Een regenachtig weekend is voorspelt, maar het valt ondanks de voorspellingen ontzettend mee. Al een paar weken ben ik intensief bezig om mijn conditie van nul op te krikken naar 20 minuten. Mijn partner zelf op trainingsweekend en kan vandaag mijn eerste loopkunsten niet zelf zien. Omdat ik niet het hele weekend alleen thuis wil zijn heb ik besloten om af te reizen naar het Brabantse land.

Ouders en andere familieleden kan ik maar niet overtuigen van mijn looptalent, dus de afspraak staat om deze zondag in Oosterhout een loopje te doen…Daar aangekomen tref ik één en al blubber aan. Verder het bos in heb ik de ideale looproute uitgestippeld. Ondertussen begint de tijd te dringen. Nog maar een paar seconden en dan klinkt het startschot. Het startschot waar ik eigenlijk heel erg bang voor ben. Hoe zal ik het er vanaf brengen?

Rondom hoor ik iedereen klagen over het glibberige parcours en of ze wel onder de 5 min per km kunnen blijven. Ik denk nog: "Als ik het maar haal zonder te stoppen". Ik zie mijn ouders iets verderop al klaar staan om me aan te moedigen. Dan klinkt het startsein. Nog even lachen naar de supporters langs de zijlijn en met de volgende gedachte loop ik verder: "Over zo’n 18 min kom ik weer over de finish".

Hijg, puf. Ik hoor iedereen om me heen nog praten. Hoe kan dat nu? Nog maar een klein stukje en dan zit de eerste ronde erop. Hé daar staan mijn ouders. Extra aanzetten. Vooral niet laten zien dat ik moe ben. "Gewoon blijven ademen. Nog maar één ronde!".  Lekker makkelijk om dat te zeggen als je vrolijk aan de zijlijn staat. Ik ga inmiddels door een hel. Ik zie de dame voor mij steeds verder van me vandaan lopen, maar ik ga het uitlopen. Ik hoor de speaker schreeuwen: "Gaat ze finishen of gaat ze voor nog een ronde? Wat gaat het worden? Ik geloof dat ze gaat finishen??" Ik merk dat ze het tegen mij hebben dus ik knik maar snel dat het einde voor mij eindelijk in zicht komt. Blij toe. Ik kan geen stap meer verzetten.

Toch ben ik benieuwd wat voor tijd ik heb gelopen. Raar maar waar. Nooit gedacht dat de tijd toch nog zo belangrijk voor me is. Wat een dag. Ik ga thuis meteen kijken wanneer en waar ik de volgende cross ga lopen.

© Redactie Loopkrant.nl