Mannen van mijn leeftijd hebben een hobby nodig, anders worden het echte oude zeuren. Ik heb ooit ergens lezen dat velen kiezen voor het verzamelen van en spelen met treintjes. Ik heb hier niet voor gekozen. Toch bekruipt mij het vermoeden dat ik hiervoor gestraft wordt. Wat is namelijk het geval.

Er is een intercity verbinding tussen Sittard en Amsterdam. Lekker snel en zonder over te stappen kom je zo dus in een heel acceptabele tijd in onze hoofdstad. Zondag 27 januari wilde ik even naar Amsterdam om van daar naar Krommenie te gaan en daar de draad van de Willibrammus tocht weer op te pakken. Maar in plaats van een rechtstreeks tochtje deed de NS mij het voorstel eerst naar Roermond te gaan. Na een onderbreking mocht ik vandaar richting Nijmegen. Van daar zou de reis na een extra rustpauze via Utrecht naar Amsterdam gaan en uiteindelijk toch nog in Krommenie eindigen. Dus extra veel kilometers, reistijd en overstapgenot voor het zelfde bedrag. En uiteraard op de terugweg als bonus nog een keer hetzelfde. Bescheiden als ik ben, vond ik dit een te groot cadeau en heb ik Bram op het spontane idee gebracht om het loopje van 27 januari naar 3 februari te verschuiven. Dit was geen probleem. Dit is nu een organisator naar mijn hart. Ik denk dat ik ook maar eens een briefje naar mijn vrienden van de marathon van Rotterdam ga schrijven of zij hun marathon een weekje of twee kunnen uitstellen want dat komt mij in verband met Castricum en Limburgs zwaarste veel beter uit.

Tevens  kreeg hierdoor een bevriende loper, die door zijn drukke programma op 27 januari niet kon, de mogelijkheid om mee te genieten. Omdat er een aantal deelnemers aan de eerste etappe al ingeschreven hadden voor de Midwinter Marathon en dus niet zouden kunnen deelnemen heeft Bram ook maar meteen geregeld dat etappe 2 ook op 10 februari gelopen wordt. Als ik er over nadenk kan ik dit ook nog anders formuleren: De loop was zo succesvol (het aantal deelnemers was 20 procent gestegen) dat de organisatie zich genoodzaakt zag om het evenement over twee dagen te spreiden.

Het lopen op 3 februari heeft nog een voordeel. Op deze dag wordt namelijk carnaval gevierd. Dus met mijn loopoutfit viel ik waarlijk niet uit de toon in de trein. Sterker nog in plaats van zondag extra vroeg opstaan om mijn renspullen te zoeken kon ik gewoon de kleren aanhouden waarin ik zaterdag op stap was geweest. Hierdoor kon ik dus langer in bed blijven liggen en nog beter voorbereid aan de tocht beginnen.Helaas is dit voornemen in het water komen te vallen omdat de loper die ons vergezellen zou ziek geworden is en mij zondagmorgen uit bed belde om te vertellen dat hij niet mee ging. Zodoende had ik nog tijd voor een extra boterham en kwam het met de voorbereiding toch nog goed.

Na een zeer voorspoedige treinreis, ik kreeg ik op station Sloterdijk gezelschap van Bram. Een aardige conducteur greep deze gelegenheid meteen aan om ons beide een cursus wiskunde te geven. Bram en ik kennen nu eindelijk het verschil tussen de cijfers 1 en 2. Voor vandaag stond Krommenie Amsterdam- Sloterdijk op het programma. Volgens de beschrijving een tochtje van ruim 55 kilometer. De trein deed hier inclusief het stoppen op 4 tussengelegen stations 18 minuten over. Als ik dit snel even omreken praten we dus over een gemiddelde snelheid van ruim 185 kilometer per uur. De trein wordt weliswaar sprinter genoemd, maar ik geloof niet dat we deze snelheid gehaald hebben. Dus moesten er wel heel wat kilometers extra gelopen worden om alle bezienswaardigheden te kunnen zien.

En inderdaad er was weer meer dan genoeg te zien. Ik blijf mij er nog steeds over verbazen hoeveel mooie stukken er in Nederland zijn. Mooie Hollandse landschappen, leuke dorpjes, grote plaatsen en veel water. Prachtig. We zijn over weidse grasdijken gelopen, ik ben op de golfbaan geweest. We hebben hele stukken van de vestingwerken kunnen zien. Ik heb het terrein van de Floriade 2002 bezocht. En ik heb op koopzondag door het centrum van Haarlem "geflaneerd". Na ruim 40 kilometer heb ik een heel stuk langs een van de landingsbanen van schiphol gedraafd. Ongelofelijk hoeveel vliegtuigspotters er zijn. Kortom ik heb weer echt veel gezien.

Het weer was ook mooi; vooral de lucht, die was strak blauw. Wel was het behoorlijk koud; ik meen dat dat schraal weer genoemd wordt. Ook de wind was zeer merkbaar aanwezig en stond pal op onze neuzen. Omdat dit een loopje van punt tot punt was bleef de wind ook vrijwel de gehele tocht pal van voren en had ik mooi mijn krachttraining kunnen doen.

Omdat ik waarlijk geen geografisch genie ben verwijs ik voor de gelopen route en de bezochte plaatsen naar de animatie op mijn site. De opmerking over mijn geografische kennis moet wel nog even nuanceren. We werden namelijk op een heel smal weggetje midden in de polder aangesproken door een aantal Poolse mannen in een busje. Zij vroegen aan mij de weg naar Beverwijk. Bram was er zwaar van onder de indruk dat ik niet alleen wist waar Beverwijk lag maar dat ik zelfs in staat was om mensen de uit te leggen hoe ze daar moesten komen. Ik was eerlijk gezegd zelf ook een beetje hiervan onder de indruk. De eerlijkheid gebied mij dan ook te zeggen dat ik mij ook wel afvraag of zij ooit Beverwijk bereikt hebben. Wel weet ik heel zeker dat zij dankzij mij in ieder geval hebben kunnen genieten van een heel mooi stukje Nederland.

Toen we op station Sloterdijk arriveerden hadden we 59,59 kilometer gelopen. Even heb ik nog over gedacht om de business Lounge weer eens met mijn bezoek te vereren. Maar omdat die gesloten was heb ik hier maar van afgezien. Toch vond ik dat ik zo’n schitterende loopdag niet kon afsluiten zonder een goede daad te doen. Nu is het zo dat op zondagavond het eerste klasse treinstel vrijwel uitsluitend bevolkt werd door dames die heel lang geleden jonge meisjes waren. Aangezien ik toch nog mijn natte loopkleren moest omwisselen met droge kleren heb ik het nuttige maar met het aangename gecombineerd. En met mijn aangeboren lenigheid is het helemaal niet moeilijk om je in een rijdende trein om te kleden. Nu weet ik eindelijk wat de term steelse blikken betekend.

Samenvattend: ik voel mijn een bevoorrecht mens dat ik de kans en de mogelijkheid heb om op zondag even 60 kilometer te gaan lopen en zo in staat ben om te genieten van al dat moois wat Nederland te bieden heeft. En als iemand zich geroepen voelt om ook eens en kijkje te gaan nemen; komende zondag (10 februari) heeft zij/hij weer een kans en een mailtje naar Bram doet wonderen.

Nog meer foto’s, ongeveer 100, zijn te zien op mijn persoonlijke site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/