijn had dat je kon gaan voeren.

Mooiste van allemaal. Het is de tweede keer dat ik de Midwinter Marathon loop, de Asselronde. En ja, hij is de mooiste van allemaal. En vandaag hebben we ook nog het mooiste weer. Ik ben nerveus. Na een moeilijk jaar liep ik in september  niet optimaal getraind de marathon van Berlijn, héél langzaam. Rotterdam, in april, wordt mijn "come back". Maar het is nog een lange weg. De Asselronde past perfect in mijn schema, maar is geen eitje. Wel prachtig. En hoe relaxed. Hele stukken lijken we alleen met het landschap. Zon, hei en het ritme van de schoenen. Nou ja, en de kronieken over Apeldoorn dan. Na een kilometer of vijftien, als we de Amersfoortseweg opdraaien,  lanceer ik Paul en loop in mijn eigen tempo rustig door. Net zo hard, of langzaam, als het kleine Duitse vrouwtje met "100 Marathon Club Deutschland" op haar rug.  Ruim tien  kilometer lang maak ik anagrammen.

Niet eens laatste. De benen voelen goed. En tot mijn verbazing blijven ze goed. Ik geniet. De vrijwilligers langs de weg sporen me aan. De vrolijke jongen met de Afrikaanse trommels staat er nota bene op 21 kilomter wéér!  De finish in het centrum is geweldig. Ik ben niet eens de laatste! Paul, Henk, Laura, Marius, Loes, de Apeldoornse clan, wachten me op. Ik krijg bloemen en een heel koud blauw flesje. Een  fotograaf duwt me een messenset in m’n handen en maakt een paar opnames. De messenset wil hij meteen terug hebben. Ik snap er niet veel van.  Iemand stopt me een  boterhammenzakje toe. Daar blijkt m’n medaille in te zitten. Die mag ik houden. En dán ontmoet ik mijn oude bekende Gerard de Bruyn! We schudden handen en praten over het unieke parcours en het mooie weer. En wat nou mooier is: start en finish in het bos of hier. 

Zwevend naar huis. Paarsrood is de lucht als Paul en ik  warmgedouched en rozig over de Amersfoortseweg terug naar Hilversum zweven. De verhalen over Apeldoorn in de seventies zijn nog niet op. Ik dommel er een beetje bij weg. Op de A1 bel ik Hans. "Het was fantastisch".
Volgend jaar weer!

© Suzanne Bosman – Hilversum